Vallen en weer Opstaan

"De uitdaging in het leven zit'm niet in het vallen, maar in het weer opstaan." 

Een mooie spreuk die ik ergens las en die ik normaal weer zou vergeten. Zoals een goeie mop waarvan je denkt: "Die moet ik onthouden!" Maar wanneer je ze wil bovenhalen tijdens een trainingsrit met je fietspartners, blijkt dat je ze toch ergens kwijtgespeeld bent. Deze spreuk kan ik echter niet vergeten, ze is letterlijk op (of beter ‘in’?) mijn lijf geschreven. Mijn volledige body is voorzien van ezelsbruggetjes om elk moment van de dag gewild of ongewild aan deze spreuk herinnerd te worden. (De aerodynamica ten spijt.) Ik sta mezelf wel toe er één woordje aan te veranderen:

"De uitdaging in het mountainbiken zit'm niet in het vallen, maar in het weer opstaan." 

"Modder en Chanel"

Het voorbije BK bracht me de grootste sportieve teleurstelling en het mooiste compliment.

De teleurstelling, lek rijden op 7 km van de streep terwijl ik in derde positie lag en vocht voor de tweede plaats, daar ben ik allang overheen.

Dat ik snotterend en vloekend probeerde de band van de velg te krijgen -een normale handeling die plots zo vreemd en onhandig was-  en ik ondertussen mijn concurrentes één voor één voorbij zag schieten, daar heb ik daags na de bewuste zondag niet meer over gepiekerd.

Twee zaken hielpen mij het gebeuren relativeren, het ene meteen bij het kruisen van de finishlijn.

De M(ini) 240

Bij het verschijnen van de augustus editie van O2Bikers kreeg ik meteen reactie van mijn eerder besproken DS ( Direttore Sportivo ) op mijn column. ( lees ook hier op de blog item juli )

“Leuk artikel”, smste hij, “mooie foto! Maar waarom draag je er niet onze gifgroene teamoutfit?”

Dit was een terechte vraag ik die eerlijkgezegd verwachtte.

Bij gebrek aan een goed excuus vertelde ik hem “the truth and nothing but the truth”.

Ik schreef terug: “Over de kledij? Om de (stomme) reden dat het een goede kleurenmatch is met mijn fietsje. De rood-witte Castelli outfit past perfect bij de rood-witte Trek 9.9SSL. Het is een vrouwenzaak!! ”
Ik kan alleen maar als tip meegeven dat je het bij vrouwen niet al te ver moet zoeken.

Niet lang daarna had ik geen dergelijke uitleg meer. Want daar was hij, de langverwachtte teamfiets die perfect matcht met mijn gifgroene

C-Bearpakje!

Alle goeie dingen bestaan in drieën

“De magische drie.

De kracht van drie.

Drie teveel.”

Drie titels, want alle goede dingen bestaan in drieën.

Sta er eens bij stil hoe “drie” in onze geest verankerd zit:

·     Een goed verhaal bestaat uit drie delen: begin-midden-einde.

·      In een sprookje mag je altijd drie wensen doen.

·      In wiskunde bestaat, “de regel van drie”.

·      Men zegt:”Drie keer is scheepsrecht, derde keer goeie keer, ik tel tot drie...” .

·      Drie in de sport,

o   de Heilige drievuldigheid: “eten-rusten-trainen”.

o   Bij wedstrijden draait het om drie plaatsen

o    een training is opgebouwd in drie fases: opwarming, interval, cooldown.

Met andere woorden:

Alle goede dingen bestaan in drieën. Zo zit in onze maatschappij in elkaar.

Al dat gedrie heeft een drieste impact op mijn gestel, het slaat op mijn drie darmen (de dunne, de dikke en de endeldarm). Als ik aan drie denk, dan denk ik aan eten, aan de basis van een evenwichtige voeding: koolhydraten, eiwitten en vetten.

Vooral dan aan dat derde, want bij mij is er van dat derde teveel.  

 “Ik heb drie kilogram overtollig vet”.

Rust, Roest!?

“Jij gaat niet blij zijn met wat ik straks ga vertellen.”

Ik hou onmiddellijk de benen stil. Dat mijn hartslag amper 175 is, kan me niet schelen. Ik ben kapot en waarom zou ik me verder uitsloven als het verdict van mijn maximale inspanningstest al gevallen is?

“Jij gaat 2weken niet fietsen.” Mijn steun en toeverlaat Natacha kraait enthousiast: “Perfecte timing, ik heb net de sleutel van mijn appartement en kan wel hulp gebruiken bij het schilderen.”

“Ah neen, dat laat ik je ook niet doen!” Hiermee komt mijn trainer terug op zijn woorden en maakt ervan: “ Jij neemt 2 weken RUST!”

"Help ik kan niet fietsen!"

