Nieuwe dingen in 2015 Part III: Bike packing

Het jaar is al fel gevorderd en het lijkt misschien of ik heb stilgezeten, maar niets is minder waar.In april ging ik de uitdaging met mijn derde nieuwigheid binnen het domein fietsen aan: bike packing. 

Het stond al een tijdje op mijn wish list, maar het trainen voor de competitie liet zulke foliekes niet toe. De combinatie met full time werken, bleek ook niet ideaal. De escapade deed me een week in het ziekenbed belanden met hevige koorts die ik niet onder controle kreeg. Ik heb mezelf uiteindelijk aan de situatie overgegeven en dat was de juiste remedie. Totale overgave, heel moeilijk als dat betekent dat je een week lang tot niets in staat bent. 
Buiten dan opzoeken wat koorts nu eigenlijk is, want eerlijk gezegd, had ik daar nog nooit bij stil gestaan. 

Wisten jullie dit?  
"Koorts kan je zien als een ontregeling van de thermostaat in de hersenen. Het lichaam krijgt een onterechte indruk van koude. Daarom start het allerlei processen om de lichaamstemperatuur naar boven te krijgen: spiertrekkingen, rillingen... Dat alles doet de temperatuur stijgen, maar kost ook veel energie."
Meer weten over koorts? Deze site bracht mij soelaas, maar jammergenoeg geen verkoeling. :-)

Het avontuur
Het bike pack avontuur beleef ik onder leiding van ervaringsdeskundige Harre Hart.
Het is een micro bike packing ( 1 nachtje slapen ) met vertrek bij me thuis in Oppuurs op een onmenselijk vroeg uur. Met de fiets rijd ik richting Londerzeel waar ik Harre oppik en samen zetten we koers naar Brussel Noord. Daar missen we de directe trein naar Dinant die ons uiteindelijk naar Beauraing zou brengen. Dinant zelf wordt dan onze eindbestemming met de boemeltrein. 

Brussel Noord, gelukkig moeten we hier niet overnachten

Een met zorg uitgetekende track voert ons tot op vijf kilometer van het verste punt waar we planden om de nacht door te brengen. 

Furfooz, L' Aiguille de Chaleux

Het parcours is net iets zwaarder dan verwacht en om 23uur slaan we ons kamp op aan een ruisend riviertje midden in het donkere bos.

Onder het zeil

slaapwel

Het eindpunt, het natuurwonder Fondry des Chiens bereiken we de volgende ochtend bij zonsopgang. 

Zicht op Fondry des chiens

We besluiten om de "snelweg" richting Dinant te nemen en daarvoor wijken we eerst af tot Mariëmbourg om in te pikken op de ravel. Een vlakke rit in het zonnetje brengt ons op die manier terug naar het station in Dinant. We steken ene met hesp en ene met keis achter de kiezen en zo breien we een einde aan ons avontuur. Maar plannetjes borrelen voor more to come, ik ben gebeten door het bike packen, ik heb de smaak te pakken!

Bekijk hier het filmpje van ons avontuur. Er komen twee momenten in voor waar de koorts achteraf aan te wijten kan zijn... Wie vindt ze?
Lessons learned voor een volgende keer die ongetwijfeld heel snel zal volgen. 

Bekijk het filmpje

Materiaal: 

• Fiets: 
• Sara: Specialized Epic, het competitiebeest bij uitstek, maar zonde om in te zetten bij dit soort avonturen. :-O
• Harre: Pilot : Titanium, compleet voorzien van Rohloff met riem, Jones h bull bar, naaf met dynamo, Son naaf en USB aansluiting op balhoofd.
• Bagagedragers: 
• me: merk Thule voor en achteraan, geleend van en vakkundig geplaatst door Harre.
• Harre: merk Apidura geen rekje maar ultralichte waterdichte tassen die rechtstreeks op je kader monteert
• Waterdichte tassen: Ortlieb, geleend van Harre,stamt uit zijn mototijd.
• Slaapzak : 
• me: type wat hebben we nog op zolder liggen, gelukkig heel warm, jammergenoeg heel groot.
• Harre: xxx
• Waterdichte slaapzakhoes: beiden: Hunka Bivvy, Alpkit  geleend van Bertie 
• Zeiltje of in 't echt tarp genoemd: beiden: Tarp rig 3,5  Alpkit ,mee onder 't zeil met Harre
• Waterzuiveringspompke ( dat waarschijnlijk niet voldoende werkte zonder tabletjes ): msr miniworks, hebbedingetje van Harre.

