De mooiste kerstwensen ooit...

In onze familie zijn we gezegend met een stel zalige grootouders: 

onze Peter en ons Bomma

respectievelijk 96 en 99 jaar oud. 

Dat "gezegend" en "zalig" is naar gelang de situatie voor interpretatie vatbaar. 

Vandaag was het in de pure en letterlijke zin van het woord.

Onderstaande Kerstwens ontvingen wij vandaag per mail!

Geniet mee van de typsels van een 96-jarige aan zijn internationale kroost!

Van: Peter en Bomma Mertens <peterenbomma@telenet.be>

Organisatie: Huize Mertens
Datum: Fri, 21 Dec 2012 16:24:29 +0100
Aan: Pieter Mertens,  Julia Maes, Microsoft Office User <sara@tekstentander.be>
Onderwerp: zo maar

Naar onze Pieter moet toch nog nekeer gemeeld worden, dat zijn de woorden van de bomma.

En ja, als liefhebbende echtgenoot, zet ik me dan maar weer in de branding.

U weet het of u weet het niet, maar ons Ev. is met haar gezin nog op Nijven tot 4 Jan.

Voor de moment zijn ze naar Brus. en de mama is met de Marvin tot bij ons geweest,

dat vinden wij zo plezant, het is een lief baasje en groeit lijk een kool.

Wij verwachten ons weer met de Kerst aan een familie reunie, maar dat zal zeker maar

gedeeltelijk zijn omreden dat er van de hoofdrolspelers betrokkenen zullen afwezig zijn.

Het is niet gemakkelijk een uitgezwermde bijenkast terug te vervolledigen.

Zeg P.wat een prachtige foto van u beiden in Taiwan hebben we nu gekregen, daar was

de bomma nog al verrukt over; zij noemt het haar mooiste Kerstcadeau.

De bomma heeft de couragie opgeraapt om toch nog maar eens wafeltjes te bakken,

speciale reden: Dom schijnt er zot van te zijn .De volle koekjes dozen staan op  een

lange rij voor de liefhebbers. Van pakjes aan de kerstboom zal niet veel in huis komen,

aangezien de sleet op de mogelijkheden.

Moge de warmte en het licht van kerst jullie begeleiden het hele jaar door.

Een succesrijk en gezegend 2013

Met liefhebbende groetendag      dag lieve Amy en Pieter

Bomma en Peter

Onze Peter

Ons Bomma

Mister Sandman

A few months ago I jumped in a car with a couple of bikes and some people I didn't know. 
I ended up in Spain en spend the most amazing 5 days. You read all about it in an earlier post on this blog:
Now there is a result ... check it out here: 

Click here to start the movie

Poetry

at the rhythm of the heart beat

in wintertime I love to run, it changes from the bike everything goes slow, there is time to see places at its best, while running I discover poetry all around

Sports is about friendship & emotion. 

I am alone on this pic but who did it take? 

In sports one is never alone! 

@Den Henneput Buggenhout

With Polar Belgium and the RCX3 

Poetry

at the rhythm of the heart beat

in wintertime I love to run, it changes from the bike everything goes slow, there is time to see places at its best, while running I discover poetry all around

@ Den Dam Sint-Amands

I wish I lived 

in a world

without hate

without power and no desire

where everything comes easily

I wish I lived

I a world without pain

where everybody could give its best

and that we could have a good laugh every now and than.

Wees gegroet!

Toen ik nog jong en roekeloos was, reed ik met een motorfiets. Een Suzuki SV 650 cc. Voor mijn toenmalige motorvrienden is het nog steeds een raadsel of ik met dat ding reed of dat ding met mij, maar die discussie wil ik hier niet openen. Zodra ik de baan op ging en een collega motorrijder tegenkwam, sprong spontaan de wijsvinger van de linkerhand omhoog ten teken van groet. - Ik vroeg me altijd af waarom de linkervinger, tot ik het eens uitprobeerde met de rechter en nogal bruusk op het antwoord kwam.- Onlangs kochten mijn vriend en ik een mobilhome en al gauw merkten we dat er ook onder de chauffeurs van de rijdende huisjes een solidariteitsgroet bestaat. Ik liet jaren geleden de motor voor wat het was en hield de fiets over, ik werd zelf het moteurke. Dat ik toentertijd al aan de vallende ziekte leed, heeft daar iets mee te maken. Het was op alle vlakken een verbetering, het milieu en de gemoedsrust van mijn ouders hadden er baat bij. Groot was mijn verbazing echter toen ik merkte dat ik met de fiets geen enkele reactie uitlokte bij collega fietsers. 