Ik rij al 4jaar met de fiets. Met de racefiets leg ik trainingskilometers af en op de MTB leef ik me uit. De racefiets is werken en de MTB is genieten.

Deze twee disciplines zijn perfect in evenwicht net als mijn vrouwelijke en mannelijke kant. Ik beantwoord aan alle clichés die er rond vrouwen bestaan. Ik kan geen kaartlezen, niet logisch denken en ik loop op maandag naast mijn fiets naar het werk omdat het weekend erop zit.

Verder ben ik verwend met de beste kwaliteiten van een man: ik kan geen 2 dingen tegelijk en ik denk om de zeven seconden aan.... fietsen!

Op die 4jaar heb ik al heel wat verwezenlijkt en toch ben ik onlangs tot een ontnuchterende ontdekking gekomen:

    “Ik kan niet fietsen!”

De Ontmaagding in Houffalize

door een laatbloeier in het MTB.

Waar was ik met mijn gedachten toen mijn DS (Direttore Sportivo) mij in januari de kalender, die bol staat met XCO wedstrijden, voorlegde en ik “ja” zei?

We kennen het antwoord allemaal, ik zweefde al over het grind in Zuid-Afrika. Geef dus toe, ik heb een geldig excuus.

Maar mijn onberedeneerde belofte blijft niet ongestraft en op1mei sta ik uit “uit vrije wil” aan de start van de UCI wedstrijd XCO in Houffalize.

Dit is niet zomaar een wedstrijd. Het is “het Mekka van het MTB”.  Een legende. Een wedstrijd met een internationaal deelnemersveld. Het is een eer om er te mogen rijden in het spoor van de grote kampioenen. Het zwaarste parcours ter wereld...

En toen was er … wijn!

De inschrijvingen (loterij) voor 2012 zijn ondertussen geopend. De eerste 100 entries zijn al de deur uit. Wie geïnspireerd raakte door onze verhalen of gewoon benieuwd is naar meer info over dit bijzondere event, surft naar op www.cape-epic.com.

Meer info over alle toeristische activiteiten en bezienswaardigheden in en rond Kaapstad is terug te vinden op de officiële toeristische website voor Kaapstad en de Westkaap : www.tourismcapetown.co.za

Terwijl lijf en leden uitrusten onder de Zuid - Afrikaanse zon, drijven onze gedachten af naar de volgende MTB – uitdaging: Absa Cape Epic 2012? ... Brasil Ride? ... Iron Bike? ... Blijft het bij dromen of worden ze realiteit? Dat zal de toekomst en onze benen ons vertellen. Als we eruit zijn lees je erover op onze Facebook pagina, die blijft als een levende herinnering bestaan onder de naam: KaSa Cape Epic 2011!

Laat die gees droom en die bene fietse!

Sport Groet,

Katja en Sara

Stage 7: Oak Valley in the Elgin Valley – Lourensford Wine Estate

65km, 1700hm

Max Stage Time: 6,5 hours KaSa Cape Epic Time: 3:42.12,9

Zelfs op dag 8 van deze wedstrijd staan we nog met stress aan de streep. We zijn er vandaag wel in geslaagd om vooraan in de startbox te staan. Het is misschien een detail, maar het maakt een wereld van verschil als je als eerste aan de klim bent. We zijn trots dat we dat uiteindelijk voor elkaar hebben. Elke dag ‘s morgens 10min eerder klaar, had ons achteraf bekenen veel voordeel kunnen doen. Het had de scheldtirrades van het begin van de week kunnen vermijden. Maar dat is leergeld. De startkilometers zijn een beetje als gisteren, glooiend en het scenario is ook identiek. Op de 65km is slechts 1 waterpoint en we hebben op voorhand afgesproken dat we niet zullen stoppen. We hebben geleerd van eergisteren. Onze Camelbak is volledig gevuld en met dit weer volstaat onze voorraad. De rit verloopt smooth.

Katja met de arendsblik ziet een vrouwenteam voor ons opduiken. Geen twijfel dat die eraan moeten. Het lukt ons ze voorbij te steken, maar enige kilometers later op ongeveer 20km van de finish, komen ze ons terug voorbij. Hier wordt geraced tot de laatste meters!

We vatten net een laatste helling aan en we beslissen om de vrouwen te laten gaan. Maar het tempo waarmee ze van ons wegrijden is zo belabberd en de ene vrouw wordt door de andere geduwd! Dat ze op zo’n manier van ons wegrijden kunnen we eigenlijk niet laten gebeuren. De eerder besproken turboknop komt eraan te pas en Sara demarreert, Katja scherp als ze nog is, gaat vlot mee. Als we later de rit bespreken, komt naar boven dat Katja hier niet meer zou aangevallen hebben. Mooi, we hebben elkaar in deze week positief beïnvloed! Net voor een 10km durende zone waar je niet mag voorbijsteken, om ecologische redenen, zetten we ons enkele meters en  een paar mannenteams voor het vrouwenteam en zo zijn we een hele tijd “gerust” van onze positie.

