Zo plots als alles begon, is alles ook gedaan...
Madonna di campiglio => Riva del Garda Italy: 75 km, 1778 hm
De laatste etappe was niet van de poes, maar enkel de foto's herinneren ons aan de koude en het afzien. Ondertussen hangt de medaille rond onze nek en ligt het finishers shirt al veilig in de valies opgeborgen.
Het doel is bereikt: we werden 7de in de laatste etappe en op de valreep veroverden we een plaatsje in de Top 10.
There was rain, pain and suffering, but yes I will be back!!!
Foto's van het hele gebeuren vind je via deze link: Craft Bike Transalp foto's
Voor de lijst met resultaten, klik je hier
22 July 2012
19 July 2012
Craft Bike Transalp: etappe VI: Van Kutbelgen naar Superbelgen
Gisteren waren we nog Kutbelgen, vandaag zijn we Superbelgen! Onze Nederlandse vriend heeft het gedurende de rit zoveel geroepen dat we er zelf in zijn gaan geloven.
We rijden de Koninginnerit van deze Transalp editie in 6u42min. We komen daarmee bij de eerste 100 overall over de streep en in ons eigen mixed klassement zijn we... 9de!
Livignio => Ponte di Legno: 106 km, 3450 hm
Vlak voor de start ziet het er nochtans niet goed uit. Terwijl we de 3 km naar de startbox fietsen, merkt Flies op dat mijn fiets niet naar behoren schakelt. We beslissen om ons in de box te schikken en er dan een blik op te werpen. Bij het stelschroefje is de kabel uit de gain losgekomen en omdat hij wat uitgefleterd is, krijgen we hem er niet meer volledig in. El Mecanico snijdt de gain volledig los en draait het slechte stuk naarbinnen. Met een gevoel van "dat houdt het niet", zijn we net op tijd klaar en nemen we de start. Het vertrek is geneutraliseerd door the city of Livignio. In het pak achter de safety car, schuiven we door tot bijna helemaal vooraan. Dit zal ons gunstig uitkomen bij de eerste klim, waar er door de speaker, file is aangekondigd. Flies vertelde gisteren dat hij zo snel mogelijk die klim wilde nemen om dan met het eerste pak in de offroadsectie te gaan en er dan snel uit te komen om aan te pikken bij een peloton dat daarna zeker zou gevormd worden aangezien het na de offroad een 20- tal km vals plat is gevolgd door een afdaling. Hier heeft hij in zijn hoofd al de helft van de etappe gereden, we zitten hier aan km 50 en we zijn nog niet eens vertrokken, laat staan dat het al voor vandaag is! Het is een schitterende theorie en ik kon er niet van slapen. Ik kon alleen maar denken aan snel klimmen in het begin anders valt het hele plan in duigen.
Maar zo gezegd zo gedaan en de hele wedstrijd verliep zoals voorzien. Op de eerste smalle klim konden we het grootste deel fietsen zonder te worden opgehouden. We waren voor de meeste mixed teams in het offroadgedeelte en we vonden aansluiting bij een treintje.
We temmen daarna een "klein" bergje, dalen eindeloos af en zetten onze tanden in de hoofdbrok: de Mortirolo. Het klinkt alsof het allemaal niets is. Als beloning voor onze noeste arbeid, krijgen we een afdaling om u tegen te zeggen. Een schitterende technische trail die naderhand door veel bikers vervloekt wordt en omschreven als té technisch en zelfs gevaarlijk. Ik ga er eens over mijn stuur, maar vind ze verder geweldig, je hoort mij niet klagen.
Quote van de dag: Flies: "Negende plek, ne mens moet er begod wel hard voor trappen hé Mettes!"
We rijden de Koninginnerit van deze Transalp editie in 6u42min. We komen daarmee bij de eerste 100 overall over de streep en in ons eigen mixed klassement zijn we... 9de!
Livignio => Ponte di Legno: 106 km, 3450 hm
Vlak voor de start ziet het er nochtans niet goed uit. Terwijl we de 3 km naar de startbox fietsen, merkt Flies op dat mijn fiets niet naar behoren schakelt. We beslissen om ons in de box te schikken en er dan een blik op te werpen. Bij het stelschroefje is de kabel uit de gain losgekomen en omdat hij wat uitgefleterd is, krijgen we hem er niet meer volledig in. El Mecanico snijdt de gain volledig los en draait het slechte stuk naarbinnen. Met een gevoel van "dat houdt het niet", zijn we net op tijd klaar en nemen we de start. Het vertrek is geneutraliseerd door the city of Livignio. In het pak achter de safety car, schuiven we door tot bijna helemaal vooraan. Dit zal ons gunstig uitkomen bij de eerste klim, waar er door de speaker, file is aangekondigd. Flies vertelde gisteren dat hij zo snel mogelijk die klim wilde nemen om dan met het eerste pak in de offroadsectie te gaan en er dan snel uit te komen om aan te pikken bij een peloton dat daarna zeker zou gevormd worden aangezien het na de offroad een 20- tal km vals plat is gevolgd door een afdaling. Hier heeft hij in zijn hoofd al de helft van de etappe gereden, we zitten hier aan km 50 en we zijn nog niet eens vertrokken, laat staan dat het al voor vandaag is! Het is een schitterende theorie en ik kon er niet van slapen. Ik kon alleen maar denken aan snel klimmen in het begin anders valt het hele plan in duigen.
