A true story

A guy drove up to my driveway and said:
"Shall I clean your bike?"
A dream came true


Iedereen kent ondertussen wel mijn slechte kant op de fiets - mijn slechte kanten ernaast, daar hebben we het maar liever niet over. - Ik HAAT het om mijn fiets te kuisen.
Ik schreef er ooit een stukje over in het blad O2Bikers. 

tekening door www.assielab.be

 (Slechte) Fietsmoeder!Ik hou van mijn fietsjes, mijn kleurrijke, hippe Trekkie en mijn ranke, vinnige Epic. Bikes, jullie zijn geweldig, ik zou jullie voor geen geld willen missen. De avonturen die we samen beleven, zijn niet meer op 2 handen te tellen. Jullie zijn een deel van mijn leven en stel dat er ooit een dag komt dat ik zou moeten kiezen tussen jullie en mijn teerbeminde man, dan zou ik voor een hartverscheurende keuze staan. Maar soms, liefste fietsjes, zijn jullie een doorn in mijn oog, een nagel aan mijn doodskist, twee PITA’s: pains in the ass! Soms dan wenste ik dat ik jullie nooit in mijn leven had toegelaten, dat ik nog steeds met mijn zware MTB-geval van bakker tot bakker reed en dat ik nooit van een technische beklimming, rotsige afdaling, singletrail of drops en hops had gehoord. Dat meen ik uit de grond van mijn fietshart en krijg ik nu de stempel van slechte fietsmoeder, dan draag ik die gelaten. Het gaat mij niet om de momenten dat jullie koppig zijn waardoor ik over het stuur duikel en jullie bont en blauw weer bestijg of het feit dat de wekker in het weekend op een onmenselijk uur afloopt omdat jullie zo graag weer een of andere mooie tocht ver weg willen rijden, dit vergaat in het niets bij de echte frustratie. Ik spreek niet over de dagen dat jullie ziek zijn of iets gebroken hebben, er is altijd wel een goeie fietsdokter in de buurt. Jullie bokkesprongen in een afdaling en schijnbewegingen op gladde wortels zijn mij vertrouwd en dierbaar. Dus neen, die momenten zijn het niet. Wat me zo aan jullie ergert lieve, lieve kleine fietsjes, is jullie constante drang naar vuil! Jullie zijn magneten voor slijk, modder en nat zand ( of is dat allemaal hetzelfde? ). Waar een plas is, een poel of een drassige plek, jullie moeten en zullen erdoor tot jullie vies, besmeurd en onherkenbaar zijn. Wanneer jullie daarna heel zelfvoldaan naar mij staan te grijnzen, dan weet ik hoe laat het is en voel ik de frustratie van een overspannen moeder. Ik heb vaak de tactiek van het negeren toegepast: Negatief gedrag negeer je, positief gedrag wordt beloont. Maar als ik daarna met mijn smerige bloedjes op stap ging, voelde ik de veroordelende blikken en het gefluister in mijn nek. “Kijk, daar fietst een ontaarde moeder: Ze wou fietsjes, maar ze kan er niet voor zorgen. Dat moesten ze verbieden. Er zou een examen voor het aanschaffen van een mountainbike moeten bestaan.” Ik troost mij dan met de gedachte dat ik er altijd voor zorg dat ze technisch in orde zijn en dat ze veel aandacht krijgen: Een goede gezondheid en quality time, is dit niet waar alle kinderen van dromen en velen tekort in komen? Wat maakt dan een vuile neus of een zwarte broek? Op een ochtend werd er echter aangebeld en moest ik aftekenen voor een grote doos met daarin, een set ecologische verzorgingsproducten en de boodschap of ik deze wilde proberen?! Als eerste reactie checkte ik of er ergens een verborgen camera stond, toen bleek van niet zag ik het als een straf van het universum. Ik stond pat.
Wat kon ik anders dan ermee aan de slag te gaan?  Het kostte me nog enkele dagen om aan het idee te wennen, maar algauw brak het moment van de waarheid aan: Een verzorgend badje door hun fietsmoeder. Al bij de eerste aanraking bloeiden mijn fietsjes open, ze lieten zich gedwee inzepen, schrobben en insmeren. Ze leken van dit intieme moment te houden en nadien stonden we alle 3 te blinken, ik van trots.  Misschien moest ik dit maar eens vaker doen, het zou ons alle 3 ten goede komen en met de juiste producten is het een makkie en genieten alle betrokkenen. Ik hoor mezelf graag deze belofte maken en ik zal me er wel aan houden. Maar als er zich morgen een vrijwilliger aanbiedt die na elke rit een intiem badmoment met mijn fietsjes wil beleven, dan neem ik dat voorstel met beide handen aan: Ik geef je mijn bloedjes uit vrije wil in handen, ik zorg voor de perfecte schoonheidsproducten en ik beloof je plechtig dat ik je nooit of nooit zal aanklagen voor “pedofietsie”.

Ondertussen was ik weer van het goede pad afgeweken tot Nicolas Verjans van  Bike7  een maand geleden mijn oprit op reed en vriendelijk aanbood om mijn fiets te kuisen. 
Sindsdien droom ik elke dag dat het weer gebeurt, maar jammer genoeg herhaalt deze geschiedenis zich niet. 
Uiteindelijk nam ik zelf de borstel ter hand en besefte ik weer dat poetsen kinderspel is met de juiste producten. Ik ben weer een tijdje op het goede pad, maar blijf ondertussen verder dromen van de poetser op het witte stalen ros.  

Nicolas @ work

Oog voor details

Schrobben maar

Finishing touch

En nu is het aan mij