Bij het buitenkomen van de zone is er nog een goeie 5km te gaan. We waren in de fly-trough van de vorige avond, gewaarschuwd dat dit 5 snelle rechte kilometers zouden zijn. Dat was niet gelogen.  We zetten deze kilometers aan met een rot vaart daarbij geholpen door onze mannelijke collega’s van team Versluys. Zij gidsen ons over gevormde groepjes, die in onze ogen wel slakken lijken, regelrecht naar de finish waar we met een luidgejuich en met een gevoel van ongeloof over de streep rijden.

Geen woorden komen er meer aan te pas, eerder kreten en vreugdedansje waarbij de fietsen plots boven onze hoofden zweven.  Felicitaties van mederijders stromen binnen en Nathalie Schneitter herself feliciteert ons voor de rit.....

We zijn vandaag 4^de, we konden ons geen mooier einde van dit avontuur inbeelden.

Stage 6: Oak Valley in the Elgin Valley - Oak Valley in the Elgin Valley

128km, 2700hm

Max Stage Time: 10 hours

KaSa Cape Epic Time: 7:02.43,4 Wat de dag brengt is in een woord uit te drukken: Revanche! Katja heeft de rug laten intapen door de fysiotherapeut. Bij The Absa Cape Epic is alles netjes geregeld. Op voorhand boekten we massage na elke rit. Laatsejaars studenten aan de Stellenbosch universiteit zetten zich in voor de rijders en komen zo aan hun nodige stage uren. Heb je ergens een echt probleem, dan is er een fysiotherapeut beschikbaar die je meteen verder helpt. Ready for take off en dat zal Katja geweten hebben. Sara ruikt al van kilometer 1 de finishlijn en schiet weg als een speer. Iemand roept: “Dr Evil I hate you!” Het is onze collega Bob Malfliet, hij gaat een lange dag tegemoet! :-) Katja die wat meer tijd voor opwarming nodig heeft, laat Sara begaan en komt algauw uit het niets weer aansluiten. Super, zo rijden. Na 6 dagen weten we zulke dingen van elkaar! We zitten op een kluitje met 2 damesteams die voor ons in het klassement staan en het is duidelijk dat 1 team krakt. Daar hadden we stiekem op gerekend. De sfeer tussen deze vrouwen zat al van dag 1 niet goed en dat toont zich in hun resultaten. Het Amerikaanse vrouwen team zit ons voor op de klim en Sara hangt in het wiel. Katja die geen voorrijders duldt op “haar domein”, maakt er korte mette mee en spurt ze voorbij. Ok knap, dat had Sara nooit gedurfd. Volgen en afschudden en het werkt. Eentje biedt nog weerstand, maar de andere is duidelijk op.Het lijkt een rit op Katja’s leest geschoeid (veel klimwerk) en Sara krijgt het lastig in het middenstuk. Teveel kruit verschoten bij het begin? Te weinig gegeten? Een Zwitsers mixed duo redt Sara op de klim door een aangenaam spoor te trekken. Nu is Katja de kluts kwijt omdat haar ritme op de klim gebroken is. Maar we raken erdoor en komen weer in ons tempo. De rit wordt afgesloten met een aaneenschakeling van prachtige singletracks met korte steile klimmetjes, drops en hops.  Hier is Sara met de powerbenen als een vis in het water en horen we Katja al lachend protesteren dat het niet eerlijk is dat het vandaag haar dag behoorde te zijn. Sara is blij met het langgerekte dessert. Beide genieten. Dit is single-track heaven! We rollen enthousiast over de streep. Het was een rit vol leuke verrassingen en er valt veel na te praten. Een paar uur later volgt een kippevelmoment, wanneer afgeteld wordt naar de cut-off tijd. 15 minuten voor het einde zitten er nog liefst 37 teams op de tracks. Al snel is duidelijk dat niet iedereen het zal halen. 7 dagen zwoegen en afzien, zo dicht bij het einde en dan nog stranden… pijnlijk. De organisatie is onverbiddelijk. Geen uitzonderingen. De laatste van de 2 teams die het nog wél zullen halen komen op 30 seconden voor de cut-off het grasveld opgebold. De laatste paar 100 meters worden ze letterlijk over de streep geschreeuwd. Een team compleet uitgeput, het andere team de tandem met de Braziliaanse blinde rijder achterop. 6 seconden nog wanneer ze over de eindstreep bollen. Alleen maar respect. Nog 1 etappe te gaan.

