31 March 2011

Stage 4 Time trail: Worcester - Worcester

36km, 800hm
Max Stage Time: 3 hours
KaSa Cape Epic time: 1:47.17,5

Velen zien vandaag als een rustdag, wij ook, zonder het echter te onderschatten. Kort en krachtig alles geven. Elk team start met 30sec interval en de achtersten in het klassement vertrekken om 7h.  Wij starten om 10h35, dat betekent uitslapen!  Het is  8uur als onze wekker afloopt, het is al licht. Dat is eens wat anders dan het desastreus vroege en donkere 5 uur.  Om half een zijn we al terug aan onze tent en hebben we de hele namiddag om te eten, te douchen, te luieren, onze kleren te laten wassen, de massage en…. te schuilen voor de regen. Regenen doet het de hele avond en nacht en de volgende dagen ook af en toe even ‘s avonds. Overdag is het meestal bewolkt en winderig, niet slecht om te racen.
Deze time trail is een korte en fijne rit. Sara komt over de streep trillend op de benen, lekker “löss gehn” in een lange afdaling en een prachtige singletrack als kers op de taart. Katja voelt voor het eerst de behoefte om de beentjes na de finish toch nog even te laten ronddraaien, losrijden noemen ze dat. Het laatste heftig stukje wind op kop rond het meertje zit er misschien voor iets tussen...
We eindigen 8ste. We worden hier beter in ten opzichte van de vrouwen, maar verliezen enkele plaatsen in het algemeen klassement: 201. Het is opvallend moeilijk in het algemeen klassement stand te houden op deze kortere etappes.

30 March 2011

Stage 3: Saronsberg – Worcester


125 km - 1900 hm
Max Stage Time: 10 hours
KaSa Cape Epic Time: 7:35.50,0

De dag begint opnieuw met een klimmetje. Dat is ondertussen onze dagelijks kost. Het gevloek aan de voet van mannen wie dit net iets minder ligt, zijn we ook al gewoon. Gelukkig komen we vandaag in aangenamer gezelschap terecht en kunnen we het grootste deel van deze geweldige klim tussen de vele stappers door rijden, al lijkt het soms eerder op surplassen. In ieder geval, het is plezant!
Boven gekomen volgt eerst een snel stuk en deze keer is het Katja’s buurt om tegen de vlakte te gaan wanneer er voor haar plots gestopt wordt. Fietsers ontwijken, geen probleem, maar het dramatisch naar rechts uitgestoken been is er net iets te veel aan. Sara die mee is met het pak, ruikt onraad en vertraagt. “Hey Lady, your Sister fell”, geroepen door een van de voorbijrijders, bevestigt dat er wat aan de hand is. Nog tot aan bevoorrading 2 antwoordt Katja op de vragen van mederijders of het allemaal ok is na de val en dat is ze.
Daarna mispakt Katja zich in een afdaling ook nog aan een paar overhangende “twijgjes” met daarin een tak verborgen. Het is even schrikken, maar het blijft bij een blauw-rood geschaafde schouder. Oorlogswonden, daar kan Katja later mee uitpakken. De rivier die we vervolgens te voet door waden zorgt ervoor dat niet alleen de voetjes, maar ook het hoofd terug koel is.


Nog een dikke 90 kilometer te gaan!
Wie er zoals ons op had gerekend dat vandaag iets minder zwaar zou zijn, komt bedrogen uit: zware zandstroken, rotspartijen, gladde kiezelklimmetjes, het houdt niet op. We houden de fun erin en bollen hongerig, maar tevreden een half uurtje later dan ingeschat over de finishlijn.
Daar vernemen  we dat de tijdslimiet voor alle rijders met een uur is  opgetrokken.
Er is sprake van de zwaarste etappe ooit in de geschiedenis van The Absa Cape Epic.Resultaat: opnieuw 8e en 189e algemeen.

