Stage 6: Oak Valley in the Elgin Valley - Oak Valley in the Elgin Valley

128km, 2700hm

Max Stage Time: 10 hours

KaSa Cape Epic Time: 7:02.43,4 Wat de dag brengt is in een woord uit te drukken: Revanche! Katja heeft de rug laten intapen door de fysiotherapeut. Bij The Absa Cape Epic is alles netjes geregeld. Op voorhand boekten we massage na elke rit. Laatsejaars studenten aan de Stellenbosch universiteit zetten zich in voor de rijders en komen zo aan hun nodige stage uren. Heb je ergens een echt probleem, dan is er een fysiotherapeut beschikbaar die je meteen verder helpt. Ready for take off en dat zal Katja geweten hebben. Sara ruikt al van kilometer 1 de finishlijn en schiet weg als een speer. Iemand roept: “Dr Evil I hate you!” Het is onze collega Bob Malfliet, hij gaat een lange dag tegemoet! :-) Katja die wat meer tijd voor opwarming nodig heeft, laat Sara begaan en komt algauw uit het niets weer aansluiten. Super, zo rijden. Na 6 dagen weten we zulke dingen van elkaar! We zitten op een kluitje met 2 damesteams die voor ons in het klassement staan en het is duidelijk dat 1 team krakt. Daar hadden we stiekem op gerekend. De sfeer tussen deze vrouwen zat al van dag 1 niet goed en dat toont zich in hun resultaten. Het Amerikaanse vrouwen team zit ons voor op de klim en Sara hangt in het wiel. Katja die geen voorrijders duldt op “haar domein”, maakt er korte mette mee en spurt ze voorbij. Ok knap, dat had Sara nooit gedurfd. Volgen en afschudden en het werkt. Eentje biedt nog weerstand, maar de andere is duidelijk op.Het lijkt een rit op Katja’s leest geschoeid (veel klimwerk) en Sara krijgt het lastig in het middenstuk. Teveel kruit verschoten bij het begin? Te weinig gegeten? Een Zwitsers mixed duo redt Sara op de klim door een aangenaam spoor te trekken. Nu is Katja de kluts kwijt omdat haar ritme op de klim gebroken is. Maar we raken erdoor en komen weer in ons tempo. De rit wordt afgesloten met een aaneenschakeling van prachtige singletracks met korte steile klimmetjes, drops en hops.  Hier is Sara met de powerbenen als een vis in het water en horen we Katja al lachend protesteren dat het niet eerlijk is dat het vandaag haar dag behoorde te zijn. Sara is blij met het langgerekte dessert. Beide genieten. Dit is single-track heaven! We rollen enthousiast over de streep. Het was een rit vol leuke verrassingen en er valt veel na te praten. Een paar uur later volgt een kippevelmoment, wanneer afgeteld wordt naar de cut-off tijd. 15 minuten voor het einde zitten er nog liefst 37 teams op de tracks. Al snel is duidelijk dat niet iedereen het zal halen. 7 dagen zwoegen en afzien, zo dicht bij het einde en dan nog stranden… pijnlijk. De organisatie is onverbiddelijk. Geen uitzonderingen. De laatste van de 2 teams die het nog wél zullen halen komen op 30 seconden voor de cut-off het grasveld opgebold. De laatste paar 100 meters worden ze letterlijk over de streep geschreeuwd. Een team compleet uitgeput, het andere team de tandem met de Braziliaanse blinde rijder achterop. 6 seconden nog wanneer ze over de eindstreep bollen. Alleen maar respect. Nog 1 etappe te gaan.

Veel later ‘s avonds vinden we aan de valven het resultaat van de dag: 7de en 136 in het algemeen klassement EN op slechts 3minuten van de 4e plaats! Wablief? Hadden we dat tijdens de race geweten, dan hadden we onze turboknop gebruikt of gewoonweg niet getreuzeld bij de waterpoints: “Zou ik de Camelbak vullen of niet, hmmm… wel niet, wel niet, …”  Tik tak tik tak, …. Maar voor “hadden” koop je niks, dus knop af in die kop en gogogo voor morgen. Ja het is écht de laatste!!!!!!