Maar zo gezegd zo gedaan en de hele wedstrijd verliep zoals voorzien. Op de eerste smalle klim konden we het grootste deel fietsen zonder te worden opgehouden. We waren voor de meeste mixed teams in het offroadgedeelte en we vonden aansluiting bij een treintje.
We temmen daarna een "klein" bergje, dalen eindeloos af en zetten onze tanden in de hoofdbrok: de Mortirolo. Het klinkt alsof het allemaal niets is. Als beloning voor onze noeste arbeid, krijgen we een afdaling om u tegen te zeggen. Een schitterende technische trail die naderhand door veel bikers vervloekt wordt en omschreven als té technisch en zelfs gevaarlijk. Ik ga er eens over mijn stuur, maar vind ze verder geweldig, je hoort mij niet klagen.
Quote van de dag: Flies: "Negende plek, ne mens moet er begod wel hard voor trappen hé Mettes!"
18 July 2012
Craft Bike Transalp Etappe V: Weer die Kutbelgen!
We zijn nog niet goed gestart of daar komt hij langs geraasd, die Nederlandse MTBiker, en hij maakt weer van zijn oren. Ik neem hem de woorden uit de mond en roep: "Ja hoor, hier zijn ze weer die Kutbelgen!" Gisteren kreeg Flies dit in de eerste km van de rit, om een onbekende reden, naar zijn hoofd gegooid en vandaag leek het er sterk op dat diezelfde type dat weer zou roepen op exact hetzelfde moment. Maar ik was hem dus voor. Daarnet aan de finish zijn de plooien glad gestreken en morgen wordt het dus een kutvrije start. Sieso, dat is ook weer geregeld.
Het weer is ook geregeld. We stonden aan de start zonder, armstukken, zonder windstopper, zonder extra valies op de rug en met handschoenen zonder vingers, maar mét zon, 11°C en goeie benen. Als top of the bill geeft Paola Pezzo, het boegbeeld van het MTB in de late jaren '90, het startschot. Dat belooft een mooie dag te worden.
We starten weer met een klim, in Transalp termen spreken we van een klimmetje: 1000 hm op 22 km, we zijn ondertussen wat gewoon. Zelfde scenario als gisteren, vele teams waaronder, de gelen van gisteren, komen ons voorbij. Het duurt ook weer een tijdje eer wij ze oprapen, maar het komt, beetje bij beetje. En zelfs de gelen die vandaag zwart en rood zijn, staan weer op ons menu, we verslinden ze zelfs zonder dat ik het merk.
Scuol=> Livignio: 69km, 2531 hm
Ik haal mijn hart op vandaag. Gisteren was ik al in mijn nopjes met het iets meer technische offroad parcours en vandaag ben ik ( ook volgens de Transalp normen ) héél tevreden: 25% échte offroad fun en de rest schotter, slechts 13% op asfalt.
Mooie afdalingen met zicht op het meer van Livignio, alpenweiden met koeien die we doorkruisen (niet de koeien, al stonden ze soms wreed ik de weg! ) en een klim van 1 km waar weinigen fietsten, dat alleen al zou mijn rit geslaagd maken. Maar we zijn terug in de competitie en Flies wil meer. Ik stiekem ook, maar ik vraag er zelf niet om. Met Flies in het team weet ik dat het wel komt.
In de laatste 25 km staan nog 2 bergjes op het programma en Flies heeft een plan. Hij vindt dat ik in de eerste klim niet alles gegeven heb ... ? .... :-) Dus moet er nog wat inzitten. Vooral hijzelf heeft zijn pijlen bewaard en de aanval wordt gepland op deze laatste 2 pijndoeners. Ondertussen lopen we tijdens de rit als vanzelf op enkele teams in. Wij houden tempo, zij zijn deze keer de stervende zwanen. Toch zijn er nog een paar potentiële teams die Flies op de slachtbank wil. Alles is goed voorbereid. Op die stapklim waar wij fietsten, nam hij al poolshoogte in de voorhoede. Hij zag er de tegenpartijen en schatte ze juist in. Aan de tweede en laatste bevoorrading begint de eerste van de laatste hellingen. Flies fietst voorop en zorgt dat hij met mijn bestelling klaar staat als ik er passeer. Ik vraag watermeloen als voorgerecht en repen als hoofdplat. Oorspronkelijk bestelde ik van alles wat, maar besefte op tijd dat dat wat overdreven was. Bestelling ophalen en doorrijden. Op dat moment, tjakka, 1 team in de pocket, 1 in het vizier. Flies komt achter me aan en wil een van zijn pijlen afschieten als plots zijn ketting breekt. Een paar km eerder had hij opgemerkt dat hij zonder rugzak op pad was, geen gereedschap bij de hand. Altijd handig van met twee te zijn. Mijn zakje is goed gevuld, ik geef hem de nodige tools en fiets op zijn bevel verder. Team in het vizier, ik kom langzaam dichterbij. Slechts enkele minuten later is Flies daar en fietsen we ze samen voorbij. In de afdaling die volgt, zien we beneden twee apartje groepjes rijden. In het eerste zit ons laatste doel. Flies op kop op het vlakke stuk, we komen bij het eerste groepje en dat komt samen met het tweede. Met de rode lantaarn, die de vorige dagen de roze was, gaan we samen de laatste kuitenbijter op. We gaan er niet zonder moeite over, maar eens er voorbij rijden we ze tot op 1min30. Als elfde komen we over de meet, onze beste score so far.