Veel later ‘s avonds vinden we aan de valven het resultaat van de dag: 7de en 136 in het algemeen klassement EN op slechts 3minuten van de 4e plaats! Wablief? Hadden we dat tijdens de race geweten, dan hadden we onze turboknop gebruikt of gewoonweg niet getreuzeld bij de waterpoints: “Zou ik de Camelbak vullen of niet, hmmm… wel niet, wel niet, …”  Tik tak tik tak, …. Maar voor “hadden” koop je niks, dus knop af in die kop en gogogo voor morgen. Ja het is écht de laatste!!!!!!

Stage 5: Worcester - Oak Valley in the Elgin Valley

143km, 2350hm 

Max Stage Time: 11 hours

KaSa Cape Epic Time: 7:22.38,7

Dit is een lange en snelle etappe met een massastart. De eerste kilometers wordt het tempo gecontroleerd, maar al snel worden groepjes gevormd en gaat iedereen er als   kometen vandoor. Aanvankelijk kunnen we netjes mee, maar na amper 30km worden we geveld door materiaalpech. De ketting gaat over de grote kroon en zit vast tussen het wiel. Als we het euvel oplossen en Katja vertrekt weer, gebeurt hetzelfde en deze keer doen we er wat langer over om alles te fixen. We merken dat het derailleurpat gebogen is en Katja is gedoemd, na bijstelling van de derailleur, de race met krakende versnellingen verder te zetten. Die avond zal “mechanic Ken” weer in actie komen en de reservepat, die overal en altijd meegaat, monteren. Deze pech komt bij Katja bovenop pijn in de rug. Geen enkele pedaalslag kan ze pijnloos rondbrengen.  Ze verdient een medaille voor volharding, want pas na 143km wanneer we over de meet komen, geeft ze toe aan de pijn.

We zijn emotioneel en wat somber gestemd. We hadden vandaag minuten gewonnen als we die problemen niet hadden gehad.

MAAR... we onthouden het positieve: we reden alweer over de streep en nog steeds aan een knaltempo. We hadden wind langs alle kanten behalve in de rug en wij waren 2 moedige vrouwen die een horde mannen op sleeptouw namen. Want door de pech waren de snelle potentiële koptrekkers allang verdwenen.

We kregen 2 monsterklims op ons bord en mega afdalingen. Jihhaaa het is eigenlijk wel heel erg FUN! 

Als we morgen en overmorgen rijden zoals vandaag EN vrijwaard blijven van pech, dan valt er nog wat te pakken. Maar laten we vooral genieten. Het toverwoord is hier ENJOY! Het gaat hier 1000 keer per dag over de lippen en we proberen het niet te vergeten. We hebben misschien wel wat te klagen over het weer...

Bruinen doen we hier enkel tijdelijk van het stof tijdens de ritten. Het kleurtje spoelt er bij een deugdoende douche gewoon weer helemaal af ... Ja ook daar zijn we tijdens de race mee bezig! J

Resultaat van de dag: 11de en 195 in het algemeen klassement.

We keep the wheels spinning and the funfactor high! Benieuwd wat de dag morgen brengt.

Stage 4 Time trail: Worcester - Worcester

36km, 800hm

Max Stage Time: 3 hours KaSa Cape Epic time: 1:47.17,5

Velen zien vandaag als een rustdag, wij ook, zonder het echter te onderschatten. Kort en krachtig alles geven. Elk team start met 30sec interval en de achtersten in het klassement vertrekken om 7h.  Wij starten om 10h35, dat betekent uitslapen!  Het is  8uur als onze wekker afloopt, het is al licht. Dat is eens wat anders dan het desastreus vroege en donkere 5 uur.  Om half een zijn we al terug aan onze tent en hebben we de hele namiddag om te eten, te douchen, te luieren, onze kleren te laten wassen, de massage en…. te schuilen voor de regen. Regenen doet het de hele avond en nacht en de volgende dagen ook af en toe even ‘s avonds. Overdag is het meestal bewolkt en winderig, niet slecht om te racen.

Deze time trail is een korte en fijne rit. Sara komt over de streep trillend op de benen, lekker “löss gehn” in een lange afdaling en een prachtige singletrack als kers op de taart. Katja voelt voor het eerst de behoefte om de beentjes na de finish toch nog even te laten ronddraaien, losrijden noemen ze dat. Het laatste heftig stukje wind op kop rond het meertje zit er misschien voor iets tussen...

We eindigen 8ste. We worden hier beter in ten opzichte van de vrouwen, maar verliezen enkele plaatsen in het algemeen klassement: 201. Het is opvallend moeilijk in het algemeen klassement stand te houden op deze kortere etappes.

