Ik rij al 4jaar met de fiets. Met de racefiets leg ik trainingskilometers af en op de MTB leef ik me uit. De racefiets is werken en de MTB is genieten.
Deze twee disciplines zijn perfect in evenwicht net als mijn vrouwelijke en mannelijke kant. Ik beantwoord aan alle clichés die er rond vrouwen bestaan. Ik kan geen kaartlezen, niet logisch denken en ik loop op maandag naast mijn fiets naar het werk omdat het weekend erop zit.
Verder ben ik verwend met de beste kwaliteiten van een man: ik kan geen 2 dingen tegelijk en ik denk om de zeven seconden aan.... fietsen!
Op die 4jaar heb ik al heel wat verwezenlijkt en toch ben ik onlangs tot een ontnuchterende ontdekking gekomen:
Als je me vraagt hoe ik hierbij kom, dan moet ik je van dienst zijn met een banaal antwoord: “Iemand heeft het me verteld.”
Dat is op zich niet zo bijzonder, want velen zijn hem voorgegaan. Ze riepen iets als ik passeerde, ze spraken me aan na een trip, ze fluisterden iets in het oor van mijn vrienden en hoopten dat het zo aan mijn oren kwam. Ze zeiden het al lachend, geënerveerd, poeslief, ze maakten er tekeningetjes bij.
Het verschil is dat ik deze keer heb geluisterd en de kern van het probleem begrepen heb. Ondertussen heb ik het ook helemaal geanalyseerd. Het zat fout in mijn hoofd.
Ik dacht er zo over: “Om goed te fietsen, moet je hard trappen. Dit om jezelf en je fiets zo snel mogelijk vooruit te brengen.”
In deze benadering is de fiets balast en doet de rijder al het werk om de last vooruit te krijgen.
Ik weet dat jullie het weten en nu weet ik het ook. Onze fiets voorzien van remmen, stuur en schakelapparaat, is geen balast, maar een hulpmiddel!
Heel in het bijzonder dat schakelaparaat is niet zomaar dat ding waar we altijd voor moeten oppassen. -Dat het niet in het wiel draait of dat de pat er niet vanaf breekt.- Het is er niet alleen om super licht en hightech te zijn en om mee uit te pakken tegen je collega bikers.
Je kan het ook echt gebruiken tijdens het fietsen en het maakt een wereld van verschil.
Genoeg fysica voor mij, op naar de praktijk!
Het is tijd om naast mijn brute kracht ook mijn verstand en de tools van mijn fiets in te zetten.
Tijdens het weekend van de Herdermarathon en de Chrono in Thuin, onderga ik van mijn leermeester Danilo Rabito, wat ik van mijn eigen man niet kan verdragen. Hij rijdt in mijn wiel en schreeuwt te pas en nooit te onpas: schakelen, Schakelen SCHA-KE-LEN!
Tot ik eindelijk mijn koppigheid opzij zet en mijn hand naar de gripshifter breng. Koppigheid, dit is hoe de buitenwereld het noemt. Maar ik kan niet, terwijl ik zwaar aan het kreunen en krochten ben, ook nog eens de juiste signalen naar mijn hand sturen om de grishift te bedienen. Het is dus geen koppigheid, maar mijn eerder besproken mannelijke kant die zich manifesteert.
De spanning zakt uit mijn benen en wordt opgevangen door een verplaatsing van de ketting van het ene tandwiel naar het andere.
Met slechts een draai aan de knop, worden mijn benen ontlast!
Voor een normale MTB-er is het het grondbeginsel, maar voor mij is het magic.
No comments:
Post a Comment
Hoi,
Tof dat je mij iets wil vertellen!
Groetjes,
Sara