Zijn stick en zijn kwast

We zijn al 9 jaar samen, maar gisteren mocht ik pas voor de 1^ste keer spelen met zijn kwast. Zijn stick kwam er ook aan te pas. De kwast is er een met echte dasharen, van het merk Pierre en Nog Iets. De stick is turquoise met een schraal zilverpapiertje rond. Stick en kwast zijn allebei eeuwen oud en ze worden met de grootste zorg behandeld. Het is dus een hele eer dat ik deze attributen gisteren mocht gebruiken. Waarschijnlijk maakte hij in zijn hoofd de overweging: Nog langer haar gezaag aanhoren of mijn dierbare spullen aanreiken? Het gezaag won het van de dierbaarheid. Er waren wel duidelijke richtlijnen aan verbonden: “Eerst beide onderdelen nat maken met lauw water, dan de kwast enkele keren zachtjes - Ik zei: “Zàààààchtjes!!”, “Sorry Schat.”- over de stick draaien en dan met de kwast over de benen gaan.”

Na 21 dagen is er eindelijk weer huid op de plaats waar ik met de Gillette Venus een hap weghaalde en ik vind weer de moed om de benen te scheren. Maar niet meer met die verrekte, speciaal voor vrouwen ontwikkelde Venus op maat van 99,99% van de vrouwen. En ik hoor toevallig tot de 0,01% die afwijkt van de standaardnorm voor vrouwenbenen. Altijd ben ik na een scheerbeurt niet alleen haar, maar ook ergens vel kwijt. Het is meestal een klein te verwaarlozen plekje, dat niettegenstaande zijn nietigheid, bloedt alsof ik een slagader raakte. De laatste keer was het een jaap van 2 cm en het kostte 3 weken om volledig te genezen. Gedurende die periode weigerde ik de benen te scheren met als resultaat, een paar wollige poten waar King Kong jaloers op zou zijn. Natuurlijk heb ik het al geprobeerd met Veet, dat smerig gedoe brengt ook geen soelaas. Er hangt altijd meer crème aan mijn vingers en in mijn gezicht dan op de plaatsen waar het écht nodig is. Wacht ik niet lang genoeg, dan is het haar niet weg, wacht ik te lang, dan is ook het vel weg. 

Waxen? Epileren? Je moet het mij niet leren. Ik weiger nog te betalen aan een sadistisch glimlachende schoonheidsspecialiste die er duidelijk plezier in heeft je tot tranen toe te pijnigen met haar marteltechnieken. Je krijgt de blijde boodschap mee dat hoe vaker je deze kwelling ondergaat, hoe minder snel de haartjes terugkomen. Bij 99,99% van de gevallen misschien, maar bij mij natuurlijk: NOT! Het haar groeit en bloeit alsof het dagelijks bemest wordt. Ooit was ik zo hopeloos dat ik mezelf zo’n haaruitrukmachine aanschafte. Na een aanraking van welgeteld 10 sec met mijn lichaam, lag het gedrocht geschrokken na te brommen in een verre uithoek  van het huis. Het heeft daar enkele jaren gelegen tot mijn moeder er onlangs naar vroeg. Het was bij haar even snel hetzelfde lot beschoren. Arme epileermachine, misschien vind je via deze weg wel een nieuw overmoedig baasje? Alle mogelijke middelen zette ik in om de strijd met de begroeiing aan te gaan. Het idee om onkruidverdelger te gebruiken zocht zich al een weg naar mijn brein, maar die gedachte kon ik nog tijdig bestrijden. De gladde glimmende benen die voorbij flitsen op de fiets, doen pijn aan de ogen, de mijne zijn geschaafd en geschonden en ze prikken als je ze aanraakt...

