Duvel for my 102nd birthday in 2080!

I don't drink a lot of alcohol, however today I am looking forward to toast with a Duvel on my 102nd birthday in 2080 like my grandmother did this year. 

I am pretty sure (  or do I just want to believe? ) I have her genes.

A bright future is waiting for me! 

I invite you all in 2080 to lift the glass together! 

Bloggen voor Ladies Fun Sports

Of ik gastblogger wilde zijn op haar website, vroeg Angélique van Ladies Fun Sports. 
Twijfelen deed ik niet en zei ja. De twijfel komt misschien op het moment dat ik de eerste post zal moeten schrijven, maar dat zijn zorgen voor later! 
De eerste zorg is: welke van de foto's die Sylvie Bonne met zoveel zorg genomen heeft, kies ik als profielfoto?

Wat is jullie advies? ;-)

Foto 1: smiley me

Foto 2: mysterious me

Foto 3: weird me 

A hike and a bike, Harstad, Norway

Speaking of a day well spent in the outdoors!

A hike and a bike, same recipe as yesterday. 

I could get used to this life. 

Different from yesterday we were honored with the company of 4 year old Marvin. No "barnehagen" for him today but some quality time with his aunt! ;-) 

After work there was time for a quicky on the bike with my brother in law. 

to walk or not to walk?

not! :-)

nature's cleaning table

tired of not walking :-)

together home 

Check out our ride on Strava 

up and up

and some down

and up again

mind the view

New things in 2015 Part IV: Hiking?

Traveling without the bike since long... 
Changed my cycle shoes for … hiking shoes … 
Spent six hours in the mountains with a personal guide and a 4 month old lady: 
my sister and her new born girl Axou.  
The hotspot is Harstad, Norway
Hiking at Hinnoya Linnasuolu. 

Happy feet: ready for the hike

follow the red beacon

mother carrying child in the great outdoors

take rest

a landmark at the top

we were there 

Nieuwe dingen in 2015 Part III: Bike packing

Het jaar is al fel gevorderd en het lijkt misschien of ik heb stilgezeten, maar niets is minder waar.In april ging ik de uitdaging met mijn derde nieuwigheid binnen het domein fietsen aan: bike packing. 

Het stond al een tijdje op mijn wish list, maar het trainen voor de competitie liet zulke foliekes niet toe. De combinatie met full time werken, bleek ook niet ideaal. De escapade deed me een week in het ziekenbed belanden met hevige koorts die ik niet onder controle kreeg. Ik heb mezelf uiteindelijk aan de situatie overgegeven en dat was de juiste remedie. Totale overgave, heel moeilijk als dat betekent dat je een week lang tot niets in staat bent. 
Buiten dan opzoeken wat koorts nu eigenlijk is, want eerlijk gezegd, had ik daar nog nooit bij stil gestaan. 

Wisten jullie dit?  
"Koorts kan je zien als een ontregeling van de thermostaat in de hersenen. Het lichaam krijgt een onterechte indruk van koude. Daarom start het allerlei processen om de lichaamstemperatuur naar boven te krijgen: spiertrekkingen, rillingen... Dat alles doet de temperatuur stijgen, maar kost ook veel energie."
Meer weten over koorts? Deze site bracht mij soelaas, maar jammergenoeg geen verkoeling. :-)

Het avontuur
Het bike pack avontuur beleef ik onder leiding van ervaringsdeskundige Harre Hart.
Het is een micro bike packing ( 1 nachtje slapen ) met vertrek bij me thuis in Oppuurs op een onmenselijk vroeg uur. Met de fiets rijd ik richting Londerzeel waar ik Harre oppik en samen zetten we koers naar Brussel Noord. Daar missen we de directe trein naar Dinant die ons uiteindelijk naar Beauraing zou brengen. Dinant zelf wordt dan onze eindbestemming met de boemeltrein. 

Brussel Noord, gelukkig moeten we hier niet overnachten

Een met zorg uitgetekende track voert ons tot op vijf kilometer van het verste punt waar we planden om de nacht door te brengen. 

Furfooz, L' Aiguille de Chaleux

Het parcours is net iets zwaarder dan verwacht en om 23uur slaan we ons kamp op aan een ruisend riviertje midden in het donkere bos.

Onder het zeil

slaapwel

Het eindpunt, het natuurwonder Fondry des Chiens bereiken we de volgende ochtend bij zonsopgang. 