Algemeen staan we 14de.
Flies happy, zijn plan is geslaagd. Ik leer eindelijk wat koersen is en besef dat het pijn doet. Gelukkig is de smaak van de overwinning zoet!
Morgen is het de langste rit van de week: 106 km, 3450 hm en hier is de befaamde Mortirolo voor verantwoordelijk.
Weersvoorspellingen: zon met maxima tot 15°, volgens ons weerbericht, tot 30° volgens de geruchten. Er is kans op onweer.
Benieuwd of we onze klauwen weer zullen kunnen uitslaan en zullen Los Rabitos voor vuurwerk zorgen? Dat lezen jullie morgen hier op deze blog.
Het weer is ook geregeld. We stonden aan de start zonder, armstukken, zonder windstopper, zonder extra valies op de rug en met handschoenen zonder vingers, maar mét zon, 11°C en goeie benen. Als top of the bill geeft Paola Pezzo, het boegbeeld van het MTB in de late jaren '90, het startschot. Dat belooft een mooie dag te worden.
We starten weer met een klim, in Transalp termen spreken we van een klimmetje: 1000 hm op 22 km, we zijn ondertussen wat gewoon. Zelfde scenario als gisteren, vele teams waaronder, de gelen van gisteren, komen ons voorbij. Het duurt ook weer een tijdje eer wij ze oprapen, maar het komt, beetje bij beetje. En zelfs de gelen die vandaag zwart en rood zijn, staan weer op ons menu, we verslinden ze zelfs zonder dat ik het merk.
Scuol=> Livignio: 69km, 2531 hm
Ik haal mijn hart op vandaag. Gisteren was ik al in mijn nopjes met het iets meer technische offroad parcours en vandaag ben ik ( ook volgens de Transalp normen ) héél tevreden: 25% échte offroad fun en de rest schotter, slechts 13% op asfalt.
Mooie afdalingen met zicht op het meer van Livignio, alpenweiden met koeien die we doorkruisen (niet de koeien, al stonden ze soms wreed ik de weg! ) en een klim van 1 km waar weinigen fietsten, dat alleen al zou mijn rit geslaagd maken. Maar we zijn terug in de competitie en Flies wil meer. Ik stiekem ook, maar ik vraag er zelf niet om. Met Flies in het team weet ik dat het wel komt.
In de laatste 25 km staan nog 2 bergjes op het programma en Flies heeft een plan. Hij vindt dat ik in de eerste klim niet alles gegeven heb ... ? .... :-) Dus moet er nog wat inzitten. Vooral hijzelf heeft zijn pijlen bewaard en de aanval wordt gepland op deze laatste 2 pijndoeners. Ondertussen lopen we tijdens de rit als vanzelf op enkele teams in. Wij houden tempo, zij zijn deze keer de stervende zwanen. Toch zijn er nog een paar potentiële teams die Flies op de slachtbank wil. Alles is goed voorbereid. Op die stapklim waar wij fietsten, nam hij al poolshoogte in de voorhoede. Hij zag er de tegenpartijen en schatte ze juist in. Aan de tweede en laatste bevoorrading begint de eerste van de laatste hellingen. Flies fietst voorop en zorgt dat hij met mijn bestelling klaar staat als ik er passeer. Ik vraag watermeloen als voorgerecht en repen als hoofdplat. Oorspronkelijk bestelde ik van alles wat, maar besefte op tijd dat dat wat overdreven was. Bestelling ophalen en doorrijden. Op dat moment, tjakka, 1 team in de pocket, 1 in het vizier. Flies komt achter me aan en wil een van zijn pijlen afschieten als plots zijn ketting breekt. Een paar km eerder had hij opgemerkt dat hij zonder rugzak op pad was, geen gereedschap bij de hand. Altijd handig van met twee te zijn. Mijn zakje is goed gevuld, ik geef hem de nodige tools en fiets op zijn bevel verder. Team in het vizier, ik kom langzaam dichterbij. Slechts enkele minuten later is Flies daar en fietsen we ze samen voorbij. In de afdaling die volgt, zien we beneden twee apartje groepjes rijden. In het eerste zit ons laatste doel. Flies op kop op het vlakke stuk, we komen bij het eerste groepje en dat komt samen met het tweede. Met de rode lantaarn, die de vorige dagen de roze was, gaan we samen de laatste kuitenbijter op. We gaan er niet zonder moeite over, maar eens er voorbij rijden we ze tot op 1min30. Als elfde komen we over de meet, onze beste score so far.