Naar bovenstaand gewauwel luistert mijn man nu al 9 jaar. Kan je begrijpen dat hij ten langen leste bezweek en mij zijn ultieme scheerwapens in handen gaf? De goeie ouwe kwast en scheerstick voor het perfecte schuim als geleidingslaag voor een scherp mesje. (Het mesje mag van Mars en zelfs van Venus zijn. ) Deze techniek bestrijdt het haar, laat het vel onberoerd en doet de klaagzaag verstommen. Of toch niet helemaal: Al 9 jaar heeft mijn man de oplossing in handen, waarom heeft hij ze mij niet eerder aangereikt? Misschien kan ik de komende 9 jaar hier een boompje over opzetten? Een mens moet toch iets hebben in zijn leven om zijn beklag over te doen?

Bloeddoping

Ofwel zit het in het hoofd ofwel in het bloed, maar het zit er. Of liever, het zit er niet meer. Ik ben iets kwijt en het ligt ergens in de Alpen. Onderweg zag ik zelf pompjes, binnenbanden, hoogteprofieltjes en lege verpakkingen van gelletjes. Een fitte biker na mij merkte wellicht mijn sprankel op. Hopelijk heeft die hem opgeraapt en ligt hij daar nu niet te verpieteren. Ik gaf mezelf tijdens de race niet de tijd om van de omgeving te genieten, laat staan om te stoppen voor interessante dingen. Maar misschien was niet iedereen zoals ik en maakt mijn sprankel nu toch iemand gelukkig? Daarnet was ik bij de dokter. Als je je pomp kwijt bent, ga je naar je fietsenmaker. Het kost je wat gevloek, 20€ en je bent weer gesteld. Maar wat moet je als je je sprankel kwijt bent? Mijn eigen huisarts is met vakantie, ik ga naar die van mijn partner.  "Juffrouw Mertens, zegt u het maar!"  Ik zie het licht in zijn ogen en ik hap naar lucht, er werd me nooit verteld dat Dr. D zo'n spetter was. Ik weet het plots niet meer. "Euhhh... Ik kwam voor een bloedtest." Even wil ik het verhaal van de verloren sprankel afsteken, maar ik bijt nog net op mijn tong. Ik maak ervan: "Ben een beetje diep gegaan in de sport. Voor ik mijn trainingen weer opneem, wil ik graag weten of er niets in me ontbreekt." De knappe dokter lijkt te begrijpen wat ik bedoel. De naald prikt in mijn arm, maar zijn vingers op mijn huid is het enige wat ik voel. Het vuur in zijn ogen brandt tot diep van binnen. Bij elke druppel bloed die langs de naald wordt opgehaald, voel ik me een tikkeltje meer levend worden. “Alles onder controle?”, vraagt de bink, “Wil je gaan liggen?” Ik denk: “Ja dat wil ik.” en ik zeg beleefd: “Neen, dank u Dokter.”  

De bloedafname is te snel voorbij en het afscheid te kort, maar als ik buitenstap kan ik de wereld aan. Ik zie mezelf opnieuw de Transalp rijden. In deze editie heb ik tijd om te stoppen voor verloren pompjes en andermans sprankel. Ik geniet van vergezichten op besneeuwde bergtoppen en lager gelegen azuurblauwe meren. De geur van de alpenweides snuif ik op en de zeldzame Edelweiss ontgaat me niet. Heidi en Anton aus Tirol trakteren me boven op de Idjoch op weissbier en ik eindig natuurlijk op het podium. Morgen weet ik of het mis zit in het hoofd of dat er elementaire bouwsteentjes in het bloed ontbreken. Maar wat maakt het uit? Ik begrijp in één ogenblik het hele systeem: Volgende keer ga ik vòòr een belangrijke wedstrijd langs bij Dr. D.  Want dat is toch wat grote atleten doen? Zij hebben allemaal zo’n stuk van een huisdokter, die neemt bij hen bloed af en schiet terwijl met de ogen een sprankel af. Bloeddoping? Informeer subtiel bij collega bikers die het goed doen in de competitie, een van hen zal je wel de gouden tip aanreiken. Met jullie, vrouwelijke collega’s, deel ik met plezier het adres van mijn bloedhete dokter, tegen betaling natuurlijk en alleen als jullie aantreden in een andere wedstrijd. Bloeddoping? Het woord is sinds vandaag wel heel anders geladen. 