Zicht op Fondry des chiens

We besluiten om de "snelweg" richting Dinant te nemen en daarvoor wijken we eerst af tot Mariëmbourg om in te pikken op de ravel. Een vlakke rit in het zonnetje brengt ons op die manier terug naar het station in Dinant. We steken ene met hesp en ene met keis achter de kiezen en zo breien we een einde aan ons avontuur. Maar plannetjes borrelen voor more to come, ik ben gebeten door het bike packen, ik heb de smaak te pakken!

Bekijk hier het filmpje van ons avontuur. Er komen twee momenten in voor waar de koorts achteraf aan te wijten kan zijn... Wie vindt ze?
Lessons learned voor een volgende keer die ongetwijfeld heel snel zal volgen. 

Bekijk het filmpje

Materiaal: 

• Fiets: 
• Sara: Specialized Epic, het competitiebeest bij uitstek, maar zonde om in te zetten bij dit soort avonturen. :-O
• Harre: Pilot : Titanium, compleet voorzien van Rohloff met riem, Jones h bull bar, naaf met dynamo, Son naaf en USB aansluiting op balhoofd.
• Bagagedragers: 
• me: merk Thule voor en achteraan, geleend van en vakkundig geplaatst door Harre.
• Harre: merk Apidura geen rekje maar ultralichte waterdichte tassen die rechtstreeks op je kader monteert
• Waterdichte tassen: Ortlieb, geleend van Harre,stamt uit zijn mototijd.
• Slaapzak : 
• me: type wat hebben we nog op zolder liggen, gelukkig heel warm, jammergenoeg heel groot.
• Harre: xxx
• Waterdichte slaapzakhoes: beiden: Hunka Bivvy, Alpkit  geleend van Bertie 
• Zeiltje of in 't echt tarp genoemd: beiden: Tarp rig 3,5  Alpkit ,mee onder 't zeil met Harre
• Waterzuiveringspompke ( dat waarschijnlijk niet voldoende werkte zonder tabletjes ): msr miniworks, hebbedingetje van Harre.

Onmisbaar onderweg

Gedaan

Ik ben het beu. Het is gedaan. Niet meer van het moet ermee gedaan zijn en ik zou terug wat anders of vanaf morgen zal ik weer... Neen, het is gewoon gedaan. Ik ben het beu. Ik ben moe, ik ben zat en ik ben het ook moe en ik ben het zelfs ook helemaal zat. Dus, gedaan, finito, schluss, basta, finit, tjakka, boem, einde closed, fieuuuw, afgesloten. Tot ik straks weer aan de ontbijttafel zit en dat vertrouwde hatelijke stemmetje me influistert dat het vandaag toch niet de ideale dag is om eraan te beginnen? Of om ermee te stoppen. ‘t Is maar hoe je het bekijkt. Maar het is geen kwestie meer van willen, het gaat om moeten. Wil ik weer het gevoel zoals ik het de laatste paar jaar gewoon was, dan moet ik vandaag nog van koers veranderen. Het is gewoonweg niet te geloven wat een stukje taart teweeg brengt. Of een blokje chocolade, een hapje tiramisu. Het doet me volledig tilt slaan en dat wil ik niet meer. Vannacht lig ik wakker en het is niet door de verschroeiende hitte. Ik ben niet bij de les op mijn werk en dat komt niet door de stressvibe die er hangt. Ik blijf haperen in geulen en moet afstappen voor een boomwortel en dat is niet omdat het terrein er modderig bijligt. De laatste tijd permiteer ik me weer net iets te vaak een uitschuivertje. Dat stukje chocolade, dat beetje tiramisu, dat ene puntje taart. Als ik het allemaal optel, kom ik al gauw aan een hele waslijst aan verboden middelen en mijn arme lijf krijgt het allemaal maar weer te slikken. Natuurlijk is het niet te vergelijken met wat ik in mijn vorige leven - het onwetende tijdperk, zoals ik het noem - binnenspeelde. Als ik in dat patroon zou hervallen dan was het op slag met mij gedaan, maar het is teveel voor wat ik nog wil verdragen. Ik hoor mensen klagen over slapeloosheid, weken, maanden, jaren beheerst het hun leven. Mij is een slapeloze nacht teveel omdat ik weet dat het anders kan. Ik duld geen duffe kop meer bij het opstaan of een opgezette buik. Dikke vingers had ik altijd, voel ik nu een lichte zwelling, dan ben helemaal van de kaart. Een dag te vlot naar de WC gaan, is een verschrikking terwijl het vroeger nooit anders was. Eenmaal je gevoeld hebt wat het is om zonder al deze latigheidjes te kunnen leven, wil je nooit meer terug. Helaas moet ik nu bij mezelf vaststellen dat mijn tolerantiegrens zich heel geleidelijk weer verplaatst. De mogelijke oorzaken - verandering van jobs, wijziging in mijn trainingsritme, verhuis - zijn er genoeg, maar hier is geen enkele goede reden bij om weer naar af te gaan. Integendeel op momenten van grote veranderingen is het zelfs van extra belang om zuiver te eten, omdat je lichaam dan niet moet vechten tegen aanvallende stoffen van binnenuit en dus meer energie heeft om zich te wapenen voor geweld van buitenaf. Het zou dus ook best kunnen dat mijn lichaam weer zo gevoelig reageert op voeding omdat ik het de laatste tijd mentaal en fysiek op allerlei andere vlakken onder grote druk heb gezet. Bij deze dus mijn vastberadenheid om weer heel selectief te zijn. Ik begin niet morgen, maar ook niet nu. Ik begin straks, want nu ga ik nog proberen enkele uren te slapen en het is ondertussen al morgen. Ik begin dus straks bij het ontbijt. Het zal lastig zijn, want ik zal opstaan met een duffe kop en zonder slaap is de vechtlust laag, maar ik snoer dat duiveltje de mond omdat ik het beu ben. Het is ermee gedaan.