Algemeen staan we 14de.
Flies happy, zijn plan is geslaagd. Ik leer eindelijk wat koersen is en besef dat het pijn doet. Gelukkig is de smaak van de overwinning zoet!
Morgen is het de langste rit van de week: 106 km, 3450 hm en hier is de befaamde Mortirolo voor verantwoordelijk.
Weersvoorspellingen: zon met maxima tot 15°, volgens ons weerbericht, tot 30° volgens de geruchten. Er is kans op onweer.
Benieuwd of we onze klauwen weer zullen kunnen uitslaan en zullen Los Rabitos voor vuurwerk zorgen? Dat lezen jullie morgen hier op deze blog.
17 July 2012
Craft Bike Transalp Etappe IV: Flies ment de koers!
Ja jullie horen het goed, ik spreek weer van een koers!
Vandaag was het zover, ik heb gekoerst. De bergen waren iets milder en de rit was iets korter, er was een échte off road passage en de gezondheid liet het toe.
Nauders ( Zwitserland ) => Scuol (Zwitserland ): 52 km Flies ontpopte zich als de menner van de koers en bracht projectiel na projectiel in het vizier. Ik heb vandaag weer niet veel van de omgeving gezien, maar ik kon wel verder kijken dan mijn voorwiel en een mixed team voor me zien dichter komen, was een beter gevoel dan er eentje over mijn schouder voelen loeren en dan uit het zicht zien verdwijnen. Zo was het vandaag de hele rit, op de eerste kilometers na. Dan staken enkele mixed teams uit de derde startbox ons voorbij. Maar ik vond deze keer een aanvaardbaar ritme en eens op dreef begon Flies het spelletje van de wortel, met succes: Eerst die van het "ladies team met de lange vlecht", dan die van "Giant met de witte staart" - er zat zelfs nog een bonusje tussen, eentje die we nog niet hadden gezien, en zo maar door.
Die "in het geel" deden even moeilijk, maar een brute kerel die me in de afdaling liever in het ravijn zag liggen dan voor hem in de koers - ik kreeg er zelfs nog een middenvinger bovenop-, stak het vuur in me aan en zijn team en ook die in het geel, moesten eraan geloven. In de laatste 12 km vals plat leidde Flies het peloton vanuit de achterhoede. Hij verdeelde de rangen en een vrouw op kop, kwam niet in zijn kraam te pas. Ik mee in het groepje, om de tien seconde denken aan lossen en dan denken aan Flies in de rug en toch doorrijden. Zo haalden we op 2 km van de streep nog een mixed team in. We eindigden 13de, tegen over 28ste gisteren een hele verbetering. Moe, uitgeput, maar de maag wil weer mee en hopelijk is dat ook voor morgen een oppepper. En ik ben vooral opgelucht dat er een einde kwam aan de klaagzaag, want daar dient deze blog niet voor!
Nog even terugspoelen naar gisteren.
Gisteren hingen we na de rit de toerist uit door als slaapplaats het gehucht Samnaun te kiezen. Dit is een Zwitserse enclave in Oostenrijk, ik denk iets als Baarle Nassau in Nederland. Er wordt over gesproken als was het daar het shopping paradijs omdat men er "zollfrei" kan winkelen. Sinds gisteren kunnen we er ook van meespreken. Het is een mooi plaatsje, zeker het bezoeken waard, maar niet ideaal als tussenstop in een etappewedstrijd. Om van de finish in Nauders naar ons hotel te rijden overbrugden we 26km en oneindig veel haarspeldbochten en nauwe tunneltjes. Gisteren viel de rit nog mee, maar deze ochtend werd er niet gelachen. We haalden nipt de start waardoor we achteraan in de startbox stonden, maar dat was nog niet het ergste. Flies heeft het niet zo op autoritten in de bergen begrepen - hij fietst er liever. Tijdens de rit werd hij misselijk, brak het koud zweet hem uit en zijn we moeten stoppen om hem op adem te laten komen. Vooraan zitten ging beter, maar was nog verre van ideaal. Flies nam de start met caoutchouc benen en zo wit als een lijk. Waarschijnlijk daarom dat die teams uit de derde startbox ons inhaalden....NOT ! ;-))
Niet onbelangrijk om te melden zijn de raceomstandigheden. Vier dagen op rij is het koud aan de start. Elke dag hopen we op beterschap, maar we komen altijd bedrogen uit. De eerste twee dagen kregen we regen op het menu. Gisteren klommen we van bij de start in 14 km tot op 2730m hoogte. Daar lag er sneeuw en waaide er poedersneeuw, het vroor er zelfs. De maxima lopen op tot amper 16° C. Flies was gisteren gewapend met buff en beenwarmers in de rugzak. Ik droeg een bodywindstopper met armwarmertjes en niks extra, mijn plan was, blijven rijden en de kou negeren: stoppen is tijdverliezen. Maar Flies heeft tijd met hopen en toen hij zich, bijna aan de top, wilde induffelen bleken zijn beenwarmers wel heel krapjes te zijn... het waren... armwarmers. :-) Van dit hele verkleedpartijtje heb ik niks gemerkt. Ook voor morgen geen schot in de zaak, weer hetzelfde scenario: bibberen aan de start, zweten in de klim, kou in de afdaling en genieten van het streepje zon dat er heel af en toe doorkomt. Is dit zomer? Daar lijkt het ook hier in de Alpen in de verste verte niet op.
