You loose some, you win some

Hoe erg is het als je bikepartner, alias buurman alias mecanicien, je vertelt dat hij België verlaat en een nieuw leven start in Gran Canaria? In één woord VERSCHRIKKELIJK !

Je denkt meteen aan alle uren die je samen sleet, op en naast de fiets. Fietsend en wanneer niet fietsend, sleutelend aan en discussiërend over, ... fietsen.  En daar komt plots een einde aan?

Ja hoor, hij vertrok, mijn fietsmaat en hij nam z'n fietsen mee. Maar niet allemaal, eentje liet hij staan voor wanneer hij nog eens in België zou komen, dan konden we samen nog eens … fietsen. Een magere troost.

Ik vroeg me af hoe ik het zou doen zonder hem? Wie zou er voortaan roepen in mijn rug dat de voorrem rechts staat en de achterrem links? ( Of was het omgekeerd? ). Dat ik toch best écht wel kleiner schakel op een helling, dit ten gunste van de bovenbenen en dat ik nog een extra blokje interval moet doen omdat ik “per ongeluk” verkeerd geteld heb? Wie zou mij voor de 100^ste keer met evenveel geduld als de 1^ste keer uitleggen dat een derailleur twee schroefjes heeft, eentje met de H van “high” en eentje de L van “low” en dienen om de uiteinden te begrenzen?

Het lot bracht Danilo Rabito in Gran Canaria en hij maakte van de nood een deugd. Hij zet zich vrijwillig in voor het Belgische Happy Biking als fietsgids en mecanicien en ondertussen woont hij daar al 7 maand.

Alles waar ik bang voor was, heeft zich spontaan opgelost. Dankzij mijn vriend het internet, voeren we onze fietsdiscussies nu over Skype. Trainen doe ik met zijn achtergebleven teamies -hele lieve snelle jongens- en de fietsmechaniek laat ik over aan andere specialisten, er zijn veel goede mecaniciens in België. 

Wanneer ik dit schrijf is het vrijdag de 13^de  januari en zit ik met m’n luie kont onder een palmboom in Gran Canaria. Gisteren reed ik een rit van 75,5km met 2600hm en daalde ik af via een trail, zo mooi  en technisch dat ik er buiten pijn over mijn hele lijf, tranen van in de ogen had.  Om nog maar te zwijgen van het gezelschap. Mijn fietsmaat Danilo Rabito en de enige échte Laura Turpijn met haar teammaat Jeroen Van Eck, die hun Tacx trainer in het koude Nederland ruilden voor de bergen onder de Canarische zon.

Het kan erger op een vrijdag de 13^de!

Wat ik vandaag ervaar, overstijgt de twijfels en de leegte van 7 maanden geleden. In plaats van een vriend te verliezen, kwam er een stukje MTB wereld dichter bij. Over de plas van zoveel duizenden kilometers breed sloegen we een fietsbrug ( we kozen voor een uitdagende singletrack ) en ik nodig je uit om er ook eens over te rijden. Ik kan niet meer spreken van verliezen, we hebben er allemaal alleen maar bij gewonnen!