De M(ini) 240

Bij het verschijnen van de augustus editie van O2Bikers kreeg ik meteen reactie van mijn eerder besproken DS ( Direttore Sportivo ) op mijn column. ( lees ook hier op de blog item juli )

“Leuk artikel”, smste hij, “mooie foto! Maar waarom draag je er niet onze gifgroene teamoutfit?”

Dit was een terechte vraag ik die eerlijkgezegd verwachtte.

Bij gebrek aan een goed excuus vertelde ik hem “the truth and nothing but the truth”.

Ik schreef terug: “Over de kledij? Om de (stomme) reden dat het een goede kleurenmatch is met mijn fietsje. De rood-witte Castelli outfit past perfect bij de rood-witte Trek 9.9SSL. Het is een vrouwenzaak!! ”
Ik kan alleen maar als tip meegeven dat je het bij vrouwen niet al te ver moet zoeken.

Niet lang daarna had ik geen dergelijke uitleg meer. Want daar was hij, de langverwachtte teamfiets die perfect matcht met mijn gifgroene

C-Bearpakje!

De titanium Lynskey M240.

We hebben afgesproken bij Bike Inn in Zolder, de thuisbasis van mijn teamie Jan/Jakke Dams.

Ik kom de winkel binnen en hoor iets fluisteren. Het komt vanuit de kraaknette werkplaats. Beleefd als ik ben, waag ik me niet op dat terrein, je ziet dat het de plaats is van een vakman en ik wil ze niet onteren met mijn ongewenste aanwezigheid. Maar de fluistertoon verandert in een lokroep en ik kan er niet aan weerstaan.

Mijn hoofd draait de hoek om en de M240 lacht me toe. Er is meteen een klik als ik hem zie hangen aan de haak en we weten allebei dat het goed zit. Jij bent klein, ik ben klein. Jij bent dun en licht, ik ben dun en (bijna) licht. Jij ziet eruit alsof je weet wat je wil, ook ik weet wat ik wil. Dat wordt spannend!

Ik kom dichter en neem de details in me op. Ik voel met hoeveel liefde deze fiets is samengesteld, elk onderdeel zorgvuldig uitgezocht en gemonteerd. Hier is een vakman aan het werk geweest. Eén met liefde voor de fiets als sport en als object.

Ik weet niet waar ik het heb.

Met een aantal mensen had ik al gepraat over de fiets die op komst was.

We noemden hem de spookfiets.

Sinds november 2010 werd hij verwacht en pas einde juli 2011, is hij geleverd. Een orkaan die begin dit jaar raasde over de hometown van Lynskey, legde de productie stil en vertraagde het hele proces.

Ik kan jullie verzekeren dat ik die wachttijd vergeten ben vanaf dag 1 en dat er over de Lynskey niet meer wordt gesproken als een spook, maar als een schim die voorbij flitst.

Daags na de oplevering in Zolder trekken we samen ten strijde in Achouffe.

Een week later krijg ik via LinkedIn een aanzoek van iemand die wat informatie wil over mijn titanium ros, omdat hij overweegt zelf een Lynskey aan te schaffen. Dit is wat ik hem antwoord:

Mijn bevindingen kan ik in één woord uitdrukken: GRANDIOOS!

Ik ben verkocht en wel om volgende redenen:

1. De fiets is perfect op mijn mini-maat. Hier was ik een hele winter erg ongerust over, onterecht zo blijkt. Doordat de bovenbuis schuiner naar de zadelbuis toeloopt, is de afstand van het zadel tot het stuur kleiner dan bij de merken die ik gewoon ben. Ik noem hem de Lynskey Mini240

2.  Het kader is rank en licht, niks teveel, niks te weinig en het is uiterst zorgvuldig afgewerkt.

3. De fiets is afgemonteerd met het beste materiaal.  Vooral de Sram XX, dubbel ipv drie bladen, is helemaal geweldig en past perfect bij hoe de fiets overkomt, less is more, no nonsense. Gelukkig weet ik sinds kort wat schakelen is en ik kan er geen genoeg van krijgen.

4. De fiets weet waar het het beste rijden is. Hij kiest zelf zijn spoor. Bergop gaat hij in 1 rechte lijn, ongeacht wat er op zijn pad ligt.

5. Bergaf doet hij dat ook en gezien ik nog moet wennen aan de meer progerssieve Avid remmen ( had daarvoor de strakke XT ) was dat wel even schrikken.

Na het eerste succes in Achouffe reed de Mini240 mij van podium naar podium. Elke wedstrijd die ik met het titanium ros ben aangegaan, was er een waar ik scoorde.

Dat ik redelijk goed uit mijn rustperiode kom, heeft er misschien iets mee te maken? Of het feit dat ik na het herlezen van mijn eetverhaal van vorige editie de boeg 180° heb omgegooid en mijn voedingsgewoonten drastisch heb aangepast?

Waarschijnlijk is het een combinatie van deze factoren. Maar ik wil heel graag geloven dat het aan mijn Linskey Mini240, ligt.

Misschien zit het zelfs niet in de benen, het eten of de fiets, maar in het hoofd en heet het: Motivatie!

Dat kan kloppen, want sinds de Linskey M240 in mijn fietsleven kwam, ben ik bijzonder gemotiveerd!