Vandaag was het zover, ik heb gekoerst. De bergen waren iets milder en de rit was iets korter, er was een échte off road passage en de gezondheid liet het toe.
Nauders ( Zwitserland ) => Scuol (Zwitserland ): 52 km Flies ontpopte zich als de menner van de koers en bracht projectiel na projectiel in het vizier. Ik heb vandaag weer niet veel van de omgeving gezien, maar ik kon wel verder kijken dan mijn voorwiel en een mixed team voor me zien dichter komen, was een beter gevoel dan er eentje over mijn schouder voelen loeren en dan uit het zicht zien verdwijnen. Zo was het vandaag de hele rit, op de eerste kilometers na. Dan staken enkele mixed teams uit de derde startbox ons voorbij. Maar ik vond deze keer een aanvaardbaar ritme en eens op dreef begon Flies het spelletje van de wortel, met succes: Eerst die van het "ladies team met de lange vlecht", dan die van "Giant met de witte staart" - er zat zelfs nog een bonusje tussen, eentje die we nog niet hadden gezien, en zo maar door.
Die "in het geel" deden even moeilijk, maar een brute kerel die me in de afdaling liever in het ravijn zag liggen dan voor hem in de koers - ik kreeg er zelfs nog een middenvinger bovenop-, stak het vuur in me aan en zijn team en ook die in het geel, moesten eraan geloven. In de laatste 12 km vals plat leidde Flies het peloton vanuit de achterhoede. Hij verdeelde de rangen en een vrouw op kop, kwam niet in zijn kraam te pas. Ik mee in het groepje, om de tien seconde denken aan lossen en dan denken aan Flies in de rug en toch doorrijden. Zo haalden we op 2 km van de streep nog een mixed team in. We eindigden 13de, tegen over 28ste gisteren een hele verbetering. Moe, uitgeput, maar de maag wil weer mee en hopelijk is dat ook voor morgen een oppepper. En ik ben vooral opgelucht dat er een einde kwam aan de klaagzaag, want daar dient deze blog niet voor!
Gisteren hingen we na de rit de toerist uit door als slaapplaats het gehucht Samnaun te kiezen. Dit is een Zwitserse enclave in Oostenrijk, ik denk iets als Baarle Nassau in Nederland. Er wordt over gesproken als was het daar het shopping paradijs omdat men er "zollfrei" kan winkelen. Sinds gisteren kunnen we er ook van meespreken. Het is een mooi plaatsje, zeker het bezoeken waard, maar niet ideaal als tussenstop in een etappewedstrijd. Om van de finish in Nauders naar ons hotel te rijden overbrugden we 26km en oneindig veel haarspeldbochten en nauwe tunneltjes. Gisteren viel de rit nog mee, maar deze ochtend werd er niet gelachen. We haalden nipt de start waardoor we achteraan in de startbox stonden, maar dat was nog niet het ergste. Flies heeft het niet zo op autoritten in de bergen begrepen - hij fietst er liever. Tijdens de rit werd hij misselijk, brak het koud zweet hem uit en zijn we moeten stoppen om hem op adem te laten komen. Vooraan zitten ging beter, maar was nog verre van ideaal. Flies nam de start met caoutchouc benen en zo wit als een lijk. Waarschijnlijk daarom dat die teams uit de derde startbox ons inhaalden....NOT ! ;-))
Niet onbelangrijk om te melden zijn de raceomstandigheden. Vier dagen op rij is het koud aan de start. Elke dag hopen we op beterschap, maar we komen altijd bedrogen uit. De eerste twee dagen kregen we regen op het menu. Gisteren klommen we van bij de start in 14 km tot op 2730m hoogte. Daar lag er sneeuw en waaide er poedersneeuw, het vroor er zelfs. De maxima lopen op tot amper 16° C. Flies was gisteren gewapend met buff en beenwarmers in de rugzak. Ik droeg een bodywindstopper met armwarmertjes en niks extra, mijn plan was, blijven rijden en de kou negeren: stoppen is tijdverliezen. Maar Flies heeft tijd met hopen en toen hij zich, bijna aan de top, wilde induffelen bleken zijn beenwarmers wel heel krapjes te zijn... het waren... armwarmers. :-) Van dit hele verkleedpartijtje heb ik niks gemerkt. Ook voor morgen geen schot in de zaak, weer hetzelfde scenario: bibberen aan de start, zweten in de klim, kou in de afdaling en genieten van het streepje zon dat er heel af en toe doorkomt. Is dit zomer? Daar lijkt het ook hier in de Alpen in de verste verte niet op.
