AVSR: Stage 8: 1ste door een 2de kans!

De laatste etappe is een tijdrit. De afstand zo ergens tussen de 30 en de 40 km. Niemand weet het exact, weer iets typisch Italiaans waar je wel aan went. Enkele dagen geleden vroegen we 's avonds wanneer de start was voorzien en als antwoord kregen we: "Somewhere between 9 and 12."
Vandaag is het startuur de enige zekerheid die we hebben. Elk team vertrekt met 10min verschil. Het eerste start om 8u en om 9.40u is het onze beurt.
Het ontbijt is heel gezellig echter verre van gericht op het leveren van sportieve prestaties. We worden vriendelijk ontvangen in een ontbijtbar waar we onbeperkt kunnen kiezen uit: boterkoeken, crèmekoeken, croissants, zandkoekjes, petit-fourekes, appelflappen,... Ik ben dat soort verrassingen ondertussen gewoon en ik heb mezelf voorzien op rijstkoeken en crackers. Met wat boter en confituur ben ik heel tevreden, maar dat is er niet te krijgen. Uit de overdaad aan vettige suikers kiezen we dan maar wat ons het minst schadelijk en het meest vullende lijkt.  Met een overladen bord en een cappuccino deca zetten we ons aan het schransen. We kozen elk drie koeken, het vult ons niet, maar we zijn verlegen om nog bij te vragen. We kunnen ons troosten met het idee dat het voor elke renner hetzelfde is. 
Gisteren waren we niet op de briefing, we kregen een voorkeursbehandeling en aten in een chique restaurant met zicht op het dorp en zijn thermen. Het was voor mij de beste maaltijd in het mooiste kader. Als ik mijn menig deel met Flies bijkt dat we er niet uitkomen wat nu de beste plek en maaltijd was. Elke dag was namelijk een verrassing en overtrof onze stoutste dromen. 

Waar we het wel over eens zijn, is over de lift die we kregen naar het restaurant. Wat dachten jullie hiervan? Onze chauffeur Dario is even maf als de geit die hij Peggy doopte! 

Maar we dwalen af, door onze voorkeursbehandeling waren we niet op de briefing en misten we enkele belangrijke details over het parcours. Vooral dan dat de eerste kilometers niet gemarkeerd zouden zijn, maar dat het gewoon rechtdoor is tot we de politie tegenkomen die ons zal aangeven naar rechts af te slaan. Wij weten gewoon dat het érgens rechts is om een klim aan te gaan. 

We zijn gemotiveerd voor de start. De speaker neemt nog een interview af en we staan scherp, jawel. De benen popelen om een laatste keer ten dienste te staan van ons hoofd, dat ervoor koos aan deze slijtageslag deel te nemen. Althans de mijne, Flies is stillekes, het enige wat ik uit zijn gemompel van deze morgen kon uitmaken was iets in de trand van: "Ik heb schrik dat ge mij der gaat afrijden vandaag!" 

Lorenzo telt af van 10 naar 1 en ik schiet als een pijl uit een boog. Trappen en straks ergens naar rechts. Hier?! Ik sla rechtsaf, maar zie geen markers. Ok de volgende,... zelfde liedje. Flies hangt ergens achter mij te bengelen en ik kom hem tegen als ik terugkeer. "We zijn te ver Flies, we hebben de afslag gemist, we moeten terug!" We keren op onze passen terug en voor we het weten staan we .... weer aan de start.....

Verbaasde blikken en even verwarring. We waren nog niet ver genoeg doorgereden, de afslag naar rechts was nog enkele kilometers verder naar beneden. Iedereen begrijpt dat het door de gemiste briefing komt. We krijgen een restart samen met het laatste team. Ik schaam me dood en Flies vindt het allemaal maar normaal. Hij heeft gelijk, het is niet onze verantwoordelijkheid dat het parcours niet gemarkeerd is.

