De Ontmaagding in Houffalize

door een laatbloeier in het MTB.

Waar was ik met mijn gedachten toen mijn DS (Direttore Sportivo) mij in januari de kalender, die bol staat met XCO wedstrijden, voorlegde en ik “ja” zei?

We kennen het antwoord allemaal, ik zweefde al over het grind in Zuid-Afrika. Geef dus toe, ik heb een geldig excuus.

Maar mijn onberedeneerde belofte blijft niet ongestraft en op1mei sta ik uit “uit vrije wil” aan de start van de UCI wedstrijd XCO in Houffalize.

Dit is niet zomaar een wedstrijd. Het is “het Mekka van het MTB”.  Een legende. Een wedstrijd met een internationaal deelnemersveld. Het is een eer om er te mogen rijden in het spoor van de grote kampioenen. Het zwaarste parcours ter wereld...

Toch rijzen er enkele kritische stemmen.

Volgens de ouwe rotten heeft het parcours vandaag veel van zijn charme (lees moeilijkheidsgraad) verloren.

Ik citeer enkele reacties van Facebook:

·      “De fosse d'Outh is niet meer wat het geweest is, berucht was hij wel, 20 jaar geleden.”

·      “Fosse d'Outh stelt niets meer voor ten opzichte van 10jaar geleden. Nu is het daar precies een autostrade geworden, er is nu niet veel meer aan.”

·      “In den tijd reed je er met V-brakes en zonder vering naar beneden en mogt je blij zijn om zonder kleerscheuren beneden te komen.”

 Die tijd is voorbij en ik doe het, hoe het er vandaag ligt.

Hier sta ik aan de start. Voor de eerste keer in mijn leven.

Like a Virgin, (MTB for the very first time!), met knikkende knieën en een bang hart.

Ik heb geen tijd om de stress te voelen. Het startschot is nauwelijks gegeven of de eerste vrouwen zijn de bocht al om. De helling op en het veld in. Had ik even geslapen en had ik de start gemist? Neen hoor, dit is een XCO start, heel normaal.

Zou ik er aan de startstreep nog van gedroomd hebben, dan was het vanaf die eerste   meter héél duidelijk dat hier niets te winnen valt.

Ik hijg mezelf het veld in en ben meteen overdonderd. De snelheid waarmee de technische passages elkaar opvolgen, de steile klims, de beklijvende afdalingen en drops. Geen tijd om te denken, gewoon doen. Maar waar zijn mijn klimbenen en waar verstopt zich mijn afdalingslef? Het is meteen wanorde in mijn hoofd en dat vertaalt zich naar de benen.

Een goeie tip om dit te vermijden: Verken het parcours op voorhand! Ik had de dag tevoren wel even een toertje gedaan, maar het was toen nog niet erg duidelijk hoe het traject juist liep. Heel eerlijk, ik schatte op dat moment het belang van voorbereid te zijn nog niet zo hoog in. Leergeld!

Ondertussen heb ik de motor in mijn zog en stuiven de Prima Donna’s me een voor een om de oren. De fosse d’Outh, een autostrade! En ik rij op de pechstrook.

Even denk ik aan opgeven. Wat rij ik hier in godsnaam te doen?

Het zet me aan het denken. Was ik niet beter als een schoenmaker bij mijn leest gebleven?

Mensen houden van hokjes en al klinkt dat meestal pejoratief, voor een keer duw ik mezelf in eentje. Ik ben een marathontype en ik hou van het marathonhokje.

Ik herinner me nog de opluchting in de benen en de mentale bevrijding toen ik de eerste keer een marathon reed.  De Houffamarathon en meteen de 120 km. Dat kan ik aan.

Niet als een dolle muis op een zakdoek rondjes draaien. Oeps sorry, dat klinkt ook pejoratief, maar zo bedoel ik het niet. Ik ben zelfs jaloers op de schwung en het elan waarmee mijn collega MTB-sters zich op zo’n technische speeltuin voortbewegen. En ik kan zelfs geloven dat het leuk is, als je er aanleg voor hebt en/of het systeem begrepen hebt.

Op Paasmaandag werd ik 2de in Grand-Halleux en nu ziet het ernaaruit dat ik tweedelaatste eindig, waarschijnlijk omdat er eentje de weg kwijt is.

Terwijl Kat haar triomftocht verder zet in de Open Tour, bijt ik in het stof en ben ik Miss Nobody aan het eind van het gebroken elastiek. Het kan me even niet troosten dat het op het zwaarste parcours van de wereld is. Heb ik me vergist door hier te komen rijden?

Maar dan zie en hoor ik het supportersveld roepen en applaudiseren. “Hé dat moet Katja zijn of neen ‘t is Sara!” Voor mij onbekenden, gepassioneerde MTB’ers die O2Bikers lezen en onze Epische avonturen gevolgd hebben. Ook bekenden die afgezakt zijn naar het Mekka omdat ze het grootste MTB-feest van België niet willen missen. De toeschouwers zijn allemaal dolenthousiast en het werkt aanstekelijk.

Ik laat me letterlijk naar m’n hoogtepunt schreeuwen en voor ik het weet rij ik over de streep en duwt Fons mij een micro onder de neus en laat me vreemde dingen zeggen.
Klik hier voor het filmpje: "De ontmaagding in houffalize" door Fons

Waar was ik met mijn gedachten in januari? Dit is het zoveelste bewijs dat ik voor The Cape geen hersencellen over had voor andere dingen dan The Cape.

Maar als ik toen had nagedacht, dan was ik deze uitdaging nooit aangegaan en dan had ik een geweldige ervaring gemist.

Ik schaam me niet dat ik pas dit jaar de eerste keer in Houffalize reed. Dat ik pas op deze leeftijd mijn Houffalizische maagdelijkheid verloor. Een mens is nooit te oud om te leren en trouwens zo oud ben ik nu ook weer niet!

Misschien wel een laatbloeier... maar als je iets ouder bent, beleef je de dingen meer intens.

Met een hart voor het MTB,

Getekend,

De Maagd van Houffalize.