16 July 2012
Craft Bike Transalp: Etappe 2 en 3: The race goes on but the game is over
Opgeven? Neen dat doen we niet!
Overgeven? Dat wel, gisterenavond.
De rit start vandaag met een quasi lege maag en tijdens de etappe komt er niet veel bij. Een rijstkoekje en een appeltje zijn het enige wat me op de fiets houden. Het is verstand op nul en trappen: Er is maar één weg: Naar boven. Er is maar één manier: Op de fiets!
The race gaat gewoon door, maar the game is over.
Klassement? Wat is dat? Ik ken alleen de eindstreep en als ik die elke dag haal, dan zal ik blij zijn en trots op mezelf dat ik heb volgehouden. En trots op mijn teammaat, dat die het met mij heeft volgehouden, want traag fietsen is ook vermoeiend!
De rit van gisteren was een tikje beter dan de eerste. Het begon met een zware beklimming, wat anders? Dit is de Transalp! Ik begin zo langzamerhand het systeem beet te hebben: Men rijde op een berg en men rijde naar beneden, waarna men wederom op een berg rijde, maar dan een andere dan de eerste. Er zijn hier heel veel bergen en al die bergen samen zijn de Alpen. Dit is de Transalp: we steken de Alpen over dus we rijden over heel veel en heel hoge bergen, onderweg getrakteerd op prachtige zichten. Dat is het systeem! Simpel!
Maar we waren bij gisteren:Imst =>Ischgl 78km: Het ging iets beter dan de eerste dag, de beklimming was weer hel, 5 mixed teams en ontelbaar vele andere haalden ons een voor een in. We konden de schade beperken door in de afdaling en de laatste snellere (dit is héél eufemistisch uitgedrukt) kilometers nog een paar teams weer op te halen. We waren een beetje blij zelfs toen we over de streep reden, maar het was van korte duur. Groot was onze teleurstelling toen we zagen dat we weer maar 15de waren.
Vandaag van hetzelfde laken een broek:Ischgl => Nauders: 72km. Alsof het nog niet erg genoeg met me gesteld was, gaf ik vlak voor het avondeten over en ging zonder eten naar bed. Deze morgen kreeg ik verrassend genoeg twee pistolets en een kom muesli door de keel. Maar daar was de maag niet blij mee, ze protesteerde de hele rit en ik kon ze niet kalmeren. Geen eten in de maag, geen voeding voor de benen. Als een slak kroop ik omhoog en ik kon zelfs op het asfalt niet mee... Ik heb het opgeven om de teams die ons inhaalden te tellen, ik weet zelfs niet hoeveelste we zijn. Wat ik wel weet is dat we ontzettend veel nieuwe gezichten zagen onderweg. Het werd zelfs even gezellig: Het ene na het andere Belgische team stak ons voorbij. Jullie zijn ongetwijfeld allemaal gezellige kerels, maar jullie begrijpen hopelijk wel dat ik jullie liever tegenkom na de eindstreep als ik al op een terrasje zit met een cappuccino deca en er tijd is voor een gezellige babbel.
Flies vertelde me daarnet dat het een prachtige rit was. Ik geloof hem op zijn woord. Ikzelf zag enkel mijn voorwiel en dat is niet zozeer als prachtig te omschrijven.
Het hoogtepunt van de rit, waar ik mijn ogen niet voor nodig had, was een aar(t)sdonkere tunnel van een 100-tal meter waar je geen meter voor je uit kon zien. Slechts enkele led-lampjes duidden er het traject aan. Muisstil alleen het geluid van banden op de ondergrond en dan plots: een knaller van een scheet! Sorry, maar als je echt diep zit, is zoiets een hoogtepunt. Toen we weer in het licht kwamen, keek iedereen naar elkaar en was het al snel duidelijk wie de schuldige was. Hilariteit alom. ( Neen het waren noch Flies, noch ikzelf!! :-)
Het plan voor de komende dagen is overleven en stilletjes hopen dat ik toch nog eens een opflakkering heb. Maar nu ik hier toch ben, zo ergens achteraan in het rijtje, kan ik misschien eens proberen van de landschappen te genieten. Als ik uit de hotelkamer naar buiten kijk, zie ik niets dan machtige bergen. Ik besef niet eens dat ik daar doorgereden heb, alleen mijn benen herinneren me er aan.