Over de rit zelf is niet veel te vertellen. Op een bepaald moment roep ik dat het een saaie etappe is met een gebrek aan inspiratie. We zijn natuurlijk al zoveel gewoon. Flies antwoord: "Wacht maar, 't zal wel komen!". We klimmen 1700 hm gedurende 22 km op dezelfde brede rotsige weg. Flies geeft mij af en toe een duwtje in de rug, maar zijn eigen rug speelt op en ik zal het zelf moeten doen. Ik trap de ziel uit mijn lijf, ja ik zie af, maar ik wil geen seconde verzwakken. Als ik iets geleerd heb in deze race is het: altijd blijven geven. We weten dat na de klim weer een grandioze downhill volgt van een 15 km. We moeten dus alles hierop zetten, want de andere teams geven zich beter over aan de zwaartekracht dan ons. Als we de singletrail ingaan, heb ik het gevoel dat we goed zitten qua tijd en ik doe het rustig aan. Het team dat derde staat had 17min achterstand, dat kunnen ze zelfs niet in de downhill goedmaken, ik neem dus liever geen risico's meer. Het is nog een laatste keer genieten van de prachtige tracks en de waanzinnige vergezichten. Ik word er bijna emotioneel van. We halen nog twee teams op in de laatste kilometer en als we uiteindelijk 

finishen en de hele ploeg zien staan, dan krijg ik het even moeilijk. Het leek een eindeloze week toen we vorige week zondag startten en vandaag is het allemaal achter de rug. Als bonus vernemen we dat we de tijdrit  gewonnen hebben. Dat zet ons op 3 ritwinsten, evenveel als de geiten, en een tweede plaats in het algemeen klassement. We gaan in groep het laatste stukje afdaling aan om samen in het drop Acqua Dolce toe te komen. 

Iedereen is uitgelaten, opgelucht en emotioneel. We zijn met 22 mensen gestart en met 20 geëindigd. Een mooi resultaat.

Er volgt wat aangename drukte die even snel ophoudt als ze ontstond. Tijd voor de praktische zaken, douchen, eten, massage en na deze rompslomp keren we allen terug naar het dorp voor de ceremonie. 

Ze kunnen er wat van die Italianen. Het komt allemaal uit hun hart. Hoe ongestructureerd ook, hoe welgemeend en hartelijk alles is.

De race krijgt voor ons een verrassende wending als we met de leiders weer naar voren worden geroepen. De geiten schenken ons hun leiderstrui omdat we zo hard vochten. Ze tonen ons hier een kant die we niet van hen verwachtten. Die Italianen toch: ego's, macho's, maar een diep respect voor onze vechtlust en de pech die we bij het begin van de race hadden. De hele groep is fan van de Belgen en onder een luid gejoel en applaus worden we op het podium gedreven om de leiderstrui in ontvangst te nemen. We zijn vereerd en diep beschaamd tegelijkertijd.

AVSR: Stage 7: Een koekje van eigen deeg!

Het dorpje waar we gisteren aankwamen is weer een idyllische plek. We vallen tijdens deze reis van de ene verbazing in de andere. Het avondeten gisteren was zalig en het ontbijt van vandaag is evenwaardig. De start is pas om 10u en omdat we al vroeg wakker zijn, ( Deze keer door een dorpsbewoner die het nodig vond om om 7u zijn tuintje te maaien met de bosmaaier. Het gras stond een meter hoog en uitgerekend vandaag moest het om 7u af ... ) nemen we onze tijd om te genieten we van het uitgebreide buffet.
De race: Van het prachtige parcours zien we weinig. We zetten de start meteen straf in, want we weten dat na de klim van 7km een singletrailsectie van 9km begint. Daar willen we al voorsprong hebben op de leiders. Het lukt ons niet ze af te schudden en we gaan samen de trail in met mezelf op kop. We lopen al gauw in op een team voor ons ( Er zitten 2teams van de weekendgroep voor ons. ) en dat haalt de vaart eruit. Ze vragen of we willen passeren, ik zeg dat het niet nodig is. Het is beter dat we hier samenblijven anders zijn we ze kwijt. Maar na een tijdje gaat een van de geiten er toch over en barst het spel los. Het is een ware race op een zalige singletrack, dan weer downhill dan weer uphill. Ik ga over mijn toeren en de vallende ziekte krijgt grip op mij. We moeten ze laten gaan, anders loopt het écht fout.
Achter deze sectie volgt een klim van 18km en daar proberen we uit alle macht het geslagen gat te dichten, maar zonder resultaat.  Het is dan al een verloren zaak, want na de klim volgt een downhill van 15km die ons naar de finish leidt, dat werd ons gisteren gebrieft. Op 9min van de leiders rollen we uitgeput over de streep. Die laatste sectie was waanzinnig, maar ik smeekte dat het zou stoppen. De vermoeidheid was hoog en de concentratie niet meer rijkelijk aanwezig. We worden wederom onthaald op een wonderlijke plek. Er wordt heerlijk eten geserveerd en het is een gezellig festijn. De rit is alweer verleden tijd. 

