Bloeddoping

Ofwel zit het in het hoofd ofwel in het bloed, maar het zit er. Of liever, het zit er niet meer. Ik ben iets kwijt en het ligt ergens in de Alpen. Onderweg zag ik zelf pompjes, binnenbanden, hoogteprofieltjes en lege verpakkingen van gelletjes. Een fitte biker na mij merkte wellicht mijn sprankel op. Hopelijk heeft die hem opgeraapt en ligt hij daar nu niet te verpieteren. Ik gaf mezelf tijdens de race niet de tijd om van de omgeving te genieten, laat staan om te stoppen voor interessante dingen. Maar misschien was niet iedereen zoals ik en maakt mijn sprankel nu toch iemand gelukkig? Daarnet was ik bij de dokter. Als je je pomp kwijt bent, ga je naar je fietsenmaker. Het kost je wat gevloek, 20€ en je bent weer gesteld. Maar wat moet je als je je sprankel kwijt bent? Mijn eigen huisarts is met vakantie, ik ga naar die van mijn partner.  "Juffrouw Mertens, zegt u het maar!"  Ik zie het licht in zijn ogen en ik hap naar lucht, er werd me nooit verteld dat Dr. D zo'n spetter was. Ik weet het plots niet meer. "Euhhh... Ik kwam voor een bloedtest." Even wil ik het verhaal van de verloren sprankel afsteken, maar ik bijt nog net op mijn tong. Ik maak ervan: "Ben een beetje diep gegaan in de sport. Voor ik mijn trainingen weer opneem, wil ik graag weten of er niets in me ontbreekt." De knappe dokter lijkt te begrijpen wat ik bedoel. De naald prikt in mijn arm, maar zijn vingers op mijn huid is het enige wat ik voel. Het vuur in zijn ogen brandt tot diep van binnen. Bij elke druppel bloed die langs de naald wordt opgehaald, voel ik me een tikkeltje meer levend worden. “Alles onder controle?”, vraagt de bink, “Wil je gaan liggen?” Ik denk: “Ja dat wil ik.” en ik zeg beleefd: “Neen, dank u Dokter.”  

De bloedafname is te snel voorbij en het afscheid te kort, maar als ik buitenstap kan ik de wereld aan. Ik zie mezelf opnieuw de Transalp rijden. In deze editie heb ik tijd om te stoppen voor verloren pompjes en andermans sprankel. Ik geniet van vergezichten op besneeuwde bergtoppen en lager gelegen azuurblauwe meren. De geur van de alpenweides snuif ik op en de zeldzame Edelweiss ontgaat me niet. Heidi en Anton aus Tirol trakteren me boven op de Idjoch op weissbier en ik eindig natuurlijk op het podium. Morgen weet ik of het mis zit in het hoofd of dat er elementaire bouwsteentjes in het bloed ontbreken. Maar wat maakt het uit? Ik begrijp in één ogenblik het hele systeem: Volgende keer ga ik vòòr een belangrijke wedstrijd langs bij Dr. D.  Want dat is toch wat grote atleten doen? Zij hebben allemaal zo’n stuk van een huisdokter, die neemt bij hen bloed af en schiet terwijl met de ogen een sprankel af. Bloeddoping? Informeer subtiel bij collega bikers die het goed doen in de competitie, een van hen zal je wel de gouden tip aanreiken. Met jullie, vrouwelijke collega’s, deel ik met plezier het adres van mijn bloedhete dokter, tegen betaling natuurlijk en alleen als jullie aantreden in een andere wedstrijd. Bloeddoping? Het woord is sinds vandaag wel heel anders geladen. 

Bouillonsoep zonder balletjes: 09/09/2012

Bouillon! What’s in a name: soep. Dat eet ik graag, maar sommige dingen lopen nogal eens in de soep en dat soort Bouillonsoep ligt dan weer op de maag: soep met de verkeerde balletjes bijvoorbeeld.

Een zalig zonnige dag, zo een dag waarbij je denkt of het wel zal blijven duren. Of er zich geen zwarte donderwolvenwolk achter die maagdelijk blanke schapenwollewolk schuil houdt en plots tevoorschijn springt, luid roepend: GEFOPT en terwijl zijn natte vacht over ons uitschudt. Dit soort dingen gebeuren, we zijn tenslotte in België. Maar vandaag gebeurde het niet. Het bleef droog met een constante aangename temperatuur en schaduw op de momenten dat het dreigde net iets te warm te worden. Een perfecte dag dus, zo een van die dagen, je kent ze wel!

Hard fietsen en hard blijven fietsen was mijn doelstelling en dan tweede worden. Onze Killing Kim stond op de deelnemerslijst en mezelf hierboven stellen, zou net iets te ambitieus zijn. Zo geschiedde. Een snelle start, 2km vlak, gevolgd door een klim. Tot boven aan die klim nam ik het wiel van Kim en alles wat volgde erna, reed ik op een door mijn eigen benen ingegeven tempo. Op kilometer, weet niet meer hoeveel, kwam er echter een snelle gazelle aanzetten die ik van geen kanten kende en nog minder had verwacht. Dat gooide roet in de soep, want mijn benen konden ze niet de baas. Ik zou hard fietsen vandaag, herinnerde ik mezelf aan mijn voornemen, dus ik trapte de verloren moed weer bij elkaar en bleef doordrammen op het ritme van mijn maximum te verdragen hartslag.

Maar dan: Ergens in de helft staat Kim aan de kant met pech, enkele kilometers verder staat de onbekende gazelle aan de kant met pech. The Green Grizzly rijdt op positie 1. Een snelle gangmaker op het juiste moment schakelt de turboknop in me aan. Maar rappe racer stopt aan de bevoorrading en ik val terug naar een lager tempo. Er is geen ontkomen aan de onbekende snelheidsduivel, ze haalt mij weer in op een kleine 20 km van de finish. Hardnekkig vastbijten lukt even, maar ik bijt de tanden stuk. Met 5 minuten verschil rijdt ze over de finish, waar we met elkaar kennis maken, Jolien houden we vanaf nu in het vizier. Missie geslaagd: hard gefietst en tweede, echter niet in de vooropgestelde volgorde. Killing Kim zonder pech, had hoogstwaarschijnlijk gewonnen.

Maar geen soep zonder balletjes, het podium:

De balletjes staan klaar om erop te gaan: Gewassen en gestreken met de truitjes van de sponsors aan. Na 1,5 uur wachten en ondertussen koude soep, zien balletje Kim en ikzelf lijdzaam toe hoe twee andere balletjes als nummers 2 en 3 in de soep worden geroepen. Een vreemde zaak die we meteen bij de koks aankaarten. Blijkt dat zowel Kim als ik, nergens op de ingrediëntenlijst staan, het is alsof we de race niet hebben gereden. Na 1 uur palaveren worden we met ons startgeld als troostprijs weer in de ijskast gezet. Het was Bouillonsoep zonder balletjes voor ons.

Hoe zalig de dag begon, zo vreemd loopt hij af. Hard fietsen en tweede worden, maar nergens opgetekend, heeft deze dag wel echt bestaan?  Het leven is een soep, zeggen ze en wij zijn de balletjes!