The Green grizzly werd een mals troetelbeertje, maar at the end, wat is er mis met achter de regenboog te wonen? :-)
Wordt vervolgd.
Overgeven? Dat wel, gisterenavond.
De rit start vandaag met een quasi lege maag en tijdens de etappe komt er niet veel bij. Een rijstkoekje en een appeltje zijn het enige wat me op de fiets houden. Het is verstand op nul en trappen: Er is maar één weg: Naar boven. Er is maar één manier: Op de fiets!
The race gaat gewoon door, maar the game is over.
Klassement? Wat is dat? Ik ken alleen de eindstreep en als ik die elke dag haal, dan zal ik blij zijn en trots op mezelf dat ik heb volgehouden. En trots op mijn teammaat, dat die het met mij heeft volgehouden, want traag fietsen is ook vermoeiend!
De rit van gisteren was een tikje beter dan de eerste. Het begon met een zware beklimming, wat anders? Dit is de Transalp! Ik begin zo langzamerhand het systeem beet te hebben: Men rijde op een berg en men rijde naar beneden, waarna men wederom op een berg rijde, maar dan een andere dan de eerste. Er zijn hier heel veel bergen en al die bergen samen zijn de Alpen. Dit is de Transalp: we steken de Alpen over dus we rijden over heel veel en heel hoge bergen, onderweg getrakteerd op prachtige zichten. Dat is het systeem! Simpel!
Maar we waren bij gisteren:Imst =>Ischgl 78km: Het ging iets beter dan de eerste dag, de beklimming was weer hel, 5 mixed teams en ontelbaar vele andere haalden ons een voor een in. We konden de schade beperken door in de afdaling en de laatste snellere (dit is héél eufemistisch uitgedrukt) kilometers nog een paar teams weer op te halen. We waren een beetje blij zelfs toen we over de streep reden, maar het was van korte duur. Groot was onze teleurstelling toen we zagen dat we weer maar 15de waren.
Vandaag van hetzelfde laken een broek:Ischgl => Nauders: 72km. Alsof het nog niet erg genoeg met me gesteld was, gaf ik vlak voor het avondeten over en ging zonder eten naar bed. Deze morgen kreeg ik verrassend genoeg twee pistolets en een kom muesli door de keel. Maar daar was de maag niet blij mee, ze protesteerde de hele rit en ik kon ze niet kalmeren. Geen eten in de maag, geen voeding voor de benen. Als een slak kroop ik omhoog en ik kon zelfs op het asfalt niet mee... Ik heb het opgeven om de teams die ons inhaalden te tellen, ik weet zelfs niet hoeveelste we zijn. Wat ik wel weet is dat we ontzettend veel nieuwe gezichten zagen onderweg. Het werd zelfs even gezellig: Het ene na het andere Belgische team stak ons voorbij. Jullie zijn ongetwijfeld allemaal gezellige kerels, maar jullie begrijpen hopelijk wel dat ik jullie liever tegenkom na de eindstreep als ik al op een terrasje zit met een cappuccino deca en er tijd is voor een gezellige babbel.
Flies vertelde me daarnet dat het een prachtige rit was. Ik geloof hem op zijn woord. Ikzelf zag enkel mijn voorwiel en dat is niet zozeer als prachtig te omschrijven.
Het hoogtepunt van de rit, waar ik mijn ogen niet voor nodig had, was een aar(t)sdonkere tunnel van een 100-tal meter waar je geen meter voor je uit kon zien. Slechts enkele led-lampjes duidden er het traject aan. Muisstil alleen het geluid van banden op de ondergrond en dan plots: een knaller van een scheet! Sorry, maar als je echt diep zit, is zoiets een hoogtepunt. Toen we weer in het licht kwamen, keek iedereen naar elkaar en was het al snel duidelijk wie de schuldige was. Hilariteit alom. ( Neen het waren noch Flies, noch ikzelf!! :-)
Het plan voor de komende dagen is overleven en stilletjes hopen dat ik toch nog eens een opflakkering heb. Maar nu ik hier toch ben, zo ergens achteraan in het rijtje, kan ik misschien eens proberen van de landschappen te genieten. Als ik uit de hotelkamer naar buiten kijk, zie ik niets dan machtige bergen. Ik besef niet eens dat ik daar doorgereden heb, alleen mijn benen herinneren me er aan.
The Green grizzly werd een mals troetelbeertje, maar at the end, wat is er mis met achter de regenboog te wonen? :-)
Wordt vervolgd.
14 July 2012
Craf Bike Transalp Etappe I: De stervende zwaan
Even plots als we hier in Oberammergau zijn
toegekomen, vertrokken we voor de eerste etappe van Oberammergau naar Immst
over 98 km en tot op 1800 meter hoogte. Een gigantische klim doemt
angstaanjagend op in het hoogteprofiel: de Marienbergioch. Tijdens de
registratie ontdekten we dat we voor de start in startboxen per startnummer
zouden opgedeeld worden. Met ons nummer 735, belanden we in box C met 35 mixed
teams voor ons en 33 achter ons. We zijn er niet blij mee, want dat betekent
dat we voor onze doelstelling te halen al van bij de eerste kilometer tot een
inhaalactie gedwongen zijn.