29 March 2011

Stage 2: Saronsberg – Saronsberg

104 km, 2300 hm
Max Stage Time: 10 hours
KaSa Cape Epic Time: 7:00.21,5
Ondertussen zijn wij opgeschoven naar startbox C. Naar gelang de plaats in het algemeen klassement, worden de 600 teams opgedeeld in startboxen. Die gaan van A tem H en vertrekken met telkens 10 min interval. Gisteren stonden we nog in D, vandaag dus in C en hier vinden we onze stek voor de rest van de week.
Bij ons staan ook de 5 damesduo's die voor ons in het algemeen klassement staan en waar we ons aan meten.
Benieuwd of we ze onderweg ook tegenkomen!
De start is snel tot aan het eerste obstakel, een lange stenige klim, waarna we onmiddellijk al 1000 van de 2300 hm zullen overbrugd hebben.
Op het einde van de dag dalen we langs deze weg ook terug af.
Voor we de klim opdraaien springt er nog een mannen team voor ons. Helaas blijft een van de 2 fietsers ongeveer aan elke steen hangen en er liggen er nogal veel op deze klim. Als Katja vriendelijk vraagt of we voorbij kunnen - wij fietsen immers nog - krijgen we een hele scheldtirade over ons waarvan de hoofdboodschap blijkt te zijn dat we vooral niet moeten aandringen. We zijn hier allemaal om plezier te maken. “Euh ja, wij toch ook ?!”
Blijkbaar zijn we in een box met iets meer testosteron terecht gekomen. En wij
die dachten dat de "spirit" van het MTBen was: “Fietsen, waar mogelijk en zoveel mogelijk laten fietsen, als het zelf niet meer gaat.” Hier blijkbaar dus niet. Omgekeerd aarzelen diezelfde mannen niet om voorbij te wringen als wij
vrouwen ook maar een kleine aarzeling durven vertonen. Begrijpen wie begrijpen kan. Gelukkig laten we dit duo - nadat we een groot deel van de klim noodgedwongen te voet gedaan hebben - snel achter.
We maken ons toch een beetje zorgen hoe we hier op het einde van de dag heelhuids beneden zullen geraken. Maar dat is voor later, eerst fietsen, dan downhillen! Het terrein van de lus op het plateau is gevarieerd. Op een van de snellere stukken vormen we een groepje met een paar andere teams en de snelheid schiet de hoogte in. We hebben het gevoel echt te racen. Het tempo is iets te hoog om lang vol te houden en beetje bij beetje valt het groepje uit elkaar.
Ondertussen zijn we in een van de snelle tussentijdse afdalingen wel een ander damesteam voorbijgeflitst. Leuk!!!
Dan is het al terug klimmen geblazen, eerst naar het laatste waterpunt en dan de top over om terug af te dalen wat we vanmorgen geklommen hebben.
In de omgekeerde richting is de afdaling veel beter te doen dan vanmorgen
gevreesd. Sara smijt zich naar beneden. Katja probeert te volgen zo goed en zo kwaad als ze kan. We halen nog een damesteam in, maar worden helaas op onze beurt terug ingehaald door de 2 Amerikaanse dames, die wij in de eerdere snelle afdaling hadden gepakt. That’s racing!
Beneden gekomen voelt Katja iets raars aan haar achterrem-hendel. Ze roept om even te stoppen, als we stilstaan valt de remhendel er af!
De vijs waarmee de hendel vastzat, is losgetrild en er doodleuk uitgevallen. Er resten ons nog 10 snelle kilometers met alleen een voorrem voor Katja, maar vooral met iets minder vertrouwen. Remmen zijn op dit parcours echt wel essentieel! De eerstvolgende afdaling verloopt heel traag. Beetje bij beetje lukt het om terug wat snelheid op te pikken en het damesteam "Aspen" dat ons ondertussen terug op de hielen zit voor te blijven tot aan de finish.
Resultaat van dit eventvol dagje: 8e bij de dames en 198 overall.
We gaan vooruit!
Na de finish eten we snel ons lunchpakketje op en nemen een douche. Het relaxen na de rit wordt vandaag vervangen door het zoeken naar een nieuw vijsje voor de remhendel en de nodige lock-tight. Gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken over het kuisen van de fietsen. Dit gebeurt door de organisatie. Eens over de finishlijn hoeven we ze maar af te geven. Nadien krijgen we een SMS-je wanneer ze proper en gewassen in het beveiligde bike-park geplaatst worden. Alvast één zorg minder. Zonder pech volstaat een snelle mechanische check en paar druppeltjes olie en ze zijn weer rij-klaar !