Vanavond worden we weer getrakteerd op een bed en een diner op restaurant, we laten het ons welgevallen. De groep aanvaardt ondertussen onze status als buitenbeentjes. Morgen is het een gescheiden start. Om de 10 minuten vertrekt een ploeg. Het parcours zou nog technischer zijn dan vandaag. We hopen dat we onze tweede plaats kunnen behouden...

Nog even iets over het koekje:
Na het ontbijt stappen we met stramme benen moeizaam naar onze tentjes. Het leidende team komt ons gezwind voorbij gestapt met de fiets aan de hand. En op dat moment wordt de race bepaald. Flies maakt namelijk de smalende opmerking: "So now you can catch us!?". 

ASVR Stage 6: Geiten die bijten!

Het ritme zit er ondertussen goed in ( not ). Opstaan om 7, ontbijt om 7.30, start om 8.30. Het is gisteren voor de eerste keer toch gelukt en de Italianen hebben ook vandaag dat plan.
Opstaan hebben we zelf in handen en dat lukt. We ritsen onze tent open en zien amper een meter voor ons. Er hangt mist, net als gisteren tijdens de rit in de bergen. De eerste die ik tegenkom aan de overkant van de tentenrij is collega biker Carlo en die meldt meteen dat de start is uitgesteld tot 10u. Men wil wachten tot de mist opklaart. Wat een tegenvaller, we hadden nog minstens nog een uur langer kunnen slapen. Gisteren werd de nacht nogal raar ingezet. In een grote tent vlak naast ons tentendorpje gaf een Tirolerkoor een concert ten beste voor tien man en een paardenkop. Er waren meer passieve luisteraars dan actieve.
En 's ochtends om 4uur werden we gewekt door een kudde koeien met bellen. We konden dat uurtje dus wel goed gebruiken. Maar we zijn niet van het klagende type, een uitgebreid ontbijt maakt ons weer gelukkig. De andere dagen liet het ontbijt te wensen over. 

De mist trekt weg en om 10uur wordt de start gegeven. Het aantal ploegen is verdubbeld in aantal. Er konden koppels inschrijven voor drie dagen racen en daar is wat volk op af gekomen. Twee nieuwkomers nemen de kop en ik ga mee. Ik vraag me af waar iedereen is, blijkbaar gaat het snel, maar ik heb niet dat gevoel. Ik moet toch passen voor de kopgroep en een ander vers team en de leidende berggeiten komen in ons zog. Als we samen de eerste technische downhill induiken, halen de geiten het in hun hoofd om ons al fluitend voorbij te steken. Ik ga mee en Flieseke doet op 't gemak. Op het vlak stuk beneden komt hij  met stoom uit de oren aangereden. Dat denigrerend fluiten was geen goed plan en de Italianen zullen het geweten hebben. 
Gedurende 20km hangen we samen op een relatief glooiend deel. Niemand neemt initiatief om het tempo op te drijven. Het is ieder voor zich. Flies wacht geduldig zijn moment af.  Bij zijn sein ga ik mee en ik word gedurende de rest van de rit als een voddenpop heen en weer geduwd en getrokken. Flies loopt op steile stukken met een hand aan de fiets aan de andere op mijn rug. We vliegen samen omhoog en de Italianen blijven proberen, maar hebben geen schijn van kans.
We eindigen als tweede, maar als eerste van de oorspronkelijke groep. We gaan ervan uit dat ze twee klassementen bijhouden. We komen op 10min van de tweede in het algemeen klassement, dat gaan we de volgende dagen terugwinnen. De eerste plek, is sinds onze stoot van twee dagen geleden niet meer in te halen.

Amaai we schrikken als we onszelf zien! :-)

AVSR: Stage 5: Revanche?