Maar geen probleem, de start op asfalt, 22km
verloopt glamoureus en we halen team na team in en we schuiven gestaag op. Als
we na een 30-tal km naar rechts een smal pad moeten inslaan, roept Flies 1km op
voorhand: “Zorg dat je vooraan zit, dan gaan we als eerste de offroad sectie
in.” Het opzet slaagt en als derde team van ons groepje gaan we het pad in. We
kunnen nog sneller, maar volgen genoodzaakt het tempo van onze voorgangers. Het
is toch nog snel genoeg om de andere 20 teams achter ons te laten.
Als we onze verzorgers tegenkomen op km 63,
zijn we 12 de in het klassement. Maar dat is buiten die Marienbergioch
gerekend.
Daar begint de calvarietocht. Ik val stil en
er is geen lieve moederen aan. Wanneer er halverwege de beklimming een zwarte
massa langzaam maar zeker uit de diepte dichterbij sluipt, zakt me de moed in
de schoenen. Wel 100 renners komen erop en gaan erover, er zitten vier mixed
teams in het pak. Als we met horten en stoten dan toch boven komen, duiken we
de afdaling in en wat volgt is a piece of cake. Op de 12km op een glooiend pad
halen we 1 mixed team terug in, maar het kwaad is geschied. We rijden als 15de
uiteindelijk over de eerste streep van de race.
Hier ontvangen onze soigneurs/partners ons met open armen, maar een modderkus zien ze niet zitten. Ook onze buurman en teamgenoot van Flies, Erwin De Clerck staat ons op te wachten, van een verrassing en tof einde van onze etappe gesproken!
Hier ontvangen onze soigneurs/partners ons met open armen, maar een modderkus zien ze niet zitten. Ook onze buurman en teamgenoot van Flies, Erwin De Clerck staat ons op te wachten, van een verrassing en tof einde van onze etappe gesproken!
Met een rit is de wedstrijd nog niet gereden,
maar het is wel een opdoffer.
We analyseren wat er mis is gelopen en het
kan maar een ding zijn: niet genoeg gegeten tijdens de race. Door het slechte
weer, het regende van start tot finish, had ik geen dorst gevoel, maar de koude
slorpte meer energie dan ik vermoedde. Ook de zenuwachtige en snelle start had
er waarschijnlijk iets mee te maken. Er zat wat stress in de maag waardoor er
geen plaats was voor een snelle hap. Flies fietste erbij en keek ernaar. Op de cruciale
momenten kwam hij natuurlijk wel in actie. Zo sleepte hij mijn fiets omhoog
terwijl ik op de berg het gegetene weer probeerde te serveren….
Morgen een nieuwe dag, met meer regen en
hopelijk goeie benen van begin tot einde.
13 July 2012
Craft Bike Transalp
... en toen waren we er, in Oberammergau, de startplaats van de Craft Bike Transalp 2012.
Ergens in november vorig jaar schreven we ons in: Flies en ik. We maakten onze partners zo zot om mee te gaan voor de logistiek en sieso dat was dat.
Ondertussen trainde we een hele halve winter samen in Gran Canaria, reed ik een Cape Epic met Fien, won Flies een meerdaagse in Lanzarote en enkele koersen op Gran Canaria solo en samen reden we nog een wedstrijd als tussendoortje in Italië. ( Deze avonturen lees je hier ook op deze blog. )
En plots, alsof we met een teletijdmachine geflitst werden, staan we hier in Oberammergau en beseffen we dat we morgen vertrekken voor het serieuze werk!
Het regent hier pijpestelen, de voorspellingen zijn ondermaats, maar wat kan het ons schelen? Dit is de Craft Bike Transalp en hier hebben we een 9 maanden onbewust naartoe geleefd!
Ergens in november vorig jaar schreven we ons in: Flies en ik. We maakten onze partners zo zot om mee te gaan voor de logistiek en sieso dat was dat.
Ondertussen trainde we een hele halve winter samen in Gran Canaria, reed ik een Cape Epic met Fien, won Flies een meerdaagse in Lanzarote en enkele koersen op Gran Canaria solo en samen reden we nog een wedstrijd als tussendoortje in Italië. ( Deze avonturen lees je hier ook op deze blog. )
En plots, alsof we met een teletijdmachine geflitst werden, staan we hier in Oberammergau en beseffen we dat we morgen vertrekken voor het serieuze werk!
Het regent hier pijpestelen, de voorspellingen zijn ondermaats, maar wat kan het ons schelen? Dit is de Craft Bike Transalp en hier hebben we een 9 maanden onbewust naartoe geleefd!
Subscribe to:
Posts (Atom)