Tot weerzien bij God

 Toen onze Peter nog in goeien doen was en dat is nog tot niet zo lang gelederen  dan vroegen we hem regelmatig: “Peter, hoe is het ermee?” Zijn antwoord was  dan steevast: “Op zijn Peters hé, Manneke.” Wat dat dan juist betekende dat wist niemand, maar we namen het altijd positief. Want onze Peter leek altijd content. We hebben hem nooit contrair gezien en hij zat zelfs altijd vol gezonde humor.

De laatste maanden moesten we die vraag niet meer stellen. Onze Peter was onze Peter niet meer. We vonden hem zelfs op momenten nen echte zagevent. Als we enthousiast zijn kamer binnen kwamen en nog voor we iets konden zeggen werden weggestuurd met een snauw en de boodschap: “Mag ik nu rusten!” Dan was ik op mijn tenen getrapt en dacht: “Ge zou beter uw energie steken in te willen leven dan in u kwaad te maken.”
Maar dat was niet eerlijk.

Wij wilden dat hij bij ons bleef en hij wilde gaan. We kunnen ons niet herinneren dat onze Peter ooit zo overtuigend iets gewild heeft, dan te mogen vertrekken. En wij maar aan zijn mouw trekken. Dat moet echt ambetant geweest zijn voor hem. En egoïstisch van ons. Hij wilde afscheid nemen, maar wij nog niet.

Onze Peter heeft dat goed gedaan. Hij heeft zijn moment goed gekozen en hij heeft ons goed voorbereid. Zonder al dat zogezegd gezaag, die eindeloze gebeden en zijn gecommandeer, hadden we voor een grote verrassing gestaan. Nu wisten we wat er ging gebeuren, hij heeft het ons zelf verteld. ( Enkele maanden geleden op zijn huwelijksverjaardag, schreef ik nog een blogbericht over zijn wens om te gaan.) 

En natuurlijk komt het hard aan. Een uniek mens is er niet meer, de familie is onthoofd. Maar we moeten kunnen toegeven dat we vooral dankbaar zijn. Om de vele mooie jaren gevuld met onvergetelijke Peter momenten. Dankbaar om de wijsheid de raadselkes, de gedichtjes en de uitvindingen die hij heeft achtergelaten. In de stelten, den bakfiets, de klakkebus, het bottenplankske en in ons hart, daar zit onze Peter nu.

Peterke jong, zijt gerust, we nemen geen afscheid, maar zeggen met veel vertrouwen: 

“Tot weerzien bij god.”






Nieuwe dingen in 2015: deel II, Handbiken

Frank

is sportman, dorpsgenoot en leidt aan Ataxie van Friedreich waardoor hij in een rolstoel is beland. 
Frank neemt je mee in zijn avontuurlijke en uitdagende wereld via zijn blog. 
Frank neemt mij mee in zijn sport: handbiken.  
Het relaas en een filmke hieronder.

Instructies

"Niet te hard van stapel lopen in begin, u niet opblazen." 
Klinkt bekend.
"Zet de rugsteun maar wat meer naar voren, ge moogt uw armen niet overstrekken als ze naar voren zijn en het is niet leuk als je niet goed zit."
Ook dat klinkt bekend, onze positie op de fiets bepaalt de mate waarin je naast kracht uit de benen, kracht kan overbrengen vanuit de rug en de onderbuik. Ik ondervind al rijdend dat mijn positie ook op de handbike een grote invloed heeft.
"Voorzichtig in de bochten."
"En euhhh … als er wielertoeristen voorbij komen, dan ga ik even mee, hé!"