28 March 2011

Stage 1: Saronsberg – Saronsberg

89 km, 2050 hm
Max Stage Time: 9 hours
  
KaSa Cape Epic Time: 6:01.53,4


89 km, een korte etappe naar Cape Epic normen, maar dat zegt niets over hoe
zwaar het is. In de eerste 48 km wordt onmiddellijk het "kaf" van het
"koren" gescheiden met steile rotshellingen en stoffige "blinde" afdalingen.
Een eerste kennismaking met de creativiteit van dokter Evil, de parcoursbouwer.
Had hij op voorhand geweten dat hierdoor zijn zoon, Kevin Evans, ten val zou komen en zijn sleutelbeen zou breken, dan had hij de route misschien toch net iets anders laten lopen.
Vanaf kilometer 60 ervaren we de rit als binnenbollen.
Sara kleurt de dag met enkele rolpartijen in het mulle zand en Katja denkt de laatste 10 km vooral aan een oneindige zee met zuiver water.
Resultaat: nog steeds 11de en 207 overall.
Het hele vrouwenveld schuift maar lieftst 80 plaatsen naar voren.
Er is vanaf nu de stille wens om Top 10 in het algemeen dames klassement te halen, dat klinkt gewoon zo veel beter.
Dezelfde vrouwen als gisteren laten we achter ons en dezelfde blijven ons voor.

27 March 2011

Proloog: Cape Town - Cape Town: Tokai Forest

27km, 750hm

Max Stage Time: 3 hours
  
KaSa Cape Epic Time: 1:35.48,2





Een schitterende omloop op een unieke locatie in Tokai forest, 30min rijden ten zuiden van Kaapstad. Vrijdag hebben we de singletracks al verkend en we weten wat ons te wachten staat.
Het stukje waar Katja vrijdag nog over kop was gegaan zit er helaas niet in.
“Jammer, want ik had daar nog een rekening te vereffenen met een rotsblokje.”
De nieuwe Scott Spark gedraagt zich voorbeeldig op dit terrein en Katja begint zelfs te genieten van de rotsige afdalingen.
Het helpt als je aangemoedigd wordt door het enthousiaste en talrijk opgekomen publiek. Resultaat: 11de van de 20 vrouwenteams en 290 van de 608 teams aan de start.
Onze doelstelling was de dag veilig doorkomen en daar zijn we meer dan in
geslaagd. We hebben zelfs een aantal straffe madammen achter ons gelaten.
Voor de kenners: Andrea Huser, recordhoudster op de Cristalp en Tracy Mosley, regerend wereldkampioene downhill.
Maar we maken ons geen illusies, dit is misschien maar een toevalstreffer.
Op naar morgen en de eerste "echte" etappe. Met een bus worden wijzelf en ons hebben en houden overgebracht naar Tulbagh, anderhalf uur rijden van Tokai. De algemene sfeer op de bus is er een van verzuchting: “Oef, de kop is eraf, dit hebben we al gehad! “
Je zou denken dat dit maar normaal is, maar niets is minder waar. Meerdere teams finishten de proloog niet. De ene al sneller dan de andere. Bij de eerste bocht naar onverhard terrein reden 2 Amerikaanse ploegmaats (baanrenners) op elkaar in waarbij de ene zijn hand brak en de andere gedoemd was om de Cape als single rider te finishen.
Een ander team deed het nog “beter”, een van beide reed bij het afrijden van het podium recht de nadars in waarbij hij zijn enkel brak. Einde Cape Epic en meteen een record van de kortste deelname: 1sec!!
Een Vlaams team startte zelfs helemaal niet. Bij het openmaken van de fietsdoos met een mes, viel dit op een van beides voet en sneed een pees over…
 Maar genoeg pechverhalen. Wij komen ondertussen toe in Tulbagh en zoeken daar in de rijen tenten een geschikte reeks (met schaduwzijde) voor een deel van het Belgisch front. We slepen onze overladen riderbags naar het kamp en richten onze tentjes in om het de komende drie nachten zo goed mogelijk naar onze zin te hebben. Na drie nachten verhuist het kamp namelijk en na de 8 dagen zullen we op 3 verschillende locaties geslapen hebben.
Eten, podium en luisteren naar de 3D fly-through van de etappe van de volgende dag en het is tijd om moe en zenuwachtig voor wat gaat komen de slaapzakken op te zoeken. Dit is vanaf vandaag onze daily routine.