Bouillonsoep zonder balletjes: 09/09/2012

Bouillon! What’s in a name: soep. Dat eet ik graag, maar sommige dingen lopen nogal eens in de soep en dat soort Bouillonsoep ligt dan weer op de maag: soep met de verkeerde balletjes bijvoorbeeld.

Een zalig zonnige dag, zo een dag waarbij je denkt of het wel zal blijven duren. Of er zich geen zwarte donderwolvenwolk achter die maagdelijk blanke schapenwollewolk schuil houdt en plots tevoorschijn springt, luid roepend: GEFOPT en terwijl zijn natte vacht over ons uitschudt. Dit soort dingen gebeuren, we zijn tenslotte in België. Maar vandaag gebeurde het niet. Het bleef droog met een constante aangename temperatuur en schaduw op de momenten dat het dreigde net iets te warm te worden. Een perfecte dag dus, zo een van die dagen, je kent ze wel!

Hard fietsen en hard blijven fietsen was mijn doelstelling en dan tweede worden. Onze Killing Kim stond op de deelnemerslijst en mezelf hierboven stellen, zou net iets te ambitieus zijn. Zo geschiedde. Een snelle start, 2km vlak, gevolgd door een klim. Tot boven aan die klim nam ik het wiel van Kim en alles wat volgde erna, reed ik op een door mijn eigen benen ingegeven tempo. Op kilometer, weet niet meer hoeveel, kwam er echter een snelle gazelle aanzetten die ik van geen kanten kende en nog minder had verwacht. Dat gooide roet in de soep, want mijn benen konden ze niet de baas. Ik zou hard fietsen vandaag, herinnerde ik mezelf aan mijn voornemen, dus ik trapte de verloren moed weer bij elkaar en bleef doordrammen op het ritme van mijn maximum te verdragen hartslag.

Maar dan: Ergens in de helft staat Kim aan de kant met pech, enkele kilometers verder staat de onbekende gazelle aan de kant met pech. The Green Grizzly rijdt op positie 1. Een snelle gangmaker op het juiste moment schakelt de turboknop in me aan. Maar rappe racer stopt aan de bevoorrading en ik val terug naar een lager tempo. Er is geen ontkomen aan de onbekende snelheidsduivel, ze haalt mij weer in op een kleine 20 km van de finish. Hardnekkig vastbijten lukt even, maar ik bijt de tanden stuk. Met 5 minuten verschil rijdt ze over de finish, waar we met elkaar kennis maken, Jolien houden we vanaf nu in het vizier. Missie geslaagd: hard gefietst en tweede, echter niet in de vooropgestelde volgorde. Killing Kim zonder pech, had hoogstwaarschijnlijk gewonnen.

Maar geen soep zonder balletjes, het podium:

De balletjes staan klaar om erop te gaan: Gewassen en gestreken met de truitjes van de sponsors aan. Na 1,5 uur wachten en ondertussen koude soep, zien balletje Kim en ikzelf lijdzaam toe hoe twee andere balletjes als nummers 2 en 3 in de soep worden geroepen. Een vreemde zaak die we meteen bij de koks aankaarten. Blijkt dat zowel Kim als ik, nergens op de ingrediëntenlijst staan, het is alsof we de race niet hebben gereden. Na 1 uur palaveren worden we met ons startgeld als troostprijs weer in de ijskast gezet. Het was Bouillonsoep zonder balletjes voor ons.

Hoe zalig de dag begon, zo vreemd loopt hij af. Hard fietsen en tweede worden, maar nergens opgetekend, heeft deze dag wel echt bestaan?  Het leven is een soep, zeggen ze en wij zijn de balletjes! 