Het gebeuren van gisteren zindert nog na. We zijn hier om te genieten en te trainen voor ons hogere doel, de Transalp. Maar nu we toch mee in de competitie zitten, is het sterker dan onszelf! Vooral ook omdat het allemaal niet zo kosjer is.
We werden gisteren wel beloond, de organisatie vroeg ons als journalisten hun gezelschap te vervoegen en zo aten we in een echt restaurant en sliepen we vannacht in een bed.
Flies sliep niet goed, hij zinde op wraak... 
En die komt er, heel smooth en sluipend. We vertrekken op een breed gravel pad, het klimt, wat dachten we? In vergelijking met wat we tot nu toe kregen, loopt het lekker, maar als je hier zonder bagage komt, is het zware kost. Ik rij wat mijn lijf me ingeeft, Flies volgt. Het gevolg is dat we op de vierde plek hangen. De leiders zijn weg! Niks forceren, zeggen de benen, gewoon trappen. En het werkt. De teams voor ons zijn nog trager ( of wij zijn toch snel? ) en we halen ze snel op. 
Een platte van Flies, verandert weer het spel, maar niet voor lang. Tot mijn verbazing zijn we er weer snel bij. We komen op plekken die we kennen, jammergenoeg. Vooral het kronkelende asfaltbaantje met zijn eindeloze trappen tot 40% -je denkt dat het gedaan is maar er komt nog- kennen we. 
Het is een lange lopende etappe, zonder draagstukken en we fietsen vrolijk verder op de tweede plaats. De winnaars van gisteren doen het rustig aan, dacht ik. Achteraf hoor ik van Flies dat ze ons in de asfaltklim toch op de hielen zaten. Haha, voelt lekker! :-)
Ik maak een lang verhaal kort, op de cruciale km 50 ( waar het gisteren mis liep ), zien we plots voor ons de berggeiten stappen. ( Jawel op één klimmetje moeten we toch van de fiets ). Ik panikeer even, het is te vroeg, ze zullen versnellen en ik kan niet rapper gedurende 20 km. Maar ons tempo brengt ons toch bij hen en we gaan erachter hangen. Het geluk is met ons want 2 km verder is een bevoorrading waar de geiten stoppen en de konijnen doorrijden!
Vlammen nu, roept Flies en weg zijn we. De kilometers zijn eindeloos en het blijft klimmen eerst op asfalt dan weer in een bos. Tot slot een downhill niet van de poes. Het is ons gelukt de Italianen voor te blijven. Op 7min van ons komen ze over de streep. Een fotograaf meldt ons dat ze vloekten en tierden en de ziel uit hun lijf fietsten. Mamma Mia, de Italianen versus de Belgen: 1-0 :-)
Wij bleven rustig en reden ons tempo. Vandaag liep er niks mis, alleen een band liep leeg en we fietsen ons naar de eerste plek. Gerechtigheid is geschied! :-)

AVSR Stage 4: Een etappe zonder zorgen?!

... Neen hoor, this is Italy u know!
De dag begon nochtans goed, een zalig parcours, fietsen en jawel ook stappen, maar zelfs dat went. De fiets gaat bij mij sinds kort op de rug. Flies wandelt met de bike aan het handje rustig de bergen op. Het lijkt alsof hij niets anders doet dan de fiets uitlaten. Ik check morgen of hij ook het verplichte zakje bij heeft.
Wat kunnen we verder zeggen, this is Ligurie u know! Voor wie de streek niet kent, zoals ik voor ik hier kwam, laat de beelden spreken, woorden schieten tekort.

Maar waar waren we gebleven? De race. Met 50 km in de benen rijden we op de 2de plaats. De leiders namen een straffe start ondanks hun woorden met de glimlach: "We will take it easy today!"  