25 March 2011

The Absa Cape Epic, de dagen voor de race in South Africa

“Als je enigszins fervent mountainbiker bent en je krijgt beelden van The Absa Cape Epic te zien, dan nemen je benen het van je over en moeten ze naar hier komen.
Het is geweldig! Organisatie, sfeer, parcours, omkadering, … alles klopt!
The Absa Cape Epic rijden is als een droom die uitkomt, het geheel overtreft de verwachtingen!
Katja en Sara zaten er met hun voorbereidingen “spot on” en genoten zo van een unieke ervaring die ze nooit zullen vergeten.
Onze voorbereidingen, daar hebben we het de hele tijd over gehad en ter plaatse bleek des te meer dat goed voorbereid zijn, de sleutel tot een onvergetelijke en vlekkeloze Absa Cape Epic is.
De quote eerder gebruikt in een artikel is meer dan ooit van toepassing:
“Als we ons in het putteke winter afvragen, waar we nu eigenlijk mee bezig zijn, dan hebben wij tenminste een antwoord, een groots, mooi antwoord:
·     The Absa Cape Epic 2011”
Als je eenmaal ter plaatse bent, de eerste Absa Cape Epic kilometers in de benen hebt, dan bestaat er plots geen putteke winter meer, dan is er geen donkere koude garage meer, dan is er geen herinnering meer aan zweetplassen in de living en stress om tijdsgebrek.
Dan is er enkel nog beleven, genieten, biken!
Hier genieten jullie mee van het verslag van 2 vrouwen, gebeten door de microbe en proevend van de meest ultieme MTB-ervaring!
I Voor de race:
Team KaSa Cape Epic zet op dinsdagochtend 22maart2011, voet aan grond in Cape Town.
Bewust hebben we de marge groot genomen. De verhalen van riders die hun fiets pas op dag 3 van de race zagen toekomen en de eerdere ervaring van Katja die haar fiets vorig jaar uit de koffer haalde met een gebroken remleiding en in allerijl nog een geschikte fietsenmaker moest vinden, deden ons het zekere voor het onzekere nemen.
Wij hadden geen problemen. Het inchecken in Zaventem verliep perfect, we hadden er zelfs onmiddellijk een paar supporters bij, en de tussenlanding in Londen deed onze fiets niet verdwijnen.
Ook hier weer, we waren goed voorbereid. We hadden ons geinformeerd over wat mogelijk is bij welke luchtvaartmaatschappij en niets aan het toeval overgelaten.
Na de vlotte reis ( Brussel - Londen, Londen - Cape Town ), vinden we "rust" in onze hotelkamer.
Stilte voor de storm, want vanaf morgen worden we op sleeptouw genomen door de organisatie van The Absa Cape Epic.  
Als we het programma  bekijken, zullen we zelfs moeten puzzelen om nog de nodige trainingsuren in te lassen.
Maar zover zijn we nog niet. Tijdens wat we daarboven aanduiden als  "rust" worden de fietsjes weer in elkaar gesleuteld, word er een planning gemaakt en praten we over de race en alles er rond.
Veel tijd om met elkaar te praten was er niet tijdens de voorbereidingsperiode en die tijd halen we op deze paar uurtjes al met gemak in! Vrouwen hé!
