Craft Bike Transalp: Etappe 2 en 3: The race goes on but the game is over

Opgeven? Neen dat doen we niet! 
Overgeven? Dat wel, gisterenavond.
De rit start vandaag met een quasi lege maag en tijdens de etappe komt er niet veel bij. Een rijstkoekje en een appeltje zijn het enige wat me op de fiets houden. Het is verstand op nul en trappen: Er is maar één weg: Naar boven. Er is maar één manier: Op de fiets!
The race gaat gewoon door, maar the game is over.
Klassement? Wat is dat? Ik ken alleen de eindstreep en als ik die elke dag haal, dan zal ik blij zijn en trots op mezelf dat ik heb volgehouden. En trots op mijn teammaat, dat die het met mij heeft volgehouden, want traag fietsen is ook vermoeiend!


De rit van gisteren was een tikje beter dan de eerste. Het begon met een zware beklimming, wat anders? Dit is de Transalp! Ik begin zo langzamerhand het systeem beet te hebben: Men rijde op een berg en men rijde naar beneden, waarna men wederom op een berg rijde, maar dan een andere dan de eerste. Er zijn hier heel veel bergen en al die bergen samen zijn de Alpen. Dit is de Transalp: we steken de Alpen over dus we rijden over heel veel en heel hoge bergen, onderweg getrakteerd op prachtige zichten. Dat is het systeem! Simpel!


Maar we waren bij gisteren:Imst =>Ischgl 78km: Het ging iets beter dan de eerste dag, de beklimming was weer hel, 5 mixed teams en ontelbaar vele andere haalden ons een voor een in. We konden de schade beperken door in de afdaling en de laatste snellere (dit is héél eufemistisch uitgedrukt) kilometers nog een paar teams weer op te halen. We waren een beetje blij zelfs toen we over de streep reden, maar het was van korte duur. Groot was onze teleurstelling toen we zagen dat we weer maar 15de waren. 


Vandaag van hetzelfde laken een broek:Ischgl => Nauders: 72km. Alsof het nog niet erg genoeg met me gesteld was, gaf ik vlak voor het avondeten over en ging zonder eten naar bed. Deze morgen kreeg ik verrassend genoeg twee pistolets en een kom muesli door de keel. Maar daar was de maag niet blij mee, ze protesteerde de hele rit en ik kon ze niet kalmeren. Geen eten in de maag, geen voeding voor de benen. Als een slak kroop ik omhoog en ik kon zelfs op het asfalt niet mee... Ik heb het opgeven om de teams die ons inhaalden te tellen, ik weet zelfs niet hoeveelste we zijn. Wat ik wel weet is dat we ontzettend veel nieuwe gezichten zagen onderweg. Het werd zelfs even gezellig: Het ene na het andere Belgische team stak ons voorbij. Jullie zijn ongetwijfeld allemaal gezellige kerels, maar jullie begrijpen hopelijk wel dat ik jullie liever tegenkom na de eindstreep als ik al op een terrasje zit met een cappuccino deca en er tijd is voor een gezellige babbel.

Flies vertelde me daarnet dat het een prachtige rit was. Ik geloof hem op zijn woord. Ikzelf zag enkel mijn voorwiel en dat is niet zozeer als prachtig te omschrijven.
Het hoogtepunt van de rit, waar ik mijn ogen niet voor nodig had, was een aar(t)sdonkere tunnel van een 100-tal meter waar je geen meter voor je uit kon zien. Slechts enkele led-lampjes duidden er het traject aan. Muisstil alleen het geluid van banden op de ondergrond en dan plots: een knaller van een scheet! Sorry, maar als je echt diep zit, is zoiets een hoogtepunt. Toen we weer in het licht kwamen, keek iedereen naar elkaar en was het al snel duidelijk wie de schuldige was. Hilariteit alom. ( Neen het waren noch Flies, noch ikzelf!! :-)


Het plan voor de komende dagen is overleven en stilletjes hopen dat ik toch nog eens een opflakkering heb. Maar nu ik hier toch ben, zo ergens achteraan in het rijtje, kan ik misschien eens proberen van de landschappen te genieten. Als ik uit de hotelkamer naar buiten kijk, zie ik niets dan machtige bergen. Ik besef niet eens dat ik daar doorgereden heb, alleen mijn benen herinneren me er aan. 


The Green grizzly werd een mals troetelbeertje, maar at the end, wat is er mis met achter de regenboog te wonen? :-)


Wordt vervolgd.