Verslag van een Kaboutermarathon

In Achouffe voel ik me goed! Het is de streek van de kleine mensjes. Overal duiken ze op, ze dragen een rood mutsje en hebben een witte baard. Dat ik maar een ding met hen gemeen heb, is niet erg, het is een belangrijk element dat ons bindt.

Ik voel me er goed, in Achouffe. Vorig jaar was ik er tweede, dit jaar stond ik op de ereplaats: bovenaan op het schavot.

Net als vorig jaar koos ik voor de korte afstand, zogezegd om onze nationale helden aan het werk te kunnen zien in Londen, maar dat was een flauw excuus. Ik was gewoon lui en daarom koos ik voor de 60 en niet voor de 90 km.

Ik stond er aan de start met de Lynskey, net als vorig jaar, wat wel anders was, was de startplaats. Dit jaar stond ik al van voor de start op de eerste rij!

Het werd wel een ietwat valse start, want mijn verzet stond te zwaar en eer ik vertrokken was op het gras, zat ik alweer midden in het pak. Maar niet getreurd! Eens op dreef, verloor ik in het eerste korte klimmetje mijn ketting. Waar ik een kemel sla, is Fons met de camera in de buurt, ook dit staaltje knoeiwerk legde hij vast op zijn digitale schijf.

Een prachtig shot van de Bikende Cameraman FonsMTBoors

Maar niet getreurd! Met Mieke Deroo als haas, koos ik weer het hazepad. Hijgend als een stoomlocomotief, kwam ik in het wiel, viel weer weg door een slippertje en kwam er weer bij. Mieke viel op haar beurt weg in een technische passage en kwam er weer bij. Om beurten werden we zo tot een aantal inhaalbewegingen gedwongen. Telkens Mieke wegzakte, vond ik het wiel van dezelfde biker, die een stevig en smooth tempo reed. Eens Mieke bijgebeend, vertrokken we weer samen. We speelden zo’n tijdje haasje over, dan weer was ik op achtervolgen aangewezen, dan weer zij.  

Op 10km van de finish kreeg ik plots het rijk geheel aan mezelf. Er kwam geen Mieke meer opgedoken uit de achterhoede en ik eindigde de rest van de rit alleen.

Het was een marathon zonder stress aan een vinnig tempo en met een positieve afloop. Zo zou ik er wel elke week een kunnen rijden. Maar dan moeten de kaboutertjes en hun godendrankje er ook elke week bij zijn, want het zou zo wel eens kunnen dat er mogelijkerwijs, eventueel, wie weet, misschien iets van hun brouwseltje in mijn bidonneken is gedruppeld... ?

You loose some, you win some

Hoe erg is het als je bikepartner, alias buurman alias mecanicien, je vertelt dat hij België verlaat en een nieuw leven start in Gran Canaria? In één woord VERSCHRIKKELIJK !

Je denkt meteen aan alle uren die je samen sleet, op en naast de fiets. Fietsend en wanneer niet fietsend, sleutelend aan en discussiërend over, ... fietsen.  En daar komt plots een einde aan?

Ja hoor, hij vertrok, mijn fietsmaat en hij nam z'n fietsen mee. Maar niet allemaal, eentje liet hij staan voor wanneer hij nog eens in België zou komen, dan konden we samen nog eens … fietsen. Een magere troost.

Craft Bike Transalp: Etappe VIII: Top 10 !

Zo plots als alles begon, is alles ook gedaan...
Madonna di campiglio => Riva del Garda Italy: 75 km, 1778 hm
De laatste etappe was niet van de poes, maar enkel de foto's herinneren ons aan de koude en het afzien. Ondertussen hangt de medaille rond onze nek en ligt het finishers shirt al veilig in de valies opgeborgen. 
Het doel is bereikt: we werden 7de in de laatste etappe en op de valreep veroverden we een plaatsje in de Top 10. 
There was rain, pain and suffering, but yes I will be back!!!


