AVSR: Stage 5: Revanche?

Het gebeuren van gisteren zindert nog na. We zijn hier om te genieten en te trainen voor ons hogere doel, de Transalp. Maar nu we toch mee in de competitie zitten, is het sterker dan onszelf! Vooral ook omdat het allemaal niet zo kosjer is.
We werden gisteren wel beloond, de organisatie vroeg ons als journalisten hun gezelschap te vervoegen en zo aten we in een echt restaurant en sliepen we vannacht in een bed.
Flies sliep niet goed, hij zinde op wraak... 
En die komt er, heel smooth en sluipend. We vertrekken op een breed gravel pad, het klimt, wat dachten we? In vergelijking met wat we tot nu toe kregen, loopt het lekker, maar als je hier zonder bagage komt, is het zware kost. Ik rij wat mijn lijf me ingeeft, Flies volgt. Het gevolg is dat we op de vierde plek hangen. De leiders zijn weg! Niks forceren, zeggen de benen, gewoon trappen. En het werkt. De teams voor ons zijn nog trager ( of wij zijn toch snel? ) en we halen ze snel op. 
Een platte van Flies, verandert weer het spel, maar niet voor lang. Tot mijn verbazing zijn we er weer snel bij. We komen op plekken die we kennen, jammergenoeg. Vooral het kronkelende asfaltbaantje met zijn eindeloze trappen tot 40% -je denkt dat het gedaan is maar er komt nog- kennen we. 
Het is een lange lopende etappe, zonder draagstukken en we fietsen vrolijk verder op de tweede plaats. De winnaars van gisteren doen het rustig aan, dacht ik. Achteraf hoor ik van Flies dat ze ons in de asfaltklim toch op de hielen zaten. Haha, voelt lekker! :-)
Ik maak een lang verhaal kort, op de cruciale km 50 ( waar het gisteren mis liep ), zien we plots voor ons de berggeiten stappen. ( Jawel op één klimmetje moeten we toch van de fiets ). Ik panikeer even, het is te vroeg, ze zullen versnellen en ik kan niet rapper gedurende 20 km. Maar ons tempo brengt ons toch bij hen en we gaan erachter hangen. Het geluk is met ons want 2 km verder is een bevoorrading waar de geiten stoppen en de konijnen doorrijden!
Vlammen nu, roept Flies en weg zijn we. De kilometers zijn eindeloos en het blijft klimmen eerst op asfalt dan weer in een bos. Tot slot een downhill niet van de poes. Het is ons gelukt de Italianen voor te blijven. Op 7min van ons komen ze over de streep. Een fotograaf meldt ons dat ze vloekten en tierden en de ziel uit hun lijf fietsten. Mamma Mia, de Italianen versus de Belgen: 1-0 :-)
Wij bleven rustig en reden ons tempo. Vandaag liep er niks mis, alleen een band liep leeg en we fietsen ons naar de eerste plek. Gerechtigheid is geschied! :-)