Vallen en weer Opstaan

"De uitdaging in het leven zit'm niet in het vallen, maar in het weer opstaan." 

Een mooie spreuk die ik ergens las en die ik normaal weer zou vergeten. Zoals een goeie mop waarvan je denkt: "Die moet ik onthouden!" Maar wanneer je ze wil bovenhalen tijdens een trainingsrit met je fietspartners, blijkt dat je ze toch ergens kwijtgespeeld bent. Deze spreuk kan ik echter niet vergeten, ze is letterlijk op (of beter ‘in’?) mijn lijf geschreven. Mijn volledige body is voorzien van ezelsbruggetjes om elk moment van de dag gewild of ongewild aan deze spreuk herinnerd te worden. (De aerodynamica ten spijt.) Ik sta mezelf wel toe er één woordje aan te veranderen:

"De uitdaging in het mountainbiken zit'm niet in het vallen, maar in het weer opstaan." 

Ik ben al zo vaak gevallen met de MTB dat mijn lijf een levend informatiebord is. Enkel nog de plaats en tijd bij de vele littekens tatoeëren en uitleg is niet meer nodig. Bij elk afzonderlijke oorlogsmerk, kan ik me de gebeurtenis nog haarscherp voor de geest halen. De herinnering aan de pijn die met de feiten gepaard ging, flitst me als een teletijdmachine terug naar de plaats des onheils. 

Een vroege lentedag op de rode Bloso-route in Herentals, we schrijven anno 2009. Ik kom aan het einde van een klim en het parcours draait links naar beneden. Voor wie het parcours kent, rechts is er een hoge afspanning met draad met aan de andere kant, toepasselijk, een kerkhof. Ik neem de duik naar beneden, een boom staat in het midden van het pad en ik kies de smalle doorgang tussen de boom en de draad.

Nog voor ik er tussen schiet, dacht ik:"Hé dat is hier smal, geraak ik hier wel..... ?!” Het stuur haakt in de draad, ik word aan een rotvaart over mijn fiets gekatapulteerd en ik smak tegen de grond. Een fractie van een seconde later volgt mijn fiets dezelfde lijn en komt op mij terecht. Het tandwiel, perfect gepositioneerd, dringt daarbij in het malse vlees net boven mijn rechterknie. Wat een talent!

Ik ben alleen dus ik verdring de oerkreten, die aan mijn longen ontsnappen niet en laat alles de vrije loop. Het gaat via ahh en oehh over naar enkele niet katholieke krachttermen en tenslotte naar iets wat op een mantra lijkt.

“Hallo? Gaat het?”,  klinkt plots als een tweede stem op mijn geweeklaag. Een vrouw die het graf van haar afgestorvene aan het verzorgen was aan de andere kant van de draad, klimt bezorgd de helling op. Ik voel me betrapt en gegeneerd en schiet recht alsof er niets aan de hand is. “Ja hoor!”, roep ik terwijl ik, zo gezwind als mogelijk op één been, rechtspring en mijn tocht verder zet.

De volgende dagen is de knie dik en kan ik amper lopen, maar dat zakt gelukkig weg. Wat uiteindelijk achterblijft zijn twee harde bolletjes wild vlees op de plaats waar het tandwiel me beet en een deuk in mijn ego.

Dit is slechts één voorbeeld van vele. Wie mij deze winter tijdens een lange duurtraining wil vergezellen, zal ik met plezier alle andere verhalen vertellen. Of misschien publiceer ik ooit wel eens het cynische boek:

“The great falls of the MBC, the Mad Biker Chick”.

Ik heb gemerkt dat mijn valpartijen een aantal dingen gemeen hebben:

• ·      Ze zijn allemaal spectaculair
• ·      Ze doen allemaal kort en hevig pijn
• ·      Ze gebeuren allemaal wanneer ik “dacht”

Zodra het denken de overhand neemt, is het om zeep. Telkens het verstand het wint van het gevoel, ben ik uit concentratie en dat is op een kritiek moment genoeg om ook letterlijk uit balans te raken.

Het is nu zelfs zo erg dat als ik thuis een discussie begin met: “Ja maar, ik dacht ... ", mijn vriend me onmiddellijk liefdevol terugfluit met de woorden: "Schat, ik heb liever dat je niet "dacht”,...”.

Ik dacht:" Hé deze fiets doet raar!", toen ik de eerste keer met een fully reed enkele dagen na The Cape Epic in Tokaï forest nabij Kaapstad. Mijn kaak komt plots heel onvriendelijk in contact met een rots. Blauw-gele vlekken voor mijn ogen en het gevoel alsof mijn kaak in 1000 stukken gebroken is. Echter de rots heeft het harder te verduren. Ik heb “enkel” een wondje en nu nog een litteken daar waar de sluiting van mijn helm in mijn vlees is gedrongen.

Ik dacht:"Hé die kerel voor mij gaat hard, straks gaat ie tegen de vlakte."  ( Tijdens de afdaling naar camping Du Moulin op de rode route in Malmédy. )

Uit een soort empatische schrik voor de biker voor mij ga ik in de remmen en tuimel over mijn stuur. Een boom op mijn vlucht breekt mijn val en ook mijn sleutelbeen. 

Dit was in de zomer van 2009 en een uitzondering op de regel. Ik val altijd hard, maar toeschouwers zijn meestal meer onder de indruk dan ikzelf.  Mijn partner voor The Cape Katja, was op den duur zo vertrouwd met mijn tuimelingen dat ze andere bikers maande niet tussen te komen als ik weer eens spectaculair tegen de vlakte ging.

Een vraag die velen mij stellen is: ”Hoe komt het toch dat jij altijd zoveel geluk hebt?”

Al grappend antwoord ik dan: “Ik ben harder dan de rotsen.” of “ Ik ben een lucky bastard.”

Maar meer logisch is het volgende: “I know how to fall.” In één van mijn vorige levens ben ik waarschijnlijk judoka geweest. Mijn lichaam reageert automatisch wanneer het aan de zwaartekracht onderhevig is. Spanning los en alle rondzwabberende ledematen bij elkaar fluiten. In een reflex wordt dat lijfje slap en nog kleiner dan het al is.  

De ondergrond die me opvangt denkt dan: “Ik zal ze niet te hard aanpakken, maar ik wil haar wel een blijvende herinnering meegeven en een straf verhaal voor tijdens een winterse lange duurtraining!”

Ik ben dan altijd dankbaar, want liever val ik 10 keer met korte hevige pijn en een trofee van een litteken tot gevolg, dan dat ik 1 keer mijn botten breek of in het ziekenhuis beland. Maar nog liever zou ik natuurlijk niet meer vallen. Dat moet lukken, als ik het af-knopje van mijn bovenkamer vind. Maar dat is bij voorbaat een verloren zaak , want zoeken naar een knopje tussen al die littekens is als zoeken naar een singletrack in je achtertuin. ( Tenzij je achtertuin de Siërra Nevada is natuurlijk. )