En wijle weg

Frank: "Hier roep ik altijd even (aan restaurant het Scheldehooft in Branst), want da's een gevaarlijk punt."
Ikke: "Ah heb je geen bel?"
Frank: "Neen, want dat weegt teveel." 
Ikke: "Haha gij zijt nen échte, elke gram telt."
Frank: "Toch als ge die paar gram 300 keer moet meedraaien per kilometer."

Zo had ik het natuurlijk nog niet bekeken. Op een handbike draai je met het stuur, de remmen, de versnellingen, de handvaten ze bewegen allemaal mee en dan weegt elke gram betekenisvol door.

Frank: "De échte hebben de remmen en hun verzet hier gemonteerd en wijst op de buis aan de benen. Maar dan moet je een volledige draai doen vooraleer je kan remmen en die fractie van een seconde, dat is in het verkeer een eeuwigheid te laat."

topsnelheid 

Het recht stuk op den dijk van Mariekerke naar Zates is een kilometer lang. "Hier gaan we eens optrekken en zien hoe hard ge kunt." Na 50 meter geef ik al op ( zie film ), (waar is de armkracht die ik vorig jaar rond deze tijd had?) en de GPS geeft achteraf 20km/uur weer. Ik geloof de GPS! Niet slecht volgens Frank. Ik stel een nieuw doel tegen deze zomer wil ik: 25km/uur en over een langere afstand dan 50 meter. Maar wel in de slipstream natuurlijk, want ook op de handbike gelden de wetten van het wieltje zuigen. 

overreden

"En hier ben ik bijna overreden." gaat Fank verder als we aan de sporthal in Sint-Amands het straatje naar Den Amandus en den dijk in rijden. Door die bloembak heb je geen zicht op de Hekestraat. De bestuurder kwam voorbij gevlamd en riep uit zijn raam: koop u eens nen deftige fiets!"
Ik moet er natuurlijk om lachen en Frank ook, maar het toont nog maar eens de kortzichtigheid en het onbegrip in de maatschappij. 

hart en kracht

Mijn hartslag gaat niet boven 143, peanuts maar de armen willen niet mee. Ik heb een krachtprobleem op de handbike, cardio heb ik in overschot.
Het is een rare ervaring om van de fiets af te stappen en slappe armen te hebben in plaats van slappe benen. 

We keren terug in de regen, bar koud!

techniek

Op 100 m van huis doe ik een ontdekking: "Hé, de snelheid en het gemak hangt ook af van uw techniek." 

"Natuurlijk", zegt Frank.

"Waarom heb je me dat niet gezegd?"

"Dat is toch logisch!"

Niet voor een vrouw, zelfs al is ze een ervaren fietster en trekt en duwt ze al jaren met de benen aan de pedalen. Om dat te vertalen naar een handbike is nog steeds een tolk nodig, of een toevallige ingeving. :-)

Ons ritje in data kan je raadplegen via deze link! 
En de geweldige film zie je hier

click to play

bidonhouder: check

28 dagen op rijst

Een rare winter. Zo noem ik het. Neen, ik zal eerlijk zijn: ik noemde het een moeilijke winter. Alles gaat me voor de wind, ik kan niet gelukkiger zijn en toch is het moeilijk. Ik sport niet meer met een vaste regelmaat, maar zit nu met regelmaat van de klok op het werk. En het lijkt alsof ik tezamen met een vaste job,een vast loon en maaltijdcheques een abonnement verworven heb bij de huisarts. Drie keer op een maand tijd. Ik maak me de bedenking dat ik nu geld verdien om uit te geven aan dokters. In de tijd dat ik nog elke dag enkele uren op de fiets zat, verdiende ik amper, maar gaf ik ook geen cent uit aan onbenulligheden als een doktersvisite. Op die ene keer in 2012 na, ik schreef er toen over in mijn column met de titel bloeddoping in het magazine O2Bikers.

Mijn lijf protesteert zoveel is zeker. Mijn lijf komt in opstand tegen mijn veranderde ritme en ik moet het tevreden stellen wil ik weer met mezelf in het reine komen en de fysieke weerstand terugvinden die me jarenlang zo vertrouwd is geweest. Ziek worden stond lange tijd niet in mijn woordenboek: griep, hoest, niezen, blaasontsteking, in een vorige leven had ik het ooit wel meegemaakt, maar dat lag lichtjaren achter me. 

