Craf Bike Transalp Etappe I: De stervende zwaan

Even plots als we hier in Oberammergau zijn toegekomen, vertrokken we voor de eerste etappe van Oberammergau naar Immst over 98 km en tot op 1800 meter hoogte. Een gigantische klim doemt angstaanjagend op in het hoogteprofiel: de Marienbergioch. Tijdens de registratie ontdekten we dat we voor de start in startboxen per startnummer zouden opgedeeld worden. Met ons nummer 735, belanden we in box C met 35 mixed teams voor ons en 33 achter ons. We zijn er niet blij mee, want dat betekent dat we voor onze doelstelling te halen al van bij de eerste kilometer tot een inhaalactie gedwongen zijn.

Maar geen probleem, de start op asfalt, 22km verloopt glamoureus en we halen team na team in en we schuiven gestaag op. Als we na een 30-tal km naar rechts een smal pad moeten inslaan, roept Flies 1km op voorhand: “Zorg dat je vooraan zit, dan gaan we als eerste de offroad sectie in.” Het opzet slaagt en als derde team van ons groepje gaan we het pad in. We kunnen nog sneller, maar volgen genoodzaakt het tempo van onze voorgangers. Het is toch nog snel genoeg om de andere 20 teams achter ons te laten. 

Als we onze verzorgers tegenkomen op km 63, zijn we 12 de in het klassement. Maar dat is buiten die Marienbergioch gerekend.

Daar begint de calvarietocht. Ik val stil en er is geen lieve moederen aan. Wanneer er halverwege de beklimming een zwarte massa langzaam maar zeker uit de diepte dichterbij sluipt, zakt me de moed in de schoenen. Wel 100 renners komen erop en gaan erover, er zitten vier mixed teams in het pak. Als we met horten en stoten dan toch boven komen, duiken we de afdaling in en wat volgt is a piece of cake. Op de 12km op een glooiend pad halen we 1 mixed team terug in, maar het kwaad is geschied. We rijden als 15^de uiteindelijk over de eerste streep van de race.
Hier ontvangen onze soigneurs/partners ons met open armen, maar een modderkus zien ze niet zitten. Ook onze buurman en teamgenoot van Flies, Erwin De Clerck staat ons op te wachten, van een verrassing en tof einde van onze etappe gesproken!

Met een rit is de wedstrijd nog niet gereden, maar het is wel een opdoffer.

We analyseren wat er mis is gelopen en het kan maar een ding zijn: niet genoeg gegeten tijdens de race. Door het slechte weer, het regende van start tot finish, had ik geen dorst gevoel, maar de koude slorpte meer energie dan ik vermoedde. Ook de zenuwachtige en snelle start had er waarschijnlijk iets mee te maken. Er zat wat stress in de maag waardoor er geen plaats was voor een snelle hap. Flies fietste erbij en keek ernaar. Op de cruciale momenten kwam hij natuurlijk wel in actie. Zo sleepte hij mijn fiets omhoog terwijl ik op de berg het gegetene weer probeerde te serveren….

Morgen een nieuwe dag, met meer regen en hopelijk goeie benen van begin tot einde.