Foto's van het hele gebeuren vind je via deze link: Craft Bike Transalp foto's
Voor de lijst met resultaten, klik je hier

Craft Bike Transalp: etappe VI: Van Kutbelgen naar Superbelgen

Gisteren waren we nog Kutbelgen, vandaag zijn we Superbelgen! Onze Nederlandse vriend heeft het gedurende de rit zoveel geroepen dat we er zelf in zijn gaan geloven.
We rijden de Koninginnerit van deze Transalp editie in 6u42min. We komen daarmee bij de eerste 100 overall over de streep en in ons eigen mixed klassement zijn we... 9de!
Livignio => Ponte di Legno: 106 km, 3450 hm
Vlak voor de start ziet het er nochtans niet goed uit. Terwijl we de 3 km naar de startbox fietsen, merkt Flies op dat mijn fiets niet naar behoren schakelt. We beslissen om ons in de box te schikken en er dan een blik op te werpen. Bij het stelschroefje is de kabel uit de gain losgekomen en omdat hij wat uitgefleterd is, krijgen we hem er niet meer volledig in. El Mecanico snijdt de gain volledig los en draait het slechte stuk naarbinnen. Met een gevoel van "dat houdt het niet", zijn we net op tijd klaar en nemen we de start. Het vertrek is geneutraliseerd door the city of Livignio. In het pak achter de safety car, schuiven we door tot bijna helemaal vooraan. Dit zal ons gunstig uitkomen bij de eerste klim, waar er door de speaker, file is aangekondigd. Flies vertelde gisteren dat hij zo snel mogelijk die klim wilde nemen om dan met het eerste pak in de offroadsectie te gaan en er dan snel uit te komen om aan te pikken bij een peloton dat daarna zeker zou gevormd worden aangezien het na de offroad een 20- tal km vals plat is gevolgd door een afdaling. Hier heeft hij in zijn hoofd al de helft van de etappe gereden, we zitten hier aan km 50 en we zijn nog niet eens vertrokken, laat staan dat het al voor vandaag is! Het is een schitterende theorie en ik kon er niet van slapen. Ik kon alleen maar denken aan snel klimmen in het begin anders valt het hele plan in duigen.
Maar zo gezegd zo gedaan en de hele wedstrijd verliep zoals voorzien. Op de eerste smalle klim konden we het grootste deel fietsen zonder te worden opgehouden. We waren voor de meeste mixed teams in het offroadgedeelte en we vonden aansluiting bij een treintje. 
We temmen daarna een "klein" bergje, dalen eindeloos af en zetten onze tanden in de hoofdbrok: de Mortirolo. Het klinkt alsof het allemaal niets is. Als beloning voor onze noeste arbeid, krijgen we een afdaling  om u tegen te zeggen. Een schitterende technische trail die naderhand door veel bikers vervloekt wordt en omschreven als té technisch en zelfs gevaarlijk. Ik ga er eens over mijn stuur, maar vind ze verder geweldig, je hoort mij niet klagen. 
Quote van de dag: Flies: "Negende plek, ne mens moet er begod wel hard voor trappen hé Mettes!" 

Craft Bike Transalp Etappe V: Weer die Kutbelgen!