Onmisbaar onderweg

Gedaan

Ik ben het beu. Het is gedaan. Niet meer van het moet ermee gedaan zijn en ik zou terug wat anders of vanaf morgen zal ik weer... Neen, het is gewoon gedaan. Ik ben het beu. Ik ben moe, ik ben zat en ik ben het ook moe en ik ben het zelfs ook helemaal zat. Dus, gedaan, finito, schluss, basta, finit, tjakka, boem, einde closed, fieuuuw, afgesloten. Tot ik straks weer aan de ontbijttafel zit en dat vertrouwde hatelijke stemmetje me influistert dat het vandaag toch niet de ideale dag is om eraan te beginnen? Of om ermee te stoppen. ‘t Is maar hoe je het bekijkt. Maar het is geen kwestie meer van willen, het gaat om moeten. Wil ik weer het gevoel zoals ik het de laatste paar jaar gewoon was, dan moet ik vandaag nog van koers veranderen. Het is gewoonweg niet te geloven wat een stukje taart teweeg brengt. Of een blokje chocolade, een hapje tiramisu. Het doet me volledig tilt slaan en dat wil ik niet meer. Vannacht lig ik wakker en het is niet door de verschroeiende hitte. Ik ben niet bij de les op mijn werk en dat komt niet door de stressvibe die er hangt. Ik blijf haperen in geulen en moet afstappen voor een boomwortel en dat is niet omdat het terrein er modderig bijligt. De laatste tijd permiteer ik me weer net iets te vaak een uitschuivertje. Dat stukje chocolade, dat beetje tiramisu, dat ene puntje taart. Als ik het allemaal optel, kom ik al gauw aan een hele waslijst aan verboden middelen en mijn arme lijf krijgt het allemaal maar weer te slikken. Natuurlijk is het niet te vergelijken met wat ik in mijn vorige leven - het onwetende tijdperk, zoals ik het noem - binnenspeelde. Als ik in dat patroon zou hervallen dan was het op slag met mij gedaan, maar het is teveel voor wat ik nog wil verdragen. Ik hoor mensen klagen over slapeloosheid, weken, maanden, jaren beheerst het hun leven. Mij is een slapeloze nacht teveel omdat ik weet dat het anders kan. Ik duld geen duffe kop meer bij het opstaan of een opgezette buik. Dikke vingers had ik altijd, voel ik nu een lichte zwelling, dan ben helemaal van de kaart. Een dag te vlot naar de WC gaan, is een verschrikking terwijl het vroeger nooit anders was. Eenmaal je gevoeld hebt wat het is om zonder al deze latigheidjes te kunnen leven, wil je nooit meer terug. Helaas moet ik nu bij mezelf vaststellen dat mijn tolerantiegrens zich heel geleidelijk weer verplaatst. De mogelijke oorzaken - verandering van jobs, wijziging in mijn trainingsritme, verhuis - zijn er genoeg, maar hier is geen enkele goede reden bij om weer naar af te gaan. Integendeel op momenten van grote veranderingen is het zelfs van extra belang om zuiver te eten, omdat je lichaam dan niet moet vechten tegen aanvallende stoffen van binnenuit en dus meer energie heeft om zich te wapenen voor geweld van buitenaf. Het zou dus ook best kunnen dat mijn lichaam weer zo gevoelig reageert op voeding omdat ik het de laatste tijd mentaal en fysiek op allerlei andere vlakken onder grote druk heb gezet. Bij deze dus mijn vastberadenheid om weer heel selectief te zijn. Ik begin niet morgen, maar ook niet nu. Ik begin straks, want nu ga ik nog proberen enkele uren te slapen en het is ondertussen al morgen. Ik begin dus straks bij het ontbijt. Het zal lastig zijn, want ik zal opstaan met een duffe kop en zonder slaap is de vechtlust laag, maar ik snoer dat duiveltje de mond omdat ik het beu ben. Het is ermee gedaan.