Stage 3: Saronsberg – Worcester

125 km - 1900 hm

Max Stage Time: 10 hours

KaSa Cape Epic Time: 7:35.50,0

De dag begint opnieuw met een klimmetje. Dat is ondertussen onze dagelijks kost. Het gevloek aan de voet van mannen wie dit net iets minder ligt, zijn we ook al gewoon. Gelukkig komen we vandaag in aangenamer gezelschap terecht en kunnen we het grootste deel van deze geweldige klim tussen de vele stappers door rijden, al lijkt het soms eerder op surplassen. In ieder geval, het is plezant!
Boven gekomen volgt eerst een snel stuk en deze keer is het Katja’s buurt om tegen de vlakte te gaan wanneer er voor haar plots gestopt wordt. Fietsers ontwijken, geen probleem, maar het dramatisch naar rechts uitgestoken been is er net iets te veel aan. Sara die mee is met het pak, ruikt onraad en vertraagt. “Hey Lady, your Sister fell”, geroepen door een van de voorbijrijders, bevestigt dat er wat aan de hand is. Nog tot aan bevoorrading 2 antwoordt Katja op de vragen van mederijders of het allemaal ok is na de val en dat is ze.
Daarna mispakt Katja zich in een afdaling ook nog aan een paar overhangende “twijgjes” met daarin een tak verborgen. Het is even schrikken, maar het blijft bij een blauw-rood geschaafde schouder. Oorlogswonden, daar kan Katja later mee uitpakken. De rivier die we vervolgens te voet door waden zorgt ervoor dat niet alleen de voetjes, maar ook het hoofd terug koel is.

Nog een dikke 90 kilometer te gaan!
Wie er zoals ons op had gerekend dat vandaag iets minder zwaar zou zijn, komt bedrogen uit: zware zandstroken, rotspartijen, gladde kiezelklimmetjes, het houdt niet op. We houden de fun erin en bollen hongerig, maar tevreden een half uurtje later dan ingeschat over de finishlijn. Daar vernemen  we dat de tijdslimiet voor alle rijders met een uur is  opgetrokken.

Er is sprake van de zwaarste etappe ooit in de geschiedenis van The Absa Cape Epic.Resultaat: opnieuw 8e en 189e algemeen.

Stage 2: Saronsberg – Saronsberg

104 km, 2300 hm

Max Stage Time: 10 hours

KaSa Cape Epic Time: 7:00.21,5

Ondertussen zijn wij opgeschoven naar startbox C. Naar gelang de plaats in het algemeen klassement, worden de 600 teams opgedeeld in startboxen. Die gaan van A tem H en vertrekken met telkens 10 min interval. Gisteren stonden we nog in D, vandaag dus in C en hier vinden we onze stek voor de rest van de week.

Bij ons staan ook de 5 damesduo's die voor ons in het algemeen klassement staan en waar we ons aan meten.

Benieuwd of we ze onderweg ook tegenkomen!
De start is snel tot aan het eerste obstakel, een lange stenige klim, waarna we onmiddellijk al 1000 van de 2300 hm zullen overbrugd hebben.

Op het einde van de dag dalen we langs deze weg ook terug af.
Voor we de klim opdraaien springt er nog een mannen team voor ons. Helaas blijft een van de 2 fietsers ongeveer aan elke steen hangen en er liggen er nogal veel op deze klim. Als Katja vriendelijk vraagt of we voorbij kunnen - wij fietsen immers nog - krijgen we een hele scheldtirade over ons waarvan de hoofdboodschap blijkt te zijn dat we vooral niet moeten aandringen. We zijn hier allemaal om plezier te maken. “Euh ja, wij toch ook ?!”
Blijkbaar zijn we in een box met iets meer testosteron terecht gekomen. En wij
die dachten dat de "spirit" van het MTBen was: “Fietsen, waar mogelijk en zoveel mogelijk laten fietsen, als het zelf niet meer gaat.” Hier blijkbaar dus niet. Omgekeerd aarzelen diezelfde mannen niet om voorbij te wringen als wij
vrouwen ook maar een kleine aarzeling durven vertonen. Begrijpen wie begrijpen kan. Gelukkig laten we dit duo - nadat we een groot deel van de klim noodgedwongen te voet gedaan hebben - snel achter.

We maken ons toch een beetje zorgen hoe we hier op het einde van de dag heelhuids beneden zullen geraken. Maar dat is voor later, eerst fietsen, dan downhillen! Het terrein van de lus op het plateau is gevarieerd. Op een van de snellere stukken vormen we een groepje met een paar andere teams en de snelheid schiet de hoogte in. We hebben het gevoel echt te racen. Het tempo is iets te hoog om lang vol te houden en beetje bij beetje valt het groepje uit elkaar.

