Ik voel me er goed, in Achouffe. Vorig jaar was ik er tweede, dit jaar stond ik op de ereplaats: bovenaan op het schavot.
Net als vorig jaar koos ik voor de korte afstand, zogezegd om onze nationale helden aan het werk te kunnen zien in Londen, maar dat was een flauw excuus. Ik was gewoon lui en daarom koos ik voor de 60 en niet voor de 90 km.
Ik stond er aan de start met de Lynskey, net als vorig jaar, wat wel anders was, was de startplaats. Dit jaar stond ik al van voor de start op de eerste rij!
Het werd wel een ietwat valse start, want mijn verzet stond te zwaar en eer ik vertrokken was op het gras, zat ik alweer midden in het pak. Maar niet getreurd! Eens op dreef, verloor ik in het eerste korte klimmetje mijn ketting. Waar ik een kemel sla, is Fons met de camera in de buurt, ook dit staaltje knoeiwerk legde hij vast op zijn digitale schijf.
 |
| Een prachtig shot van de Bikende Cameraman FonsMTBoors |
Maar niet getreurd! Met Mieke Deroo als haas, koos ik weer het hazepad. Hijgend als een stoomlocomotief, kwam ik in het wiel, viel weer weg door een slippertje en kwam er weer bij. Mieke viel op haar beurt weg in een technische passage en kwam er weer bij. Om beurten werden we zo tot een aantal inhaalbewegingen gedwongen. Telkens Mieke wegzakte, vond ik het wiel van dezelfde biker, die een stevig en smooth tempo reed. Eens Mieke bijgebeend, vertrokken we weer samen. We speelden zo’n tijdje haasje over, dan weer was ik op achtervolgen aangewezen, dan weer zij.
Op 10km van de finish kreeg ik plots het rijk geheel aan mezelf. Er kwam geen Mieke meer opgedoken uit de achterhoede en ik eindigde de rest van de rit alleen.
Het was een marathon zonder stress aan een vinnig tempo en met een positieve afloop. Zo zou ik er wel elke week een kunnen rijden. Maar dan moeten de kaboutertjes en hun godendrankje er ook elke week bij zijn, want het zou zo wel eens kunnen dat er mogelijkerwijs, eventueel, wie weet, misschien iets van hun brouwseltje in mijn bidonneken is gedruppeld... ?