Ze worden voor hun zonde gestraft, want na 10km race breekt een derailleur. Hun race is niet over, ze sturen een supporter om een nieuwe naar Genova op 30 min rijden. Je verstaat dat ze heel wat tijd verloren, maar ze reden de etappe wel uit.
Wij zitten achter een team dat een thuismatch speelt. Als we op een lange, prachtige asfaltklim komen, zijn de twee al uit het zicht. Heel vreemd. Hun supporters rijden met scootertjes af en aan en wie zal het zeggen of ze aanhingen of niet? Feit is wel dat ze héél erg snel uit het zicht waren en dat het mannetjes zijn met een ego... 
Op een open bergweide komen we aan een cruciale splitsing, geen marker. Flies herinnert zich de briefing van gisteren en weet dat we rechts naar de antennes moeten. We laten het niet aan ons hart komen, maar vinden het raar dat er op dit belangrijke punt geen signalen hangen. De route was vandaag verder prima gesignaleerd dit in tegenstelling tot de vorige dagen.
We rijden hard en genieten van het magnifieke parcours, dit is een etappe om van te likkebaarden. Alles waar een biker van droomt zit erin! 
Op 50km rijden we in een bos en merken weer het ontbreken van een marker. Ons gezond verstand zegt net als de vorige dagen: We volgen de Alta Via. Zo gezegd zo gedaan en we duiken een waanzinnige afdaling in, we schuiven en botsen, maar blijven toch op de fiets.
Beneden aangekomen zitten we op een baan, met weer géén markers. Weer kiezen we ervoor de Alta Via te volgen, ondanks een wegwijzer die het dorp van aankomst naar de andere kant aanwijst. Het is nog 10km dus het zou kunnen dat we nog een lusje maken.  1km later zien we weer de gele linten, dus perfect!  
Al snel begint het bij Flies toch te dagen: Het is hier zo stil, we rijden steeds verder weg van de aankomst en het blijft klimmen, de aankomst was toch een afdaling: Ik denk dat we op het parcours van morgen zitten! ... Ik spreek de wijze woorden van Flies zelf: Niet panikeren en al lachend zeg ik: iedereen is waarschijnlijk al aan de finish en wij fietsen hier nog vrolijk rond!
Plots gaat mijn telefoon. We weten direct hoe laat het is. Flies zijn gevoel en mijn grapje zijn waarheid, ....
En zo zakken we op een nogal vreemde manier naar de 4de plaats in het klassement. 
Twee andere teams reden verkeerd, maar kozen op het asfalt de easy way naar de finish. Zij zijn officieel geklasseerd,ondanks dat ze een verkeerde route namen.
Ah beseffen we plots na de douche en de massage: dit is Edition Zero, de organisatie heeft veel te leren en wij zijn de proefkonijnen! :-)
Flies zint op revanch... tbc!!! 

AVSR Stage Race: Stage 3: La Commedia del Arte

Op tijd starten vandaag 9uur. Super, dat wordt een normale dag, op een normaal uur binnen en nog tijd om te ontspannen. 
Maar we hadden beter moeten weten: this is Italy, you know! 
Er was sprake gisterenavond om de route in te korten. Een lang draagstuk van 2u zouden ze willen laten vallen. Dat vindt iedereen, behalve de leidende berggeiten, een goed idee. Ze weten nl. dat ze daar onze meerdere zijn. 
Deze morgen aan de start is het nog niet duidelijk of dat stuk er al dan niet zal inzitten... Ah ja, we zullen wel zien.
De start is een waanzinnige afdaling van ettelijke kilometers waar we onze billen moeten toenijpen. De man van de vijfde positie neemt onverwacht de leiding. Het is duidelijk een downhiller. Flies in zijn zog en ik word eerst wat opgehouden, maar kan mij dan toch smijten en al gauw ben ik bij mijn maat.
We zitten op kop. De downhiller moet wachten op zijn lady.
De eerste klim wordt ingezet, ik zet mij op de trappers en hops mijn zadel vliegt weg.  We vinden alle stukken bij elkaar en Flies mecanico repareert het in 10min. Genoeg om het hele pak aan ons te zien voorbij gaan. Dit wordt een inhalingskoers.
Het duurt langer dan verwacht voor we de derde in het klassement hebben bijgebeend, maar eens bij hun gaan we er makkelijk over. Meneer biedt wat weerwerk, mevrouw moet passen. Ze zijn niet gelukkig. Wij wel. Nog twee teams te gaan. 
Maar we zijn niet content met wat we nog tegenkomen. We halen de moto die de signalisatie aanbrengt in!!!
We kunnen ons nog beredderen met de signalisatie van de Altva Via zelf. Voor het grootste deel rijdt de race over de officiële route en we rijden juist, want plots zien we het tweede team voor ons een pad op klauteren. Daar boven gekomen is het algemene vergadering. De koplopers staan er ook!!!
Verder gaat het als volgt. We rijden samen met drie teams achter de moto, deze rijdt zelf twee keer verkeerd, wij hebben nog eens platten band en plots rijdt de moto een doodlopend stuk in, wordt er gebeld met de organisatie en blijkt dat de koers over is.
We worden toch tweede en rijden uiteindelijk na 75 km en drie pogingen over een echte finishlijn waar we onthaald worden met spijs en drank. Moe en voldaan zakken we neder en wensten dat we er nooit meer weg moesten!
Ciao tutti, managare adesso!!!