Ondertussen zijn we in een van de snelle tussentijdse afdalingen wel een ander damesteam voorbijgeflitst. Leuk!!!
Dan is het al terug klimmen geblazen, eerst naar het laatste waterpunt en dan de top over om terug af te dalen wat we vanmorgen geklommen hebben.
In de omgekeerde richting is de afdaling veel beter te doen dan vanmorgen
gevreesd. Sara smijt zich naar beneden. Katja probeert te volgen zo goed en zo kwaad als ze kan. We halen nog een damesteam in, maar worden helaas op onze beurt terug ingehaald door de 2 Amerikaanse dames, die wij in de eerdere snelle afdaling hadden gepakt. That’s racing!
Beneden gekomen voelt Katja iets raars aan haar achterrem-hendel. Ze roept om even te stoppen, als we stilstaan valt de remhendel er af!

De vijs waarmee de hendel vastzat, is losgetrild en er doodleuk uitgevallen. Er resten ons nog 10 snelle kilometers met alleen een voorrem voor Katja, maar vooral met iets minder vertrouwen. Remmen zijn op dit parcours echt wel essentieel! De eerstvolgende afdaling verloopt heel traag. Beetje bij beetje lukt het om terug wat snelheid op te pikken en het damesteam "Aspen" dat ons ondertussen terug op de hielen zit voor te blijven tot aan de finish.

Resultaat van dit eventvol dagje: 8e bij de dames en 198 overall.

We gaan vooruit!
Na de finish eten we snel ons lunchpakketje op en nemen een douche. Het relaxen na de rit wordt vandaag vervangen door het zoeken naar een nieuw vijsje voor de remhendel en de nodige lock-tight. Gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken over het kuisen van de fietsen. Dit gebeurt door de organisatie. Eens over de finishlijn hoeven we ze maar af te geven. Nadien krijgen we een SMS-je wanneer ze proper en gewassen in het beveiligde bike-park geplaatst worden. Alvast één zorg minder. Zonder pech volstaat een snelle mechanische check en paar druppeltjes olie en ze zijn weer rij-klaar !

Stage 1: Saronsberg – Saronsberg

89 km, 2050 hm

Max Stage Time: 9 hours
KaSa Cape Epic Time: 6:01.53,4

89 km, een korte etappe naar Cape Epic normen, maar dat zegt niets over hoe
zwaar het is. In de eerste 48 km wordt onmiddellijk het "kaf" van het
"koren" gescheiden met steile rotshellingen en stoffige "blinde" afdalingen.

Een eerste kennismaking met de creativiteit van dokter Evil, de parcoursbouwer.

Had hij op voorhand geweten dat hierdoor zijn zoon, Kevin Evans, ten val zou komen en zijn sleutelbeen zou breken, dan had hij de route misschien toch net iets anders laten lopen.

Vanaf kilometer 60 ervaren we de rit als binnenbollen.

Sara kleurt de dag met enkele rolpartijen in het mulle zand en Katja denkt de laatste 10 km vooral aan een oneindige zee met zuiver water.
Resultaat: nog steeds 11de en 207 overall.

Het hele vrouwenveld schuift maar lieftst 80 plaatsen naar voren.

Er is vanaf nu de stille wens om Top 10 in het algemeen dames klassement te halen, dat klinkt gewoon zo veel beter.
Dezelfde vrouwen als gisteren laten we achter ons en dezelfde blijven ons voor.

Proloog: Cape Town - Cape Town: Tokai Forest

27km, 750hm
Max Stage Time: 3 hours
KaSa Cape Epic Time: 1:35.48,2

Een schitterende omloop op een unieke locatie in Tokai forest, 30min rijden ten zuiden van Kaapstad. Vrijdag hebben we de singletracks al verkend en we weten wat ons te wachten staat.

Het stukje waar Katja vrijdag nog over kop was gegaan zit er helaas niet in.

“Jammer, want ik had daar nog een rekening te vereffenen met een rotsblokje.”
De nieuwe Scott Spark gedraagt zich voorbeeldig op dit terrein en Katja begint zelfs te genieten van de rotsige afdalingen.

Het helpt als je aangemoedigd wordt door het enthousiaste en talrijk opgekomen publiek. Resultaat: 11de van de 20 vrouwenteams en 290 van de 608 teams aan de start.

Onze doelstelling was de dag veilig doorkomen en daar zijn we meer dan in

geslaagd. We hebben zelfs een aantal straffe madammen achter ons gelaten.

Voor de kenners: Andrea Huser, recordhoudster op de Cristalp en Tracy Mosley, regerend wereldkampioene downhill.

Maar we maken ons geen illusies, dit is misschien maar een toevalstreffer.

Op naar morgen en de eerste "echte" etappe. Met een bus worden wijzelf en ons hebben en houden overgebracht naar Tulbagh, anderhalf uur rijden van Tokai. De algemene sfeer op de bus is er een van verzuchting: “Oef, de kop is eraf, dit hebben we al gehad! “

Je zou denken dat dit maar normaal is, maar niets is minder waar. Meerdere teams finishten de proloog niet. De ene al sneller dan de andere. Bij de eerste bocht naar onverhard terrein reden 2 Amerikaanse ploegmaats (baanrenners) op elkaar in waarbij de ene zijn hand brak en de andere gedoemd was om de Cape als single rider te finishen.

