Rust, Roest!?

“Jij gaat niet blij zijn met wat ik straks ga vertellen.”

Ik hou onmiddellijk de benen stil. Dat mijn hartslag amper 175 is, kan me niet schelen. Ik ben kapot en waarom zou ik me verder uitsloven als het verdict van mijn maximale inspanningstest al gevallen is?

“Jij gaat 2weken niet fietsen.” Mijn steun en toeverlaat Natacha kraait enthousiast: “Perfecte timing, ik heb net de sleutel van mijn appartement en kan wel hulp gebruiken bij het schilderen.”

“Ah neen, dat laat ik je ook niet doen!” Hiermee komt mijn trainer terug op zijn woorden en maakt ervan: “ Jij neemt 2 weken RUST!”

Rust? Meteen schiet de uitspraak van mijn 98-jarige Bomma door het hoofd: “Rusten, dat doe ik wel als ik in mijn graf lig.”

Met die inspirerende quote in het achterhoofd, vang ik sindsdien al mijn ondernemingen aan.  Nu, met 1 enkele zin van een man die wat bloed van me prikt terwijl ik doodga op een statische fiets, wordt dit motto aan gruizelementen geslagen.

Ik moet rusten, dat is wat mijn trainer me adviseert.

Maar moet ik luisteren? Moet ik mijn Bomma’s levensvisie opzij zetten voor de raad van mijn sportarts?

Ik beslis terstond van het te doen, want ik herinner me de mail die ik hem eerder die week verstuurde en waarop hij replikeerde: “Je lijkt wel depressief, woensdag kom je voor een test.”

In mijn mail stond wat ik de laatste tijd ervaar. Ik slaap moeilijk, bij 135 lijkt het of ik diep ga,  ik ben prikkelbaar en raak mijn bed niet uit; zelfs niet om te fietsen.

En dan nu de test, hij zou wel eens gelijk kunnen hebben.

Ik ben officieel oververmoeid verklaard. Het is meer een bevestiging van wat ik voel dan een verrassing en misschien ben ik wel opgelucht.

Mijn Bomma’s visie, die berg ik best even op in de kast. Ze was tenslotte al 95 toen ze besloot dit principe toe te passen. Op die leeftijd begrijp ik best dat je rusten tijdverspilling noemt. Ik ben er zelf 32 en hoop van ganser harte zelfs nog maar die 95 te halen en dat doe ik dan beter door af en toe te rusten.

Voor een sporter is het van belang dat drie elementen in evenwicht zijn; eten, trainen en ... jawel....rusten.

Ik had dat laatste uit mijn leven verbannen en nu ga ik het, volgens de wijze woorden van mijn trainer, weer een plaatsje geven in mijn drukke agenda.

Thuisgekomen van de test blijf ik achter met de grote vraag. Het is al die jaren goed gegaan, waar heb ik dan die grens overschreden? Ergens tussen The Absa Cape Epic en de XC wedstrijden? Of is het een opstapeling van de laatste 4jaar?

Een sluitend antwoord heb ik niet, maar ik ga in elk geval een aantal zaken vermijden. Een marathon rijden met 3 uur slaap in het lijf omwille van een trouw waarop ik niet kon ontbreken.  Die marathon aan 80% rijden terwijl mijn trainer me een recuptraining voorschrijft.

Er de dag nadien nog 100% uitpersen terwijl ik eigenlijk al een uitgewrongen schotelvod ben en dit ritme week na week aanhouden.

Toch heb ik nog mijn bedenkingen bij die 2weken rust, het aloude gezegde “Rust, Roest”, maakt me ongerust.

Gelukkig kan ik mijn ei altijd wel ergens kwijt. Deze keer is het bij mijn engelse collega Paul. Hij is momenteel mijn goeroe, want hij maakt ervan:
Rest and come back stronger!