Hoe ik met MTB begon.

Met de 6h van Halle-Zoersel (februari 2008) als team event op het werk. 

Klik hier voor de link naar de site van dit event. 

Ja, dan kan je niet anders dan die MTB van onder het stof halen en meedoen. Collegialiteit draag ik hoog in het vaandel!

Ooit had ik een MTB aangeschaft om naar de bakker te rijden en zou de bakker toevallig naar het bos verhuizen, dan kon ik die nog steeds bereiken.

6h in Halle waren voldoende om mij te laten bijten door de MTB microbe. Sinds die ijskoude vriesdag in februari 2008, ben ik aan het crossen door de bossen verknocht.

Elke zondag stond ik vanaf dan te popelen ergens in het Vlaamse land, wachtend op de bende beren die mij wekelijks vergezelden.

Mannen natuurlijk, een vrouw op een MTB was ik nog niet tegengekomen, ik vroeg me niet eens af of het bestond.

Mijn te grote Rockrider maakte al snel plaats voor een op maat getunede Trek 9.9SSL.  

De zondagse ritjes in het bos met de kliek waren frustrerend. Ik kon de mannen niet volgen. Een 2de hands en veel te veel betaalde  (wist ik veel waar een goede racefiets aan voldoet?) Dama Bianchi was mijn redding. De Bianchi verving mijn wagen als transportmiddel naar het werk en zorgde  voor de perfecte training. 26 km enkel. Kalmpjes aan during the week en knallen op zondag, de perfecte mix!

De rollen keerden om: na een tijd liet ik de collega's achter op een helling of op een lange, snelle strook. De fun was eraf! 

Ik was gedwongen  mijn actieveld te verleggen naar wedstrijden.

Van eind 2008 tot half 2009 reed ik XC-wedstrijden. Enkele manches van de LMTB, beetje Wallonia en Flanders Cup. Daar kwam ik vrouwen tegen!

Straffe vrouwen die net als ik niet vies zijn van een plasje water, een spatje modder of steile klimmetjes. Madammen die ik niet kan volgen en waar ik stiekem jaloers op ben.

De XC-manches bezorgde mij geen fun. Vooral grote frustratie en stress. 1 uurtje knallen, afzien, is het dat? Is dat de moeite om je fiets vuil te maken?

Mijn fietsenmaker had de oplossing. Hij daagde mij uit om een marathon te rijden. Ik zou wel weten waar MTB voor staat! De Houffamarathon werd het, de langste afstand. Weer stress, angst voor het onbekende: 100km op de MTB, wat moet ik mij daarbij voorstellen, kan ik dat, hoe doe ik dat? Gewoon bijven trappen?

Onder de stralende hemel, achteraan in de startbox, het sein werd gegeven.

Precies 1km lag ik in het vizier. De startklim, het bos in ….en weg. De rest van de rit was ik een schim die voorbij flitste en menig rijder met verstomming sloeg. Pas aan de eindstreep ontwaakte ik uit mijn heerlijke roes: 100km gefietst op 5h35min, 2de plaats.

Ik had de lange afstand ontdekt, ik had de smaak van de marathons te pakken!