Een ander team deed het nog “beter”, een van beide reed bij het afrijden van het podium recht de nadars in waarbij hij zijn enkel brak. Einde Cape Epic en meteen een record van de kortste deelname: 1sec!!

Een Vlaams team startte zelfs helemaal niet. Bij het openmaken van de fietsdoos met een mes, viel dit op een van beides voet en sneed een pees over…

 Maar genoeg pechverhalen. Wij komen ondertussen toe in Tulbagh en zoeken daar in de rijen tenten een geschikte reeks (met schaduwzijde) voor een deel van het Belgisch front. We slepen onze overladen riderbags naar het kamp en richten onze tentjes in om het de komende drie nachten zo goed mogelijk naar onze zin te hebben. Na drie nachten verhuist het kamp namelijk en na de 8 dagen zullen we op 3 verschillende locaties geslapen hebben.

Eten, podium en luisteren naar de 3D fly-through van de etappe van de volgende dag en het is tijd om moe en zenuwachtig voor wat gaat komen de slaapzakken op te zoeken. Dit is vanaf vandaag onze daily routine.

The Absa Cape Epic, de dagen voor de race in South Africa

“Als je enigszins fervent mountainbiker bent en je krijgt beelden van The Absa Cape Epic te zien, dan nemen je benen het van je over en moeten ze naar hier komen.

Het is geweldig! Organisatie, sfeer, parcours, omkadering, … alles klopt!

The Absa Cape Epic rijden is als een droom die uitkomt, het geheel overtreft de verwachtingen!

Katja en Sara zaten er met hun voorbereidingen “spot on” en genoten zo van een unieke ervaring die ze nooit zullen vergeten.

Onze voorbereidingen, daar hebben we het de hele tijd over gehad en ter plaatse bleek des te meer dat goed voorbereid zijn, de sleutel tot een onvergetelijke en vlekkeloze Absa Cape Epic is.

De quote eerder gebruikt in een artikel is meer dan ooit van toepassing:

“Als we ons in het putteke winter afvragen, waar we nu eigenlijk mee bezig zijn, dan hebben wij tenminste een antwoord, een groots, mooi antwoord:

·     The Absa Cape Epic 2011”

Als je eenmaal ter plaatse bent, de eerste Absa Cape Epic kilometers in de benen hebt, dan bestaat er plots geen putteke winter meer, dan is er geen donkere koude garage meer, dan is er geen herinnering meer aan zweetplassen in de living en stress om tijdsgebrek.

Dan is er enkel nog beleven, genieten, biken!

Hier genieten jullie mee van het verslag van 2 vrouwen, gebeten door de microbe en proevend van de meest ultieme MTB-ervaring!

I Voor de race:

Team KaSa Cape Epic zet op dinsdagochtend 22maart2011, voet aan grond in Cape Town.

Bewust hebben we de marge groot genomen. De verhalen van riders die hun fiets pas op dag 3 van de race zagen toekomen en de eerdere ervaring van Katja die haar fiets vorig jaar uit de koffer haalde met een gebroken remleiding en in allerijl nog een geschikte fietsenmaker moest vinden, deden ons het zekere voor het onzekere nemen.

Wij hadden geen problemen. Het inchecken in Zaventem verliep perfect, we hadden er zelfs onmiddellijk een paar supporters bij, en de tussenlanding in Londen deed onze fiets niet verdwijnen.

Ook hier weer, we waren goed voorbereid. We hadden ons geinformeerd over wat mogelijk is bij welke luchtvaartmaatschappij en niets aan het toeval overgelaten.

Na de vlotte reis ( Brussel - Londen, Londen - Cape Town ), vinden we "rust" in onze hotelkamer.

Stilte voor de storm, want vanaf morgen worden we op sleeptouw genomen door de organisatie van The Absa Cape Epic.  

Als we het programma  bekijken, zullen we zelfs moeten puzzelen om nog de nodige trainingsuren in te lassen.
Maar zover zijn we nog niet. Tijdens wat we daarboven aanduiden als  "rust" worden de fietsjes weer in elkaar gesleuteld, word er een planning gemaakt en praten we over de race en alles er rond.
Veel tijd om met elkaar te praten was er niet tijdens de voorbereidingsperiode en die tijd halen we op deze paar uurtjes al met gemak in! Vrouwen hé!
Enige minpuntje: het weer! Hadden we gedacht terraskes te doen aan The Waterfront of van het zwembad boven op het dak van het hotel te profiteren?  Neen hoor, dat zit er niet in: bewolking, wind en koud.
 Dit zou het ideale weer zijn om te racen en die begint pas zondag, gun ons toch nog een paar dagen smeltend zomerweer en laat de bewolking vanaf zondag maar weer de kop op steken, daar zouden we voor tekenen!