Enige minpuntje: het weer! Hadden we gedacht terraskes te doen aan The Waterfront of van het zwembad boven op het dak van het hotel te profiteren?  Neen hoor, dat zit er niet in: bewolking, wind en koud.
 Dit zou het ideale weer zijn om te racen en die begint pas zondag, gun ons toch nog een paar dagen smeltend zomerweer en laat de bewolking vanaf zondag maar weer de kop op steken, daar zouden we voor tekenen!
De rest van de dagen zijn hectisch, we worden moe van rond te hossen, moe van al het lekkere eten en de rijkelijk vloeiende champagne. We verlangen naar de raceweek, die stellen we ons voor als rust ten opzichte van al deze “verplichte” toeristische bezoeken en etentjes. Maar het is een luxeprobleem, deze dagen zijn plezant, we leren riders kennen van over de hele wereld en we krijgen een voet in huis bij de organisatie. Nog voor de race begint zijn we al op de Tafelberg geweest, in Kaap de Goede Hoop, we reden naar het binnenland: de prachtige wijnstreek Tulbagh en waren aanwezig op The Around the World Party, een diner voor alle riders als opwarmer voor de race. Het meest hebben we genoten van de persconferentie met de pro’s en op onze screensavers flitsen nu foto’s voorbij van de KaSa Chicks met oa José Hermida, The Bull’s riders, Ester Süss, Eva Lechner en Nathalie Schneitter, …
We slagen er nog in ons op de gevraagde tijd te registeren voor de race. Dat doen we aan The Waterfront, het hart van Cape Town met gezellige terrasjes en winkeltjes. De buurt is gelegen aan het water en voor de gelegenheid helemaal in teken van The Absa Cape Epic.
Bij de registratie ontvangen we onze nummerbordjes, transponder, eetkaart, en de riderbag.
Dit is een reistas die elke rijder ontvangt en enkel deze mogen we meenemen gedurende de race. De rest van onze spullen is opgeborgen in een trailer en zien we pas terug aan het einde van de week. Het is nog een evenwichtsoefening om onze spullen hierin te puzzelen.
Maar wacht, waren we hier niet om te racen???
Het is er nog sneller dan we denken, zaterdagavond. Met lichte stress en een vol hoofd liggen we uiteindelijk in bed aan de vooravond van de eerste rit, de proloog …
‘s Morgens om 7uur worden we opgehaald aan het hotel en met onze fietsen en onze riderbag naar Tokai forest gebracht.
And this is where it all begins …..

17 March 2011

Cape Epic not for me?!

Of toch?


Ik was uitgenodigd op de opening van een nieuwe fietswinkel in Zottegem op 17juli 2010: Cameleon Bike.
Klik hier voor de link naar Cameleonbike
Een lekker glaasje, een hapje en fietsjes kijken.  Geen betere combinatie mogelijk, dus ik spoedde mij daarheen.
Met mensen die allemaal dezelfe interesse delen is het leuk vertoeven en ik raakte gauw aan de praat met Gert  en Anja een koppel dat in 2010 The Cape Epic reed.
Ik kon mijn teleurstelling niet voor mezelf houden en vertelde hen over mijn gemiste kans voor 2011 door het ontbreken van de geschikte partner.
Zonder aarzelen schudde Anja de oplossing uit haar mouw: Katja!