Stage VI: Pain is temporary, *quitting lasts forever

L. Armstrong
Waar gisteren the q-word* , toch wel even onze zone van bewustzijn raakte, werden we vandaag beloond voor ons doorzettingsvermogen.
*quitting

Bibberend en rillend staan we aan de start van wat misschien een herhaling van gisteren zou kunnen zijn. We zijn gewaarschuwd voor dezelfde onheilstemperaturen in de bergen. Gewapend met windstoppers, armstukken, buffs, warm embrocation,.... staan we 's morgens in onze box.
Niet zonder stress, want de eerste uren van de dag verliepen hectisch. Doordat de fietsen 's avonds pas laat gewassen waren, hadden we de noodzakelijke dagelijkse technische inspectie niet kunnen voltooien. Oh jee, achteraan geen remmen meer! En de technische bijstand op het terrein is door de voorraad Shimano XT heen... De fietsen hebben afgezien gisteren. Gelukkig kennen we de juiste mensen en enkele km's verder vinden we Laurens die op de valreep, de juiste ingrepen kan uitvoeren.

Onze winterse voorzorgen blijken een maat voor niets, want algauw verschijnt de zon en ze vergezelt ons gedurende de rest van de dag. Het Zuid-Afrikaans weertje is back in business!

Al na de eerste km's krijgen we de kans om onze getrainde klimbenen los te laten op de technische klims. Hiervoor hebben we getraind! Stage 6 eist zijn tol en de meeste mannen zitten op hun tandvlees,... Ook hun ego is licht geraakt. Als plots een roze berggeit vlot de paden opklimt, weigeren sommigen zelfs plaats te maken. Dit leidt tot grappige scheldtirades. Toen we de eerste dag vlot omhoog reden, klonken de kreten als: "Hey Chick, You climb like a demon!" Vandaag niets dan verwijten.

Zelfde scenario in de downhills. Sara wordt zelfs van de weg gereden door twee egotrippers die the Green Grizzly liever in haar hol zien overwinteren dan rijden op de fiets! 

Op het einde krijgen we als bonus weer ettelijke km's aan singletracks en deze keer smaakt dit dessertje.

Het resultaat van deze machtige en inspannende rit is een 11de plaats en resp. 4min en 8min van de 2 voorliggende damesteams in het klassement. Hadden we dat geweten,...
Dan had Fien liever een PIP (Pee in Pants) gedaan dan een PBR ( Pee behind Rock).

Maar dan had deze idyllische foto van de Pink Flower en de Pink Bike, nooit bestaan.

( Toeval of niet maar tussen al de rotsen bloeit één bloem en daar laat Fien haar fietsje vallen voor het plasje. "roos zoekt roos" :-)

Morgen is het de dag waar we sinds half juli naar toeleefden. We beseffen het nog niet goed en dat is misschien best zo: De strijd is nog niet gestreden, The Cape is nog niet gereden!
Keep u posted!