Van nooit sporten naar elke dag fietsen!

"Het nut van trainen onder begeleiding."
Ik ben mijn 4^de  fietsjaar ingegaan en van dag 1 fiets ik onder begeleiding van een trainer.

Drie jaar geleden ging ik op enkele maanden van nooit fietsen/sporten naar elke dag fietsen.

Fietsen in de week om de mannen in het weekend te kunnen bijhouden, was mijn plan.

De dagelijkse ritten van en naar het werk vatte ik aan met maar één focus: zo snel mogelijk heen en terug. Aan het einde van de week was ik moe. Op zondag kreeg ik me amper uit bed en hing ik niet eens meer als een elastiek aan de groep, maar helemaal niet meer.

Hier klopt iets niet! Ik fiets meer, maar presteer minder?...

Ik keek naar een uitzending over Sven Nys die zich voorbereidde op de Spelen in Peking onder leiding van Peter Hespel. Gekoppeld aan buizen en elektroden werd hij getest in een klimaatkamer. Hoe ver kan zijn lichaam gaan? Waar ligt de grens en hoe kunnen we die verleggen?

Ik keek toe met open mond: Dit wil ik ook!!!!

Dat daar ook de oplossing van mijn zondagsprobleem zou liggen, wist ik toen nog niet. Net zo min dat er iets bestaat als hartslagzones, lactaat, basistraining, duurtraining, uithouding, overtraining,….

Mijn vriend stond erbij, keek ernaar en nam actie. Hij stuurde een mail naar de KULeuven met de vraag of ze zo’n  treatment à la Sven Nijs ook aan krabbers konden bieden.

Hun antwoord was, simpel: “Ja”. Enkele weken na die mail, bood ik me op de faculteit bewegingsleer aan bij Topsport ABC met fiets en een grote dosis overmoed voor een fietstest.

Wat is mijn doel werd er gevraagd? Euhh …

Ik stond nergens, had geen idee waar ik naartoe wou. Ik fiets gewoon graag en wil dat doen met respect voor mijn lichaam en als het even kan, dan wil ik wel de mannen kunnen bijhouden.

( Stiekem dacht ik: ik wil worden als Sven Nys, maar dat durf nu nog steeds niet luidop te zeggen ).

Een week later zat mijn eerste trainingschema in de mailbox, ik was als een kind op Sinterklaas!

Met de schema’s werden mijn sprintjes van en naar het werk herleid tot trainingsritjes, lees slakkengangetjes.  Ik werd afhankelijk van het  getal dat zich presenteerde op het scherm van de harstlagmeter, snelheid werd onbelangrijk. Ik was blij dat toen net de winter begon, zo fietste ik meestal in het donker en hoefde ik me  niet te schamen voor het belachelijke tempo op de racefiets.

1 dag per week mocht ik van de coach de beer uitlaten en de hs-meter in de schuif laten liggen. ‘s Zondags, met de mannen, knallen!!

Mijn lichaam werd nu geprikkeld door de trainingen aan lage hs in de week en de conditie werd hierdoor aangescherpt en niet opgesoupeerd. Er werd opgebouwd ipv afgebroken. Dat voelde ik, fysiek en mentaal!

En het gekke is dat ik in eerste instatie gedwongen werd een stap terug te zetten!

2 jaar was de hs meter mijn beste vriend en freakte ik wanneer die even niet werkte. Ik monteerde een zware lamp op mijn helm om ook in het donker alle gegevens goed te kunnen waarnemen.

Ik was een brok discipline en toewijding. Wat mijn trainer voorschreef was wet geen minuut bespaarde ik op de voorgeschreven tijd en zo reed ik een heel jaar rond met al héél snel het gewenste resultaat en zelfs meer, zo bleek uit de volgende test.

Een test liegt niet, wat je doet toont zich in de resultaten. You can ’t fool the system.

Met een dipje in het  2^de jaar door gebrek aan motivatie bij het ontbreken van een concreet doel, ben ik nu mijn 3^de begeleidingsjaar ingetreden. “Gebrek aan motivatie” is in mijn woordenboek vervangen door:”The Absa Cape Epic.”