We zijn nog niet goed gestart of daar komt hij langs geraasd, die Nederlandse MTBiker, en hij maakt weer van zijn oren. Ik neem hem de woorden uit de mond en roep: "Ja hoor, hier zijn ze weer die Kutbelgen!" Gisteren kreeg Flies dit in de eerste km van de rit, om een onbekende reden, naar zijn hoofd gegooid en vandaag leek het er sterk op dat diezelfde type dat weer zou roepen op exact hetzelfde moment. Maar ik was hem dus voor. Daarnet aan de finish zijn de plooien glad gestreken en morgen wordt het dus een kutvrije start. Sieso, dat is ook weer geregeld. 
Het weer is ook geregeld. We stonden aan de start zonder, armstukken, zonder windstopper, zonder extra valies op de rug en met handschoenen zonder vingers, maar mét zon, 11°C en goeie benen. Als top of the bill geeft Paola Pezzo, het boegbeeld van het MTB in de late jaren '90, het startschot. Dat belooft een mooie dag te worden.
We starten weer met een klim, in Transalp termen spreken we van een klimmetje: 1000 hm op 22 km, we zijn ondertussen wat gewoon. Zelfde scenario als gisteren, vele teams waaronder, de gelen van gisteren, komen ons voorbij. Het duurt ook weer een tijdje eer wij ze oprapen, maar het komt, beetje bij beetje. En zelfs de gelen die vandaag zwart en rood zijn, staan weer op ons menu, we verslinden ze zelfs zonder dat ik het merk.
Scuol=> Livignio: 69km, 2531 hm
Ik haal mijn hart op vandaag. Gisteren was ik al in mijn nopjes met het iets meer technische offroad parcours en vandaag ben ik ( ook volgens de Transalp normen ) héél tevreden: 25% échte offroad fun en de rest schotter, slechts 13% op asfalt. 
Mooie afdalingen met zicht op het meer van Livignio, alpenweiden met koeien die we doorkruisen (niet de koeien, al stonden ze soms wreed ik de weg! ) en een klim van 1 km waar weinigen fietsten, dat alleen al zou mijn rit geslaagd maken. Maar we zijn terug in de competitie en Flies wil meer. Ik stiekem ook, maar ik vraag er zelf niet om. Met Flies in het team weet ik dat het wel komt.
In de laatste 25 km staan nog 2 bergjes op het programma en Flies heeft een plan. Hij vindt dat ik in de eerste klim niet alles gegeven heb ... ? ....  :-) Dus moet er nog wat inzitten.  Vooral hijzelf heeft zijn pijlen bewaard en de aanval wordt gepland op deze laatste 2 pijndoeners. Ondertussen lopen we tijdens de rit als vanzelf op enkele teams in. Wij houden tempo, zij zijn deze keer de stervende zwanen. Toch zijn er nog een paar potentiële teams die Flies op de slachtbank wil. Alles is goed voorbereid. Op die stapklim waar wij fietsten, nam hij al poolshoogte in de voorhoede. Hij zag er de tegenpartijen en schatte ze juist in. Aan de tweede en laatste bevoorrading begint de eerste van de laatste hellingen. Flies fietst voorop en zorgt dat hij met mijn bestelling klaar staat als ik er passeer. Ik vraag watermeloen als voorgerecht en repen als hoofdplat. Oorspronkelijk bestelde ik van alles wat, maar besefte op tijd dat dat wat overdreven was. Bestelling ophalen en doorrijden. Op dat moment, tjakka, 1 team in de pocket, 1 in het vizier. Flies komt achter me aan en wil een van zijn pijlen afschieten als plots zijn ketting breekt. Een paar km eerder had hij opgemerkt dat hij zonder rugzak op pad was, geen gereedschap bij de hand. Altijd handig van met twee te zijn. Mijn zakje is goed gevuld, ik geef hem de nodige tools en fiets op zijn bevel verder. Team in het vizier, ik kom langzaam dichterbij. Slechts enkele minuten later is Flies daar en fietsen we ze samen voorbij. In de afdaling die volgt, zien we beneden twee apartje groepjes rijden. In het eerste zit ons laatste doel. Flies op kop op het vlakke stuk, we komen bij het eerste groepje en dat komt samen met het tweede. Met de rode lantaarn, die de vorige dagen de roze was, gaan we samen de laatste kuitenbijter op. We gaan er niet zonder moeite over, maar eens er voorbij rijden we ze tot op 1min30. Als elfde komen we over de meet, onze beste score so far.
Algemeen staan we 14de. 
Flies happy, zijn plan is geslaagd. Ik leer eindelijk wat koersen is en besef dat het pijn doet. Gelukkig is de smaak van de overwinning zoet!


Morgen is het de langste rit van de week: 106 km, 3450 hm en hier is de befaamde Mortirolo voor verantwoordelijk. 
Weersvoorspellingen: zon met maxima tot 15°, volgens ons weerbericht, tot 30° volgens de geruchten. Er is kans op onweer. 
Benieuwd of we onze klauwen weer zullen kunnen uitslaan en zullen Los Rabitos voor vuurwerk zorgen? Dat lezen jullie morgen hier op deze blog.