AVSR: Stage 8: 1ste door een 2de kans!

De laatste etappe is een tijdrit. De afstand zo ergens tussen de 30 en de 40 km. Niemand weet het exact, weer iets typisch Italiaans waar je wel aan went. Enkele dagen geleden vroegen we 's avonds wanneer de start was voorzien en als antwoord kregen we: "Somewhere between 9 and 12."
Vandaag is het startuur de enige zekerheid die we hebben. Elk team vertrekt met 10min verschil. Het eerste start om 8u en om 9.40u is het onze beurt.
Het ontbijt is heel gezellig echter verre van gericht op het leveren van sportieve prestaties. We worden vriendelijk ontvangen in een ontbijtbar waar we onbeperkt kunnen kiezen uit: boterkoeken, crèmekoeken, croissants, zandkoekjes, petit-fourekes, appelflappen,... Ik ben dat soort verrassingen ondertussen gewoon en ik heb mezelf voorzien op rijstkoeken en crackers. Met wat boter en confituur ben ik heel tevreden, maar dat is er niet te krijgen. Uit de overdaad aan vettige suikers kiezen we dan maar wat ons het minst schadelijk en het meest vullende lijkt.  Met een overladen bord en een cappuccino deca zetten we ons aan het schransen. We kozen elk drie koeken, het vult ons niet, maar we zijn verlegen om nog bij te vragen. We kunnen ons troosten met het idee dat het voor elke renner hetzelfde is. 
Gisteren waren we niet op de briefing, we kregen een voorkeursbehandeling en aten in een chique restaurant met zicht op het dorp en zijn thermen. Het was voor mij de beste maaltijd in het mooiste kader. Als ik mijn menig deel met Flies bijkt dat we er niet uitkomen wat nu de beste plek en maaltijd was. Elke dag was namelijk een verrassing en overtrof onze stoutste dromen. 

Waar we het wel over eens zijn, is over de lift die we kregen naar het restaurant. Wat dachten jullie hiervan? Onze chauffeur Dario is even maf als de geit die hij Peggy doopte! 

Maar we dwalen af, door onze voorkeursbehandeling waren we niet op de briefing en misten we enkele belangrijke details over het parcours. Vooral dan dat de eerste kilometers niet gemarkeerd zouden zijn, maar dat het gewoon rechtdoor is tot we de politie tegenkomen die ons zal aangeven naar rechts af te slaan. Wij weten gewoon dat het érgens rechts is om een klim aan te gaan. 

We zijn gemotiveerd voor de start. De speaker neemt nog een interview af en we staan scherp, jawel. De benen popelen om een laatste keer ten dienste te staan van ons hoofd, dat ervoor koos aan deze slijtageslag deel te nemen. Althans de mijne, Flies is stillekes, het enige wat ik uit zijn gemompel van deze morgen kon uitmaken was iets in de trand van: "Ik heb schrik dat ge mij der gaat afrijden vandaag!" 

Lorenzo telt af van 10 naar 1 en ik schiet als een pijl uit een boog. Trappen en straks ergens naar rechts. Hier?! Ik sla rechtsaf, maar zie geen markers. Ok de volgende,... zelfde liedje. Flies hangt ergens achter mij te bengelen en ik kom hem tegen als ik terugkeer. "We zijn te ver Flies, we hebben de afslag gemist, we moeten terug!" We keren op onze passen terug en voor we het weten staan we .... weer aan de start.....

Verbaasde blikken en even verwarring. We waren nog niet ver genoeg doorgereden, de afslag naar rechts was nog enkele kilometers verder naar beneden. Iedereen begrijpt dat het door de gemiste briefing komt. We krijgen een restart samen met het laatste team. Ik schaam me dood en Flies vindt het allemaal maar normaal. Hij heeft gelijk, het is niet onze verantwoordelijkheid dat het parcours niet gemarkeerd is.

Over de rit zelf is niet veel te vertellen. Op een bepaald moment roep ik dat het een saaie etappe is met een gebrek aan inspiratie. We zijn natuurlijk al zoveel gewoon. Flies antwoord: "Wacht maar, 't zal wel komen!". We klimmen 1700 hm gedurende 22 km op dezelfde brede rotsige weg. Flies geeft mij af en toe een duwtje in de rug, maar zijn eigen rug speelt op en ik zal het zelf moeten doen. Ik trap de ziel uit mijn lijf, ja ik zie af, maar ik wil geen seconde verzwakken. Als ik iets geleerd heb in deze race is het: altijd blijven geven. We weten dat na de klim weer een grandioze downhill volgt van een 15 km. We moeten dus alles hierop zetten, want de andere teams geven zich beter over aan de zwaartekracht dan ons. Als we de singletrail ingaan, heb ik het gevoel dat we goed zitten qua tijd en ik doe het rustig aan. Het team dat derde staat had 17min achterstand, dat kunnen ze zelfs niet in de downhill goedmaken, ik neem dus liever geen risico's meer. Het is nog een laatste keer genieten van de prachtige tracks en de waanzinnige vergezichten. Ik word er bijna emotioneel van. We halen nog twee teams op in de laatste kilometer en als we uiteindelijk 

finishen en de hele ploeg zien staan, dan krijg ik het even moeilijk. Het leek een eindeloze week toen we vorige week zondag startten en vandaag is het allemaal achter de rug. Als bonus vernemen we dat we de tijdrit  gewonnen hebben. Dat zet ons op 3 ritwinsten, evenveel als de geiten, en een tweede plaats in het algemeen klassement. We gaan in groep het laatste stukje afdaling aan om samen in het drop Acqua Dolce toe te komen. 

Iedereen is uitgelaten, opgelucht en emotioneel. We zijn met 22 mensen gestart en met 20 geëindigd. Een mooi resultaat.

Er volgt wat aangename drukte die even snel ophoudt als ze ontstond. Tijd voor de praktische zaken, douchen, eten, massage en na deze rompslomp keren we allen terug naar het dorp voor de ceremonie. 

Ze kunnen er wat van die Italianen. Het komt allemaal uit hun hart. Hoe ongestructureerd ook, hoe welgemeend en hartelijk alles is.

De race krijgt voor ons een verrassende wending als we met de leiders weer naar voren worden geroepen. De geiten schenken ons hun leiderstrui omdat we zo hard vochten. Ze tonen ons hier een kant die we niet van hen verwachtten. Die Italianen toch: ego's, macho's, maar een diep respect voor onze vechtlust en de pech die we bij het begin van de race hadden. De hele groep is fan van de Belgen en onder een luid gejoel en applaus worden we op het podium gedreven om de leiderstrui in ontvangst te nemen. We zijn vereerd en diep beschaamd tegelijkertijd.