AVSR Stage 2: De bergwandeling Part II

De ochtendstond heeft goud in de mond, maar niet voor de Italianen. 

Het is pas 12uur als we op onze fiets zitten. 

De tijd daarvoor zaten we aan het ontbijt, pakten we onze hebben en houden in, en zaten we te wachten...

Wachten op de shuttledienst die ons 18km omhoog zou brengen. 

Er werd gisteren beslist de eerste klim over te slaan en te starten op de Alta Via zelf. De etappe werd plots met 18 km ingekort.

Na een half uurtje waren fiets en rijder op de plaats van bestemming.

Het werd een start op zijn Italiaans om 12u ipv 11 uur, maar het onthaal boven was ook op zijn Italiaans: uitgebreide bevoorrading met kaas, focaccia, chocolade,...

Wij liggen tweedes in het klassement omdat het team voor ons uitgevallen is. Gisteren reed hij in de laatste kilometer op een fotograaf en brak zijn been. Alta Via Stage race, stage I, eerste accident, ze kunnen er maar van bij het begin aan gewoon worden! Spijtig genoeg.

Team O2Bikers ( wij dus ) ging direct in de aanval.

Na 2km klimmen namen we de verkeerde afslag, we noemen het ook wel de derde stommiteit op twee dagen.

Maar we herpakten ons direct. Ik smeet mij voor Flles naar de kop. Daarbij moest ik  al afrekenen met de man van het mixed team dat vierde ligt. Die wou geen centimeter wijken en ik natuurlijk ook niet. Gelukkig kwam er een afdaling waarin ik de sterkere was. Flieseke werkte zich op zijn gemak naar mij toe, daarbij nog efkes mijn drinkbus opgeraapt.

Op km 23 kwam een eerste stapstuk. Dat overleefden we nog, maar 2 km later begon de echte aangekondigde wandeling en daarbij waren we niet opgewassen tegen de 2 berggeiten in de leiderstrui.

Ze gingen erop en erover.

De rest van de rit reden we op genietmodus, dat konden we vooral in de laatste 9km die een feest aan singletrails door een bos waren. De Herders kunnen er wat van in Maarkedal, en de Italianen hier in LigurË  duidelijk ook! 

Het derde team eindigde slechts op 1min van ons, het genieten was ons bijna fataal.

Toegekomen op een idyllische plek waar op dit moment een Italiaans volksfeest aan de gang is met de wereldkampioen accordeon!!!

Hola we moeten naar de ceremonie protocollair, we staan er weer op, op 't podium! :-)

AVSR: Stage 1: Een bergwandeling met de fiets

Onze honger was groot en ze hebben hem gestild gekregen!
Met 11 teams stonden we deze morgen aan de start van deze Edition Zero van de Alta Via Stage Race.

En we waren blij als we na amper 56km en 5h31min aan de finish waren.
????? Ik zie jullie bedenkelijke gezichten van hieruit.
Wat hebben die twee al die tijd uitgestoken? 
Een kleine toelichting:

• Een startklim van 40km ( 5 km op asfalt ). 
• Gevolgd door een opwaartse bergwandeling ( met de fiets ): Duur 1,5u
• Gevolgd door een neerwaartse bergwandeling ( met de fiets ): Duur 0,5u
• Gevolgd door een neerwaartse fietstocht van 9 km, Duur: 10min
• Tussendoor nog zelf voor een klein intermezzootje gezorgd. Even van het geijkte pad afgeweken en een kijkje gaan nemen, nog een beetje hoger dan officieel nodig. Dankzij deze omweg kwamen we onverwacht in een kudde paarden terecht, eerlijk gezegd, een aparte ervaring en de omweg achteraf bekeken zeker waard.
• En dan ah ja we zijn zo goed bezig, toch nog even zien hoe mooi het pad hier beneden is. Het team dat ons voor ons lag, had blijkbaar dezelfde interesse en is daar ook even gaan kijken. Samen terug rijden. 