De rest van de dagen zijn hectisch, we worden moe van rond te hossen, moe van al het lekkere eten en de rijkelijk vloeiende champagne. We verlangen naar de raceweek, die stellen we ons voor als rust ten opzichte van al deze “verplichte” toeristische bezoeken en etentjes. Maar het is een luxeprobleem, deze dagen zijn plezant, we leren riders kennen van over de hele wereld en we krijgen een voet in huis bij de organisatie. Nog voor de race begint zijn we al op de Tafelberg geweest, in Kaap de Goede Hoop, we reden naar het binnenland: de prachtige wijnstreek Tulbagh en waren aanwezig op The Around the World Party, een diner voor alle riders als opwarmer voor de race. Het meest hebben we genoten van de persconferentie met de pro’s en op onze screensavers flitsen nu foto’s voorbij van de KaSa Chicks met oa José Hermida, The Bull’s riders, Ester Süss, Eva Lechner en Nathalie Schneitter, …

We slagen er nog in ons op de gevraagde tijd te registeren voor de race. Dat doen we aan The Waterfront, het hart van Cape Town met gezellige terrasjes en winkeltjes. De buurt is gelegen aan het water en voor de gelegenheid helemaal in teken van The Absa Cape Epic.

Bij de registratie ontvangen we onze nummerbordjes, transponder, eetkaart, en de riderbag.

Dit is een reistas die elke rijder ontvangt en enkel deze mogen we meenemen gedurende de race. De rest van onze spullen is opgeborgen in een trailer en zien we pas terug aan het einde van de week. Het is nog een evenwichtsoefening om onze spullen hierin te puzzelen.

Maar wacht, waren we hier niet om te racen???

Het is er nog sneller dan we denken, zaterdagavond. Met lichte stress en een vol hoofd liggen we uiteindelijk in bed aan de vooravond van de eerste rit, de proloog …

‘s Morgens om 7uur worden we opgehaald aan het hotel en met onze fietsen en onze riderbag naar Tokai forest gebracht.

And this is where it all begins …..

Cape Epic not for me?!

Of toch?


Ik was uitgenodigd op de opening van een nieuwe fietswinkel in Zottegem op 17juli 2010: Cameleon Bike.

Klik hier voor de link naar Cameleonbike
Een lekker glaasje, een hapje en fietsjes kijken.  Geen betere combinatie mogelijk, dus ik spoedde mij daarheen.

Met mensen die allemaal dezelfe interesse delen is het leuk vertoeven en ik raakte gauw aan de praat met Gert  en Anja een koppel dat in 2010 The Cape Epic reed.

Ik kon mijn teleurstelling niet voor mezelf houden en vertelde hen over mijn gemiste kans voor 2011 door het ontbreken van de geschikte partner.

Zonder aarzelen schudde Anja de oplossing uit haar mouw: Katja!

Mijn eerste grote doel!

"The Abasa Cape Epic"

Beroemd en berucht onder ons MTB-ers.

Om hem te kunnen rijden moet je je inschrijven in een loterij. Begin juni wordt bekend gemaakt of je erbij bent en op 1juli moet je je inschrijving bevestigen door het betalen van een voorschot. (Dit is een aanzienlijk bedrag waar je niet te lang bij stil mag blijven staan of de goesting is meteen over!)

Mijn doel stond op 2012, maar wat als ik mij dan zou inschrijven en niet geloot zou worden? Dan maar het zekere voor het onzekere nemen en alvast voor 2011 inschrijven.

En ja hoor, ik werd geloot.

De euforie kon niet stuk, alles was perfect: ik ben geloot, heb goed materiaal, een goede conditie (die zeker nog zal aangescherpt worden), financiëel is het hard, maar misschien kan ik wel op de nodige sponsors rekenen. Geen enkel bezwaar dus...

Van nooit sporten naar elke dag fietsen!

"Het nut van trainen onder begeleiding."
Ik ben mijn 4^de  fietsjaar ingegaan en van dag 1 fiets ik onder begeleiding van een trainer.

Drie jaar geleden ging ik op enkele maanden van nooit fietsen/sporten naar elke dag fietsen.

Fietsen in de week om de mannen in het weekend te kunnen bijhouden, was mijn plan.

De dagelijkse ritten van en naar het werk vatte ik aan met maar één focus: zo snel mogelijk heen en terug. Aan het einde van de week was ik moe. Op zondag kreeg ik me amper uit bed en hing ik niet eens meer als een elastiek aan de groep, maar helemaal niet meer.

Hier klopt iets niet! Ik fiets meer, maar presteer minder?...