Ik eet nog steeds gezond, maar  met het afbouwen van de sport, zijn de lijntjes van mijn afgebakende voedingsteritorium geleidelijk aan wijder geworden. Buitenstaanders vinden me een voedingsfreak, maar zelf weet ik beter: ik laat de teugels vieren en ook dat doet mijn lijfje geen goed. 

Er is daarom geen geschikter moment om eindelijk de theorie in praktijk te brengen: vanaf vandaag eet ik een maand lang enkel nog rijst!

EN breng ik weer regelmaat in het sporten.
Ik wil weer een gezonde geest in een gezond lichaam, ik ga weer voor balans en harmonie.

Waarom de rijst?  
Er zijn 28 dagen om het jullie uit te leggen. Keep you posted via deze blog! :-)

Bloeddoping

Ofwel zit het in het hoofd ofwel in het bloed, maar het zit er. Of liever, het zit er niet meer. Ik ben iets kwijt en het ligt ergens in de Alpen.

Onderweg zag ik zelf pompjes, binnenbanden, hoogteprofieltjes en lege verpakkingen van gelletjes. Een fitte biker na mij merkte wellicht mijn sprankel op. Hopelijk heeft die hem opgeraapt en ligt hij daar nu niet te verpieteren. Ik gaf mezelf tijdens de race niet de tijd om van de omgeving te genieten, laat staan om te stoppen voor interessante dingen. Maar misschien was niet iedereen zoals ik en maakt mijn sprankel nu toch iemand gelukkig? Daarnet was ik bij de dokter. Als je je pomp kwijt bent, ga je naar je fietsenmaker. Het kost je wat gevloek, 20€ en je bent weer gesteld. Maar wat moet je als je je sprankel kwijt bent? Mijn eigen huisarts is met vakantie, ik ga naar die van mijn partner.  "Juffrouw Mertens, zegt u het maar!"  Ik zie het licht in zijn ogen en ik hap naar lucht, er werd me nooit verteld dat Dr. D zo'n spetter was. Ik weet het plots niet meer. 

"Euhhh... Ik kwam voor een bloedtest." Even wil ik het verhaal van de verloren sprankel afsteken, maar ik bijt nog net op mijn tong. Ik maak ervan: "Ben een beetje diep gegaan in de sport. Voor ik mijn trainingen weer opneem, wil ik graag weten of er niets in me ontbreekt." De knappe dokter lijkt te begrijpen wat ik bedoel. De naald prikt in mijn arm, maar zijn vingers op mijn huid is het enige wat ik voel. Het vuur in zijn ogen brandt tot diep van binnen. Bij elke druppel bloed die langs de naald wordt opgehaald, voel ik me een tikkeltje meer levend worden. “Alles onder controle?”, vraagt de bink, “Wil je gaan liggen?” Ik denk: “Ja dat wil ik.” en ik zeg beleefd: “Neen, dank u Dokter.”  

De bloedafname is te snel voorbij en het afscheid te kort, maar als ik buitenstap kan ik de wereld aan. Ik zie mezelf opnieuw de Transalp rijden.

 In deze editie heb ik tijd om te stoppen voor verloren pompjes en andermans sprankel. Ik geniet van vergezichten op besneeuwde bergtoppen en lager gelegen azuurblauwe meren. De geur van de alpenweides snuif ik op en de zeldzame Edelweiss ontgaat me niet. Heidi en Anton aus Tirol trakteren me boven op de Idjoch op weissbier en ik eindig natuurlijk op het podium. Morgen weet ik of het mis zit in het hoofd of dat er elementaire bouwsteentjes in het bloed ontbreken. Maar wat maakt het uit? Ik begrijp in één ogenblik het hele systeem: Volgende keer ga ik vòòr een belangrijke wedstrijd langs bij Dr. D.  Want dat is toch wat grote atleten doen? Zij hebben allemaal zo’n stuk van een huisdokter, die neemt bij hen bloed af en schiet terwijl met de ogen een sprankel af. Bloeddoping? Informeer subtiel bij collega bikers die het goed doen in de competitie, een van hen zal je wel de gouden tip aanreiken. Met jullie, vrouwelijke collega’s, deel ik met plezier het adres van mijn bloedhete dokter, tegen betaling natuurlijk en alleen als jullie aantreden in een andere wedstrijd. Bloeddoping? Het woord is sinds vandaag wel heel anders geladen.