Sorry guys geen tijd meer, het eten wordt blijkbaar koud.
Maar toch nog even dit:

• Prachtige vergezichten waar ikzelf tijdens de race enkele flitsen van heb meegepikt, maar de details achteraf van Danillo heb meegekregen. 
• Krampen voor Danilo, maar hij bleef gaan, vooral bij het stappen. Dat verlichtte de krampen.
• Ikzelf en plein forme, behalve bij het stappen, daarvoor zijn we niet tot hier gekomen.
• Derde of vierde zijn we, afhankelijk van wie er verkeerd reed en wie niet.  Blijkbaar was het niet normaal dat we zoveel moesten stappen. MAAR 10 van de 11 teams hebben deze wandelroute genomen. Slecht 1 team nam de zogezegde geplande route. Heel vreemd, waarschijnlijk heeft dat team wel iets met de Italiaanse maffia te maken!  To be continued. 
• Bij aankomst worden we onverwacht getrakteerd op een geweldige diepgaande massage. We komen er dingen over onszelf te weten, die we zelf niet wisten. 

Alle dagen Sinterklaas

De goede man met de schimmel tussen de benen komt al een tijdje niet meer op 6 december bij me langs. Waarschijnlijk ben ik de laatste jaren niet zoet genoeg of zing ik teveel liedjes die eindigen op: “…leg iets in mijn l-aarsje, danku Sinterkl-aarsje!”.

Je hoort me echter niet klagen, want het laatste jaar lijkt het wel alle dagen Sinterklaas en zelfs zonder dat de mijter, de staf of de roe eraan te pas komen.

Italië, ik ben er al geweest, op werkbezoek en een aantal keer met de racefiets. Steeds op dezelfde magische plaats in het dorpje Feltre, 60 km boven Venetië. Het warme onthaal van de Italianen, de gezellige flair en bovenal hun liefde voor véél en lekker eten, spraken telkens tot mijn verbeelding. Italië heeft mijn hart gestolen. Toch waren de bezoekjes nooit compleet. Het zicht vanuit het kantoor op de bergen en enkele tochtjes met de racefiets scherpten mijn welbekende honger naar meer alleen maar aan. Ik moest en zou ooit terugkomen met de MTB!!

Ligurië of Liguria is een smalle reep land ingeklemd tussen de Appenijnen en de Mar Ligure.

De grootste stad is Genua, waar ook de luchthaven ligt, Genova voor de Italianen.

Gastheer Lorenzo noemt zijn streek: A Magical Cocktail. Ze biedt het beste van alle werelden: zon, zee, strand, cultuur, bergen, bossen en bovenal: een eindeloos netwerk aan paden en trails die ernaar smachten om het rubber van jouw banden te voelen.

Het pronkstuk is er de Alta Via ( Hoge Weg ), een oude Romeinse weg die loopt op de kam van de Apennijnen. De weg is ettelijke honderden kilometers lang, uitdagend technisch bij momenten en volledig gemarkeerd. Het is als een GR voor de wandelaars.

Wie heeft er ooit gehoord van dit ultieme, gigantisch grote MTB paradijs, op slechts anderhalf uurtje vliegen van Charleroi? Geen nood, ik had er ook nog niet van gehoord. Maar je gaat de Alta Via leren kennen. Eerst ga je erover lezen, hier op deze blog en ooit ga je toegeven aan de drang en naar hier komen om er zelf te rijden.

De primeur is aan mezelf en slachtoffer van dienst, Danny Flies. Wij, lucky bastards, rijden vanaf morgen “Edition Zero” van de Alta Via Stage race. Een achtdaagse MTB race die loopt over 500 km van de Alta Via. Edition Zero, omdat het een try-out is. De organisatie wil hun concept uitproberen op een klein, select gezelschap en bijschaven naar volgend jaar. In 2013 zijn ze bereid 200 teams van 2 rijders te ontvangen om hen de MTB-ervaring van hun leven te bezorgen.

Flies en ik arriveerden woensdag in deze prachtige omgeving. We werden gastvrij ontvangen door de organisatie: twee mannen met een droom, Marco en Lorenzo. (Beiden zijn ze eigenaars van fietshotels en organisatoren van de wereldberoemde 24 uren MTB race van Finale Ligure.  Onze landgenoot Yves Verbruggen won er in zijn wereldkampioentrui bij de Masters.) De droom van Lorenzo en Marco, waar ze 10 jaar aan werkten, wordt morgen waarheid. 
Wij beleefden al enkele zalige dagen op en naast de fiets, maar we kijken vooral uit naar wat nog gaat komen.
Morgen start de race en we streven ernaar jullie dagelijks op de hoogte te houden van onze belevenissen. Hou deze blog in het oog!